bir druid çırağının öyküsü

@145 la gibtirin amina koyim. illuminati yapmisiniz

cultures 2 diye bir oyunda görmüştüm ilk defa druid kavrdıbını.

yazsay iyisin aslında

Devam et lan

reserveddd

Beyler yurt dışındaydım, hala yurt dışındayım şu anda. Devam ediyorum.

____________________________________

içeriye girdik kızlarla beraber, eline hiç dokunmadım adamın Warlowun yaptıklarından sonra bu heriftede bir itlik sezdim. Hiçbirşekilde soru sormuyorduk, sadece dediğini yapmamız gerkeiyordu zaten Warlowun bize öğrettiğide buydu. iyi dedim kendi kendime içeriye girdim tekrar.

içerisi baya büyük biryerdi, nereden baksan 6-7 tane odası falan vardı hatta üst katıda satın alınmış iki katı birbirine bağlayan tahta basamaklar vardı. Üst katta aynı alt kat gibiydi. Anlayacağınız koca bir çember burada kalabilirdi.

Joel kızlara işaret etti "Siz üst kata çıkıyor." sonra bana döndü "sen benle." içeriye gitti ondan sonra, kızlar yukarı tahta basamaklardan çıkarken bende Joel'ı takip etmeye başladım. Joel benim bir odaya zütürdü, oda kocaman bir odaydı, bildiğin salon gibiydi. Çift yatak vardı, duvardan duvara bir dolap, ayna, televizyon, çalışma masası vesaire vesaire... Herşey vardı ve herşey çok kaliteliydi "Burası senin oda." dedi

Bu iki güç hala elinde sağlam ve kör otoritelere sahip ve bu otoriteler sanki bir sonraki gün yaşamayacaklarmış gibi birbirlerine saldırıyorlar. Ölen sayısı yok gibi fakat bir kaç kişinin hayatını kaybettiğini bütün dünyamız duydu.

işin komik yanı, bizler gerçeğin farkındayız fakat onlar hala inatçı bir eşek gibi gerçek bariz olmasına rağmen inandıkları şeyin peşinden gidiyorlar.

rezerved

anlatsana

nereye gittin amın çırağı?

Ne yazdigini anlamadim ama ilgimi cekti

yani tamam da senin kendine özgün olması gerekiyo, öte yandan warlowun üslubundaki yanlışları sen bizden daha iyi bilirsin, onları yapma mesela kardeş hem güzel güzel okuyak işte kurban

bir paganın öyküsü`nü okumak istiyorum amk

yaz hadi sen de yaz

Artık herşey değişiyor ve bende kendi hayatım için endişelenmekteyim, ve artık ne yazmam gerektiğinide bilmiyorum. bunların hepsi şu anki bizim dünyamızın gerçekleridir, bildiğimiz herşey yıkılırken diğer yandan herşeyi tekrar kurmaya çalışıyoruz.

ve işin en komik yanı ne biliyormusunuz?

hiçbiriniz bu değişikliğin farkında değilsiniz...

Hepiniz sabah kalkıp o sıkıcı fakat bizim imrenerek baktığımız düzenli hayatı yaşamak için hazırlanıyorsunuz.

Bazılarınız işlerinize bazılarınz ise okullarına gidiyor.

Biz saate bakıp "bana bugün ne olacak" diye endişelenirken siz size çayı geç hazırlayan elektirikli aletlerinize küfür ediyorsunuz.

Dışarıda taksi beklerken saate zırt pırt bakarak "işe geç kalıcam" diye düşünüp hayatınızın sonuna yaklaşıyormuşsunuz gibi hissediyorsunuz ama biz ara sokaklarda yapılması gereken anlaşmaları hayatta kalmak için yapıyoruz, ve yapamadığımız zaman ne oluyor?

En azından çemberimizden birisi ölüyor.

"Adam olmam ile burada bu konuşmayı yapmamız arasında hiç bir bağlantı yok... " dedi gayet sakin birşekilde "Seninle konuştuk, anlaştık, buraya geldin ve anlaşmayı kabul etmiş oldun." dedi, olayı bende yavaş yavaş kavramaya başladım, ona da aynısı olmuştu, adam'ın yanına gittiğinde isveçte bu kitap ile karşılaşmıştı, adam ona kötü davranmıştı sonra Miranda olayı hiza ettiği an onu çembere almışlardı.

