hikayenin tamami :

Hep tekil konuşurdu,
Mesela "iyi geceler" demek yerine "iyi gece" derdi. Bir sonraki gece de aynı şekilde yanında olabilmek için.
Biriyle vedalaşırken hiç "Kendine iyi bak" demezdi. Kimlere dediyse hepsi gitmişti. Ve insanın gidince kendisine iyi bakamayacağını biliyordu.
O hep yalnız kalmıştı.
Ama ona göre insanlar yalnızdı. Kendisi değil. Ondan uzakta olan herkes yalnızdı.
Kirliydi üstü başı, saç sakal incin gezerdi. Kimseye aldırmaz sigarasını en derinlerine çekerdi hasta ciğerlerinin. Bir caddede yürürken o, insanlar ondan kaçardı. Ancak o yol verdiklerini bilirdi.
Niçin yalnızsın diye sorduklarında sadece gülerdi. Sadece güler.
Saat gece 1'e geliyordu.
Sokaklardan insanlar çekilip yerlerini derin sessizliğe bıraktılar.
O ise cadde üzerinde tek açık kalan tentenin altında durmuş yağmuru seyrediyordu. Bi an tüyleri ürpertecek bir rüzgar yanından geçti ancak pek te aldırış etmedi.
Yağmurun şiddetini arttırması umrunda değildi, zaten ıslanmıştı.
Uzaktan gelen siren sesi gecenin sessizliğini yırtarak beynini derin bir uğultuya sürükledi. O an gözleri kapandı ve yere düştü.
Soğuktan korunmak için çöpten bulduğu kirli ve yırtık montu da üzerine geçirdikten sonra kahvehanenin önünde dikilmeye başladı. insanlar gelip geçerken rahatsız oluyor ancak korktuklarından bir şey diyemiyorlardı. O da bunun farkındaydı. Aslında korkulcak biri olmadığını söylese deli diyeceklerdi, zaten diyorlardı ve zaten deliydi.
Ama en çok mutluydu.

Gökten kar taneleri telaşla yere düşerken yoğun beyaz renk O'nu neredeyse çıldırtacaktı. Yağan karın altında bir müddet yürüdükten sonra kafasında bir sıcaklık ve acı hissetti.

Bir an duraksayıp arkasına baktı.
Ve yoluna devam etti.
Gözünden bir kaç damla yaş dökülürken kirli mendilini çıkarıp göz yaşlarını sildi.

Ağlaması kafası kanadığı için değildi.
ilk kez deli olduğu için ağlamıştı.
Gideceği pek bir yer yokken bile tüm istanbul O'nundu.
Yolun karşısına geçmek için üst geçide çıktığında kalabalığın üzerine geldiğini sandı ve gülmey başladı.
insanlar O'ndan korkmuş, yaklaşmıyorlardı. O ise kendini ayrıcalıklı görüp emin adımlarla ilerye doğru hareket etti.

Kafasında sayılar dolaşıyordu.
Siyah birler ve kırmızı beşler.
Köprüden aşağıya indiğinde şehre yeniden kar yağmaya başladığını görünce sevindi.
içinde tanımlayamayacaği bir sevinç oluşunca kafasındaki tüm sayılar 10 oldu ve tüm renkler yeşile döndü. O ise birken enerjisi ile koşmaya başladı. Çevredekiler kaçışınca daha da heyecanlanıp, daha hızlı koşmaya başladı.
O an saniyeler içerisinde gözleri karardı ve yere düştü.
insanlar korktuklarından yaklaşamıyorlardı bile. O ise derin düşlerine dalmıştı kar üzerine yağarken...

SEVGiLER...