Sabah oldu uyandım tak gibi bir haldeyim hiç yataktan çıkmak istemiyorum kız ve ailesi gibimde bile değil ama bi defa söz verdik gidecez neyse yaktım bi sigara üstümü giyiyorum yol 1 saat kadar sürüyor diye erkenden cıktım bindim
metrobüse taktım kulaklığı müziğimi açtım kafamı boşaltmaya çalışıyorum neyse uyumuşum o sırada zaten son durakta ineceğim için sıkıntı yoktu. indim onların evine doğru yürümeye başladım böyle ayaklarım hiç gitmek istemiiyor çünkü bu olaylardan sonra bu lanet aileden kurtulmak istiyordum resmen üstüme karabasan gibi çökmüşlerdi. Apartmandan içeri girdim çaldım kapıyı annesi açtı ulan benim annem bile öyle sıcak sarılmadı bana içim bir hoş oldu neyse girdim içeri annesi türk kahvesi yaptı babası geldi oturdu bende sabırsızlıkla bekliyorum ne diyecekler diye bu hastalık neydi acaba böyle oruspuluk yapacak seviyede hangi hastalık olabilirdi o sırada kızda geldi oturdu koltuğa babası başladı anlatmaya.

Kızımda Pgibolojik bir hastalık var bu yeni ortaya çıktı bizde 1 ay kadar önce tedavisine başladık nedir bu hastalık diye sordum dissosiyatif kişilik bozukluğu var dedi. (Bilmeyenler için söylüyorum çoklu kişilik bozukluğu demek) Ulan diyorum içimden hadi birinci kişiliği normal bir kız ise ikinci kişiliğe nedir diye geçirdim içimden o sırada babası anlattı işte doktor ilerleyen zamanlarda ikinci hatta üçüncü bir kişiliğe de bürünebilir dedi. Ağzımdan o an şu çıktı amcacım bu kişilik bozukluğu kızını afedersin oruspu yapmaya mı teşvik ediyor diye adama söyledim adam kıpkırmızı oldu bişey diyemedi. Kızım dün ne yaptığını hatırlamıyor dedi bugün sabah uyandığında hiçbir şey olmamış gibi uyandı dün yaptıklarını anlattım ona bu ben miyim diye kendine küfürler, lanetler,beddualar edip durdu. Kıza baktım içeri girince dün ki olayları sanki o değil de ben yapmışım gibi rahattım o ise utancından yerin dibine girecek gibiydi. Ee dedim içki içiyor o muallak arkadaşlarını sizde biliyorsunuz siz neden bunlarla görüşmesine izin veriyorsunuz diyince biz kızımıza güvendik böyle bir şeyin olacağını sen düşünebildin mi de ben düşüneyim diiye sordu. Valla ne yalan söylim bir insanın bu kadar geniş olacağını pek düşünmüyordum ama bunları görünce insanoğlunun sınırlarını bayağı bir zorladığının farkına vardım dedim. Peki benden ne yapmamı istiyorsun diye sorduğum da senden bir baba olarak kızımı bu halde bırakmanı istemiyorum eğer senden ayrılırsa bende biliyorum ki durumun daha da kötüye gideceğini o yüzden bize yardımcı olmanı istiyorum çünkü kızım normal haldeyken gerçekten kendini çok mutlu hissediyor ve bizde düne kadar bir iyileşme adına yol katettiğimizi düşünüyorduk ama doktor söylemişti her an her şey olabilirdi bunun bile olması kaçınılmazdı. Az mantıklı düşününce ve babasının anlattıklarınıda düşünerekten benimle farklı ailesiyle farklı ve ailesiyle farklı hayatlar yaşıyordu resmen ama kafamda ki tek soru benim ne yapmam gerektiğiydi ne yapabilirdim onun için ya da terk edip gitmelimiydim diye düşünmeye başladım