bir cin vakası anlatıyorum

ya burdayız hadi ya

daha yazmıyorum beyler bu gece final olduğu için entry i saat tam 23.00 da giricem.

lan bu muydu yani ben de bu panpam buraya döktürür korku filmi gibi olur diye düşünüyordum

reserveeed

rozirviddd

rserved..

yeter amk cinsel şaka yapmayin :(

e beyler başlıyoruz siz nerdesiniz?

amk iyice taka sardın ha bitir artık

iki saatir seni bekliyorum reserved

finale giden ilk part

tayfun abiyle bir yandan etrafa bakıp, bir yandan da babamları dinleyerek kurt seslerini duymamaya çalışıyorduk.
-Hamdi ne oldu lan bu arabaya?
-valla ne bileyim hüseyin abi ama hemen sorunu halledip gitmezsek sonumuz hiç iyi olmayacak bea.
-hamdi haklı bir an önce gibtirip gidelim burdan
...
konuşmalarıyla bilinçaltımdaki korkuyu bastırmaya çalışırken, tayfun abinin sabit bir yere bakakaldığını ve bacaklarının titremeye başladığını gördüm. adeta nutku tutulmuş, ne konuşabiliyor ne de hareket edebiliyordu. baktığı yere bakmayı hem merak ediyordum, hem de cesaret edemiyordum. sağa döndürerek tayfun abiye baktığım kafamı, ağır bir şekilde önğme doğru çevirmeye başladım. boynumun dönmesinden kaynaklanan, omurilik soğanımın çıkardığı sesi duya duya, her salise korkumun katsayısı arta arta dönüyordum o tarafa doğru. belki de delirmeme neden olan şeyi görecektim ama buna mecburdum. kafamı hizaya getirip, uykusuzluktan örümcek ağı bağlamış göz kapaklarımı ağır ağır açtım. karşımda gördüğüm şey, aslında bütün ailenin gördüğü, ama benim ruhumun kaldıramayacağı kadar ağır gerçekleri önüme seren bir varlıktı.

evet, o bahsedilen beyaz gömlekli adamı görüyordum. vücudum kilitlenmiş, dilim geriye çekilmiş ve korkudan buz kesilmiş bir beden ile zaten gördüklerim yetmezmiş gibi, her yönden beynimin içinde yankılanan bir ses duydum. "bilardo oyununu beğendin mi?"

panpa bu olay harbiden gerçek mi ya

@354 sonunda her şeyi açıklıyıcam. gerçek.

finalden önceki son part

son duyduğum bu sesten sonra, gözlerimi evde, ikinci salonda açtım. amcam babam kuzenim hamdi abi tayfun abi herkes burdaydı. kafamı biraz kaldırdığımda başucumda kur'an-ı kerim okuyan büyükbabamı gördüm. ne oldu bana doğrulmaya çalışırken elleriyle göğsümden bastırıp kalkmamı engellediler. büyükbabam okumayı durdurduğunda, doğrulup 35 yıllık gıcırdayan koltukta oturur vaziyete geçtim. o gün bana hiç bir şey anlatmadılar ama, sonradan öğrendiğime göre, arabanın arkasında nöbet tutarken bağıra bağıra arapça bir şeyler söylemişim, arkasından birden yere düşmüşüm. uykumda da arapça kelimeler söyleyip sanki biriyle kavga ediyormuşçasına konuştuğumu görmüşler. işin tuhaf yanı, hiç bir zaman arapça öğrenmedim.

büyükbabam kur'an-ı kerimi kapatmasıyla pof diye çıkan sesle, 20 senedir kapısından dahi girilmemiş çiftlik evinin bulunduğumuz salonunda, sarı taşlardan yapılmış şöminenin üzerinde, çıkıntıya dayalı bir şekilde duran Hz. Ali'nin resminin yere düştüğündeki çıkardığı ses birbirine karışmıştı. bir anda ani bir refleksle herkes gözünü yere düşen resme çevirdi. artık bir tek ben değil, yaşadıklarımı görmüş olduklarından herkesin korkmaya başladığını hissedebiliyordum. herkesin üzerinde ölüm sessizliği vardı. büyükbabam kapadığına pişman olduğu kalın, işlemeli kur'an-ı kerim'in kapağını tekrar açıp kaldığı yerden okumaya devam etti. bir zararı dokunmadı bize o gece ama hayatımda büyük bir iz kalacaktı.

ertesi gün olduğunda artık kimsenin orada kalmaması gerektiği açıkça anlaşılmıştı. babamla ben bursaya, amcamlar babaanneme, büyükbabamlar da bir haftalığına öbür evlerine gitmek üzere hazırlık yapmaktaydık hep beraber.

ses verin be panpalar. duvara mı anlatıyorum ben

ses deneme bir ki

anlat panpa. dinliyorum

yaz panpa

yaz panpa

yaz yaz gibik