ama neden bilmiyorum. Sevdiğim kız mı, gelecek kaygısı mı, ölüm takıntısı mı...
Kafam çok karışık.
Başım çok kötü ağrıyor fakat hissetmiyorum.
Hem hıçkıra hıçkıra ağlayasım hem de kahkahalarla gülesim geliyor.
Sadece ikilem bununla da bitmiyor insanları katletmeyi düşünüyorum aynı anda onlara yardım etmeyi de.
Aynısı kendim için de geçerli düzenli spor yapayım sağlıklı besleneyim diyorum bazen de intiharı düşünüyorum.
Sadece yazdığım ve okuduğum kitaplardan başka dostum yok şu hayatta.
Kimseye zarar vermek istemiyorum aynı şekilde kimsenin de bana karışmasını.
insanları sevmiyorum yani sevebilecek kadar güvenmiyorum.
Sadece masumiyetini kaybetmemiş küçük çocukları, hayvanları ve doğayı seviyorum. Küçük bir çocuğu izleyince o saflığı görünce kalbim yumuşuyor.
Fakat, dönek, ikiyüzlü, nankör, hain o... çocuklarını görünce de sinirlerim tepeme çıkıyor.
Keşke insanlar birbirlerine saygı duymayı öğrenebilse.
Ama herkes kendi çıkarını düşünüyor ve bu yolda üzdüğü ezdiği insanlar umurlarında olmuyor.
Ben bu zamana ait değilim.