belki değiştirmez. tabi bilgisayar bilginizi kötü emelleriniz için kullanmazsanız. herkes gibi girişi direk olayların içinden başlatmayacağım ilgi çekmesi için. buraya yazıp çıkış yapıcam. tutup tutmaması zerre umrumda değil.

ben üniversite öğrencisiyim. şu anda 4.senem son senem. başımdan geçen olaylar 2 yıl öncesine dair.

çok küçüktüm. evime tüplü bir ekran altında ise geniş bir kasa geldi. ekranın önünde harflerin olduğu bir şey. onun yanında ise avuç içine sığacak bir şey. babamın alttaki kasanın güç düğmesine basıp ekrana görüntü gelene kadar bütün aile fertleri başındayken ben arkada uzaktan bakıyordum. korkmuştum.. hayal gücüm küçükken de genişti onu robot sanıyordum. 3-4 gün abim felan başından ayrılmazken ben sadece bulunduğu odanın kapısından onu izliyordum. abimi değil robotu.

onun başına geçenler o robotu yönetenlerdi. bu benim için büyüleyici bir şeydi. abim arkadaşlarıyla oynamak için dışarı çıktı. odanın kapısı kapalıydı. bense oda deliğinden içeriye bakıyordum. artık benimde kahraman olmam o robotun başına geçicek kadar cesur olmalıydım

kapının kulpunu yavaşça aşağı indirdim. kapıyı araladım önce içeriye bir göz attım. her şey olağandı. kapıyı sonuna kadar dayadım. robota yaklaştım. tahta bir kaptan koltuğuna oturdum. tahta olduğu için rahat değildi. ama pekde umrumda değildi. alçaktı boyum yetmemişti onu yönetmeye. inip koltuktan yastık aldım ve koydum. üstüne çıkmakta zorlandım ama çıktım bu sefer oldu. şimdi gördüklerimi uygulamalıydım. yukarı çıkmıştım ama güç düğmesi aşağıda kalmıştı.

aşağı doğru süzülüp yastıktan düşmüyecek şekilde ayağımla basmayı başarmıştım. birden ses çıkmaya başladı. onun uyandığını ve nefes aldığını düşündüm. okuma yazmayı neyse ki biliyordum. robot açıldı önümde bir sürü şey vardı. gördüklerimi yapmaya başladım. fareyi elime aldım. yani elini tuttum. ve hareket ettirdim ekranın içinde bir şey hareket etmeye başladı.

elimle onun içeride ki elini hareket ettiriyordum. ilk başta böyle böyle devam ettim. öğrenmiştim artık kendi çabalarımla. sadece abim yanımdayken oyun oynuyordum onunla. zaman geçtikçe internetle haşır neşir olmuştum.7-8 yaşlarımda bir forum bulmuştum. hack ve hacker terimleri çoktu bunları araştırdım. küçüklükten beri araştırmacı ruhluyum, araştırırım, kitap okurum.

beyaz, siyah şapka ne varsa araştırdım. artık ne olduklarını biliyordum. eskiden basitti. bir siteye gir sağ tıkla kaynağı görüntüle de kodları al kendi sitene yapıştır ayarlamalarını yap ve tamamdır. artık bir siten var. ilk başlarda sadece bunlarla uğraştım. artık abimle sürekli bilgisayar kavgaları başlamıştı. buna çözüm olarak eve bu sefer daha küçük bir robot gelmişti.

Ubuntu, Linux tabanlı özgür ve ücretsiz bir işletim sistemi.. Ubuntu, herkesin özgürce kullanabildiği; yayınlamakta, kopyalamakta ve kodlarını değiştirip geliştirebilmekte özgür olduğu yazılımlardan oluşur.

ilk başta bana sadece windows da cmd ne ise linux'da ubuntu o anldıbına geliyordu. anca ubuntuda c++ kodlar yazmaya başlayana kadar. ilk başlarda basit şeylerle başladım. ne kadar çok şey öğrenirsem o kadar çok eğleniyordum. c++ g++ drwxr... bunları sadece internetten gördüğüm şeyleri kopyalayarak yapıyordum.

Linux açık kaynaklı bir işletim sistemi. bundan sonra ki haftalarımı kodları anlamaya çalışmakla geçirdim. araştırdım.. çabaladım..

