bir derdim var dinler misiniz

anlatacaklarım ciddi şeyler. lütfen komik yorumlarınızı başka başlıklara saklayın.
beni dinlemek isteyen varsa, başka bir yerde yazamadığım ya da başka birine söyleyemediklerimi yazmak istiyorum
anlatacaklarım pek sıradan şeyler değil. aslında sıradan da, nasıl diyeyim herkesin pek dert edeceği şeyler değil.
buraya kadar okuduysanız anlatıyorum. sıkıldıysanız sol taraftaki başka bir başlığa geçebilirsiniz.

22 yaşındaydım. yatılı bir devlet okulundaydım*. bir gece beni uyandırdılar ve babamın öldüğü haberini verdiler.
babam daha 45 yaşındaydı. hiçbir hastalığı, hiçbir rahatsızlığı yoktu. o günden sonra benim hayatım değişti.
şu an bu başlığı yazarken ağlamamın sebebi de bu.

babam öldüğünde okulumun bitmesine daha 4-5 ay vardı.
babamın çok borcu vardı ve hiçbir mal varlığımız yoktu.
3 kardeşin en büyüğüyüm. birinden işe başladıktan 3 ay sonra geri ödemek şartıyla 5000 lira borç aldım.
borçlarımızın ben gelene kadarki taksitlerini kapatmış oldum.

her neyse. memleketime döndüm, işe başladım.
borçları yavaş yavaş ödedim. 2 yıl geçti. hala borçları bitirebilmiş değilim ama azalttım.

bu arada 5 yıllık bir ilişkim var. mayısın 5'inde de nişanım var.
işte tüm derdim burada başlıyor aslında.
nişanım olacak, hatta belki bu sene içinde düğünüm olacak ama ben hiç mutlu değilim.
kız arkadaşımı sevmediğimden falan değil.

babasızlık...
zor be dıbına koyayım. klavyemi ıslatacak kadar zor.
hiç hevesim kalmadı evlenmekte falan. hep annemi ve kardeşlerimi düşünüyorum.
ömür boyu onlar için yaşamak istiyorum sanki. kendimi umursamıyorum bile.

evlenip, yeni bir evde oturmak zoruma gidiyor.
yeni eşyalar kullanmak. annem ömrü boyunca iki çekyatla yetinmişken.

daha 45'inde bu dünyadan giden babam ve annem ömrü boyunca içinde fareler gezinen
kirası bugün 100 lira olan bir evde yaşamışken, benim 500 - 600 liralık doğalgazlı dairede oturmak zoruma gidiyor.

ulan diyorum, bir sayısal loto çıksa...
annemi, kardeşlerimi rahat ettirebilsem...

nasıl rahat otururum o evde? annem tavan arasına kargaların girdiği bu eski evde
lavabosunda ellerini bile rahatça yıkayamadığı bu evde hayatla mücadele etmeye devam ederken ben nasıl
küveti olan bir evde yaşarım eşimle?

nasıl yemek odası takımımız olur ki annemin evinde bir yemek masası dahi yokken?
biliyorum size çok saçma geliyor.
anlayamazsınız belki de beni. ama öyle.

zor geliyor birçok şey.
keşke babam olsaydı da, şöyle elini omzuma atsa, aslan oğlum dese
hadi bakalım koçum evleniyorsun artık sıra sende dese
zor. çok zor. ağlamaktan suratım gibildi.

ne anlatıyorum ben dıbına koyayım ya...