bir domuz eti bağımlısından tüyler ürperten

itiraf:
eski bir domuz eti müdaviminin dilinden dinleyeceğiniz ibretlik bir itiraftır. umarım beni dinler ve söylediklerimi önemsersiniz. hepsinden önemlisi ibret alırsınız.

her insanın hayatında kırılma anları vardır. benim kırılma anım ise biraz ilginç. saklayacak değilim, ben hayatımın belli bir döneminde domuz eti yedim. domuz etinin ne denli kritik bir et olduğunu bilirsiniz. çünkü domuz eti yiyenlerin kıskançlık duygularını kaybettikleri söylenir. ben ve yakın dostum faik tıpkı bir çoğunuz gibi buna inanmıyorduk. aramızdaki muhabbetlerde böyle bir saçmalığa kimsenin inanmayacağını söylüyorduk. ve faik’le domuz eti yemeye karar verdik.

bir marketten domuz eti aldık ve amasra’daki kulübemizde pişirip yedik. ilk tadımda bir şeyler olduğunu hissetmiştim. insan bedenine bazen bir his yayılır ya işte öyleydi... "faik" dedim, "ne diyorsun?", "oooo süper abi süper dal dal dal dal" dedi. tadı hoşuna gitmiş olmalıydı. bende ise yavaş yavaş ancak ya eşimi kıskanırsam düşüncesi fazlasıyla hakimdi. çünkü içime doğan o histen kıllanmıştım. ancak yine de yemeye devam ettik. kocaman bir domuz bacağını bitirdik ve birbirimize bakıp gülmeye başladık. "bu muymuş yani? bu mu korkulan et, şimdi napacağız biz ha karımızı mı pazarlayacağız ha" deyip gülüyorduk. ancak nereden bilebilirdik ki?

arabalarımıza binmiş, eve doğru yol alıyorduk, ağır ağır giderken faik bana seslendi ve dur dedi. "gel bu gece kadınlarımıza güzel bir bikini alalım, sürpriz yapalım" dedi. "yahu faik nereden çıktı" dedim. içimden geldi gel alalım dedi. bu saatte açık dükkan da bulunmaz ama? "bizim ihsan'ı arayayım, mağazayı açsın" dedi. yahu... "yapma be abi, içimden geldi ne olur sanki" dedi. "peki" dedim. normalde bikiniye karşı çıkan bir insanım ancak o gün ne olduysa hiç karşı koymadım. "doğru diyorsun ara alalım" dedim. ne yaptığımızı bilmiyorduk, domuz eti bizi etkisi altına almıştı. ancak farkında bile değildik. ihsan'ın gelişinin ardından, en açık seçik olan, iplikli bikinilerden almıştık eşlerimize. ihsan anlam verememişti ancak soru sormadı. faik'e allahaısmarladık diyerek evine bıraktım. eve gittim kapıyı açtım. eşim uyuyordu. yanına giderek uyandırdım, "bak güzel karıcığım, sana ne aldım?" bu durumu garip bulsa da içki içtiğimi sandı ve affettirmek için hediye aldığımı düşündü. uyku sersemi ışığı açtı ve hediyesini verdim. eşime hediyesini verdiğim an, bana teşekkür edeceğini bekliyor ve beni öpeceğini düşünüyordum. yo hayır. o bunu yapmadı. yüzüme fırlattı. "allah belanı versin bu ne ha bu ne, bunu giyer miyim ben yazıklar olsun sen beni ne sanıyorsun" dedi. sadece anlayamıyordum. neydi bu kadar kızacak? şık bir bikini, sıcak plajlarda güzel vücudunu gösterecekti tek istediğim buydu. ancak etki altında olduğumun farkında bile değildim... eşim bana kızarak uyumaya devam etti, sabahında ise kıyamet kopacaktı. özet geçiyorum buraları...