Dizüstü bilgisayar ya da laptop, taşınabilir türden, genellikle ekran ve klavye olmak üzere iki parçadan oluşan kişisel bir bilgisayarlar. Bir dizüstü bilgisayar bir masaüstü bilgisayarın klavye, fare ve ekran gibi bileşenlerini tek bir parçada toplar. Dizüstü bilgisayarlar bir AC bağdaştırıcıdan gücünü alır ve şarj edilebilir bir batarya ile güç kaynağından uzakta da kullanılabilir.

ee? peki madem o büyük makine küçücük bir makine olabilecekken neden bu kadar büyük ? artık kişisel bir bilgisayarım vardı. masaüstü abimin üzerine zimmetliyken diz üstüde bana zimmetliydi. aynı foruma girdim. bu sefer hep oradaydım. bilgisayarda bilinebilecek temel bilgilerin dışına çıkmıştım artık. benden 6 yaş büyük abim bilgisayarı oyun makinesi olarak görürken.

ben windows olan laptopumu okuduklarım sayesinde Linux'a taşımıştım. Linux, açık kaynak kodlu bir işletim sistemi. bilgisayarınızda kim at koşturuyor bunu öğrenmek herkesin hakkı. Linux'a geçmem ile birlikte artık bir foruma değil birden fazla foruma merak sarmıştım.

öğrendiğim bilgileri tek tek yapıyordum. siteye saldırıları ddos, dic attack, mail, script açıkları, exploitler bunlar o yaşta bilmem gerekenlerden biraz fazlaydı. daha sonrasında ubuntu'ya merak sardım..

artık daha fazla kişinin bilgilerine erişmiştim. öğretmenlerin bile ilgisini çekmişti. neden sadece bizim sınıf ? neredeyse sınıfın yarısının bilgileri vardı. benden şüphelenilmemesi için blog'da kendimi de ifşa ettim. kızların birbirlerine attığı fotoğrafları blog'um da paylaşınca. veliler sınıfa, sınıflarda bizi korkutmaya başlamıştı.

yenik düşmüştüm. blog'u kapattım. lise'ye gelene kadar yeterince bilgi edinmiştim. her geçen gün üstüne koymuştum bilgilerimin. artık lisedeydim. devrimin ilk adımı.

çok korktum sınıfıma ilk girdiğim anda, şeytani gözler bakar bana düşmanca. artık çocuk değildim. büyüdükçe hayal gücüm ve hedeflerim daha da yüksekdeydi. arkadaşlarımla öyle böyle bir arkadaşlığımız vardı. buraları geçeceğim. lise 1'in 2.döneminin ortalarındaydık. kızların bir konuşmasına tanık olmuştum. kafamı masaya koymuştum uyuyacaktım. kitap, defter benim ilgi alanım değilki. onların yerine bilgisayar ve fare istiyorum. neyim ben köle mi? neden bilgisayarda her istediğimi yaparken burada yapamıyordum. kafamı sıraya koyup bir an önce eve gitmek istiyordum. önümdeki kızlar konuşmaya başladı. bir kız yeni bikinisinin kendisine çok yakıştığını. ona facebook'tan üzerindeyken fotoğrafını atacağını vs.. konuşuyorlardı.

ergenliğin verdi hazla o kızlar hedefim haline gelmişti. bu sefer kendi zevkim için bir hack yapmalıydım. ama artık eski facebook açığı kapanmıştı. işim daha mı zordu?

Facebook, insanların başka insanlarla iletişim kurmasını ve bilgi alışverişi yapmasını amaçlayan bir sosyal paylaşım sitesi. kimisinin hayatı. kimisinin özel hayatı.

bir süre sonra okuduğum forumlarda Facebook'un bir açığı olduğunu öğrenmiştim. şifremi unut. bunu en dürüst arkadaşıma yapıcaktım. 1.sınıftan beri tanıdığım en dürüst arkadaşıma. aynı sınıftaydık. aşamaları başlattım. şifremi unut. bunlara artık erişimim yok. karşımda bir gizli soru çıktı. gizli sorusu öğretmeninin adıydı.

bunun için dürüst bir arkadaşımı seçmiştim. Facebook'u açtığı dönemdeki öğretmenimin adını yazdım. bingo ! dürüst bir insan, internette açıklarla dolu bir internet sitesine benzer. ya da ben benzetiyorum diyelim. hesabı kendi açtığım bir e-postaya yönlendirdim. yeni şifre gelmişti. hesabına girdim. her türlü bilgiye edinebilirdim. akrabalarıyla konuşmaları. sınıftan bir kıza sevdiğini söylemiş ancak kız reddetmiş.