"iyi... " dedim aradan saniyeler gibi geçen uzun dakikalar ardından. "Çember yok, sadece biz varız, Cem nerde?" diye sordum. "Cem daha sonra gelecek.", "peki cem'in çemberi varmı?" pis pis bana sırıttı sadece ve birşey söylemeden arkasını dönüp otobüs duraklarının istikametinde yürümeye başladı. Ondan cevap bekliyordum ve yaptığı bu hareket hiç de beklediğim bir hareket değildi

Arkasından koşup ona yetiştim yanında olduğumu fark ettiğinde hızlı adımlarla yürümeye başladı, hiç birşey söylemiyordu ve bu beni çok rahatsız ediyordu "Nereye gidiyoruz?" dedim büfelerin yanından geçerken nefes nefese bir şekilde, sakince "Diğerleriyle buluşmaya."

@11 Yazmaya kaldığı yeri anlatırsanız bildiğim kadarı ile size anlatabilirim.

Otobüs duraklarından geçip tren istasyonuna doğru yürüdük, tren raylarının olduğu yere gittik. ileride, köprünün altında bir kaç kişi duruyordu aralarında kızlarda vardı. Hepsi Warlow gibiydi, deri ceket, tamamen siyah renkler. Fakat bir tanesinde birşey dikkatimi çekti, benim gibi bir kişi daha vardı, bir kız ve o onlardan farklı giyiniyordu. "Çember olmayacağını söylemiştin?" diye sordum Warlowa durup onları görmeme izin verdiği sırada. Gruba bakarak benimle aynı o sakin tonu ile konuştu "Çember olmayacak, ama hepiniz aynı anda eğitileceksiniz." dedi biraz etrafa baktıktan sonra "Ama yine bazı geleneksel şeyleri yapmamız gerekiyor.", "Nasıl yani?" diye sordum tekrar.

"Bak" diye lafa başladı, "Normalde bizler çemberler şeklinde dolaşırız. Sayı güvenlik ve güç demektir. Bu hayatta kalmamızı sağlayan tek şey, onlarda senin gibi, belki biraz daha iyiler." durdu gülümsedi "Ve emin ol o kız senden daha çok şey biliyor." birden bire sanki hiç gülmemiş gibi konuşmaya kaldığı yerden devam etti "Fakat gelenkler her zaman yeni doğanları bir arada tutmamız gerektiğini nasıl hayatta kalmanız gerektiğini kendinizin öğrenmesini öğütlüyor... Ki bu pek yanlış birşey değil... " Tekrar gruba döndü ve elini yavaşça havaya kaldırdı, grup onu zaten biz konuşurken görmüştü ve hepsi bu tarafa dönmüş bize bakıyordu. "Onların benim öğrencilerim değil." dedi, "Her birimizin sadece bir tane öğrencisi olabilir... " bana dönüp gözlerimin içerisinde çok sert bir şekilde baktı "Sadece bir." sözcükler bittene kadar içimde büyük bir korku oluştu ama söylediğini bitirdiği anda o korku yok oldu.

"Hadi gel." dedi hiç birşey yokmuş gibi aşağıya doğru taş basamaklarda yürürken. "Seni şu kızla tanıştırayım." dedi gülerek.

Sabırsız bir şekilde Warlow'u takip ettim, gerçekten çok heyecanlıydım, ona olan gibi hayattım değişecekti ve bunu anladığım an durudum. Bir kaç adım attıktan sonra oda durdu ve arkasını döndü "Ne oldu?" dedi ters birşey olduğunu sezmiş gibi, "Ailem" dedim sadece, "Ailem'e ne olacak?", bu sefer ne tebessüm etti ne de güldü, ciddi bir şekilde yanıma geldi ve elini omuzuma koydu. Hiçbir hissiyat olmamıştı ama daha az gergindim "Ailen ile berabermi yaşıyorsun?" diye sordu, "Hayır" diye cevap verdim, "Peki kiminle kalıyorsun?" diye tekrar sordu "Arkadaşlarla." güldü. "O zaman sorun *arkadaşlarıma ne olacak* olmalıydı." dedi ve devam etti "Ailene bunlardan bahsetmediğin sürece bir problem yok, fakat arkadaşların senin için problem olacak. Bu yüzden Beyoğlundaki evde kalıcaksınız."

Hiç birşey söylemedim ve kafamı salladım. Yavaşça omuzuma vurdu, yüzünde tatmin olmuş bir ifade vardı. "Kızlarla aynı yerde kalacaksınız" dedi sesli birşekilde gülerek.

Sazan avi aq fon Force of Nature