günler günleri kovaladı, faik ve ben sürekli buluşup domuz eti yiyor, eşlerimize ince taytlar, içlerini gösteren transparan kıyafetler alıyorduk. bu ikimizin de eşlerinde sinir yaratıyor ve ilişkilerimizi bozuyordu. yine bir gece 2 porsiyon domuz eti yedikten sonra eve gittim ve eşimin tüm sütyenlerini alıp yaktım. "artık bunları giymeni istemiyorum" dedim. eşim ağlıyor ve yardım istiyordu. ona dediklerimi yapmasını söyledim. o ise çaresiz bir şekilde titriyor, benim değişimime hayret ediyordu. ben ise bu kadar şaşırmasını anlamsız buluyordum. ertesi gün, önemli bir davet vardı, transparan kıyafetini giymesini söyledim ve kırmızı ruj sürmesini salık verdim. eşim çaresiz bir şekilde dediğimi yapıyor, sana ne oldu böyle diyordu. işine bakmasını söylüyordum ben de ona. kıyafetini zorla giydirdim ve kapıdan içeri girdik... tüm gözler eşime dönmüştü. adeta büyülenmişlerdi. bundan inanılmaz bir haz alıyordum. işte benim karım diyordum kendi kendime. o sırada yakın dostlarımdan atarlı biri yakamdan tuttu, ne olduğunu anlamamıştım bile, "sen ne yapıyorsun ulan sevil’in hali ne böyle? böyle giydirme napıyorsun, ulan sen delirdin mi" dedi. "hoşuna gitmedi mi?" diye sordum, "ne diyorsun ulan hayvan herif senin belanı giberim ulan ne diyorsun sen o benim kardeşim, bacım" dedi. bu lafa çok sinirlenmiştim. parlamıştım. bir arkadaşım benim karımı, bir kadın olarak görmeliydi. onu arzulamalıydı. karıma bacı demesi onuruma dokundu. "sanane ulan deve, kavga mı istiyorsunuz ha kavga mı diye" bağırdım. yumruğu beynine salladım ve masanın üzerine düştü. üstü başı kirlenmişti. o sırada 5 kişi beni tuttu ve, elimi ayağımı tuttular. arkadaşım ayağa kalktı. "yazıklar olsun ulan sana" dedi, yüzüme tükürdü. beni güçlükle sakinleştirdiler. ne derlerse desinler onlara kalayı basıyordum. onlar da kendilerini geri çekiyorlardu. beni yaka paça davetten attılar, bir taksiyle evilme yolladılar. eşim de benden hemen sonra eve geldi. hiç konuşmuyordu. içinde bulunduğum pgibolojiyi anlayamıyordum. hiçbir şeyin farkında değildim. her şey zamansız gelişiyordu. her şey normal, arkadaşlarımın bu tavrı ise anlamsız geliyordu. mahvolmuştu muhteşem bir gece. neden güzel karımı arzulamıyorlardı, neden? bunu düşünüp üzülüyor, sinirleniyor, yastıkları yumrukluyordum. ertesi gün 8 arkadaşım eve geldi beni döverek hastaneye zütürdüler. iki ay gözlem altında tutuldum. ünlü bir doktora zütürdü arkadaşlarım beni. anlam veremiyordum. doktor bu tavrıma domuz etinin sebep olduğunu söyledi. 4 aylık tedavi sürecinin hemen ardından gelen pgibolojik bir yardımla da bu dönemi atlattım ve domuz etini bıraktım. şimdilerde her erkek gibi eşimi kıskanıyor o dönemde bana yardımcı olan arkadaşlarıma sürekli teşekkür ediyorum. peki ya faik? ya faik???

faik benim kadar şanslı değildi. o davete gelmediği için, durumunu hiçbir arkadaşı benimki kadar net fark edemedi. domuz etini hiç bırakamadı. bağımlısı oldu. domuz etini bıraktığım ilk dönemler tam bir ay onun peşinden koştum, "yapma" dedim. denedim. çok, ama çok çabaladım. "faik bak" dedim, "domuzun etkisindesin." beni dinlemiyor, sinirleniyor, "sen benim karımı güzel bulmuyor musun" diyordu. konuyla alakasız bu konuşmaları beni çileden çıkarıyor, ona telkin üstüne telkin veriyordum. ancak gözleri kör, kalbi ise taş olmuştu. en son dededen kalma bir silahla "peşimi bırak yoksa seni vururum" dedi. korktum ve kaçtım. 2 gün sonra faik taşınmıştı. izini tam 4 yıl bulamadım. aradan tam 4 sene geçmişti. yolda yürürken faik'le ortak bir arkadaşımızı gördüm ve vasıtasıyla öğrendim. duyduğuma göre faik’in evine her gece bir başka çift geliyor ve sabahın ilk ışıklarıyla ayrılıyorlarmış. yakın dostum faik bir swinger olmuş, sanırım zamanla eşini de domuz etine alıştırmış. içim faik’in bu korkunç sonunu duyunca cız etti. her şeyi berbat etmiştik. korku dolu günlerdi. çaresizdik. yapayalnızdık. kimse bizi anlamıyordu… ben atlattım ancak faik atlatamadı. ne yapsak boştu. kim tahmin edebilirdi ki böyle olacağını? şahsen size tavsiyem, hiç başlamayın. denemek için bile başlamayın…