bu bilgileri öğrenmemin bana ne faydası olabilirdi? sadece bende kalması. hayır. bir blog sitesi kurdum. öğrendiğim bütün bilgileri yazdım. ardından onun sayfasından duvarında paylaştım. bilgilerim çalınmıştır diye. böylece blog'a daha fazla kişinin dikkatini çekmesini başarmıştım. ama sadece 1 kişiyle yetinemezdim. o da sınıfın en önde oturan 'inek' diye tabir ettiğimiz cinsten. daha fazlasının bilgilerini ele geçirmem gerekirdi.

bir sonraki aşamam artık sosyal mühendislikti.

yaptığım işten dolayı geceleri yazma fırsatı buluyorum. hem de böylece trend peşinde olduğumu sanmazsınız. bu bir hikaye değil. başımdan geçenler. ben trende girip gösteriş değil başımdan geçenleri sizinle paylaşmak istiyorum. paylaşmalıyım.

kodlama evresini geçmiştim. kendimi o kadar kaptırmıştım ki tek dostum bilgisayarım olmuştu. robottan bir bilgisayar. ben ne istersem yapar. benim istediklerimi yapmama gibi bir lüksü yok. kontrolü bende olan bir dost. kendimi kaptırdığımı annem de anlamış olacak ki. beni ya dışarı çıkıp biraz da arkadaşlarımla zaman geçirmem gerektiğini ya da bilgisayarıma el koyacağını söyledi. sanırım benim asosyal değil sosyal olmamı istiyordu. doğru olan buydu. belki..

ne yani diğer sıradan, kafalarına uyruk arkadaşlarım yüzünden dostumdan mı olacaktım. hayır. dışarı çıktım arkadaşlarımın yanına. hepsi beni görünce nerelerdesin felan filan diye sorular sorduktan sonra. yine her zaman ki sıradan şeyleri yapmaya başlamışlardı. eskiden çok çok eğlendiğim şeyler şimdi bana sıradan geliyordu. neden arkadaşlarımın beynini kodlayamıyordum? belki o zaman onları bu sıradanlıktan çıkarabilirdim.

artık bilgisayar, kodlar hayatımın her yerinde olmaya başlamıştı. ben bilgisayarımı yönettiğimi düşünürken. o mu beni yönetiyordu ?

Ben heckirim dicek iyi niyetliyim herseyi yapabilirim dicek ve mutlu son nihat hatipogluna cikanda bu pakakent zaten

"Windowsda cmd linux da ubuntu" bu nedir amk cmd kod yazma yeriidr ubuntu çekirdektir. Linuxda cmd yerine console denir. Öyle windows pc ye gelip linux kuramazsın virtual box yada başka bir sanal makineye kurman gerekiyor

Ulan her hacker hikâyesi nasıl trende giriyor anlamıyom. Adamın anlattıkları mantıklı bile değil. Bunları okuyarak hacker olacağınız düşünmeyin binler

Hacker var tutar

arkadaşlar çok çok çok özür dilerim ama bir kaç haftadır toplantı haftası olduğu için fazladan mesai yapıyorum ve çok yorgun düşüyorum eve ihmal ettiğim için özür dilerim.

artık facebook açığı yoktu. düşündüm. neden asosyal bir hacker olmak yerine sosyal bir hacker olmayayım. böylece şansım daha fazla olurdu. hedefim. Derinsu. güzel bir kızdı. fiziği güzeldi. ama benim amacım ona aşık olmak değildi, onun üzerinden ilk devrimimi yapmaktı. her şeyin kaynağı oydu. kızlar onla samimiydi. biraz gözlemden sonra bütün kızlarla arası iyi olduğu fark ettim bu da demekti ki bütün kızların yolu bu kızdan geçiyor.

bununla aramı iyi tutmalıydım. eve gittim. hakkında Facebook'ta biraz araştırma yaptım. sıradan bir liseli kızdı. ben eğer bir kitap okuyorsa o kitap hakkında bilgi edinip etkileyebilirim diye düşünürken hiç bir şey yoktu. izlediği filmler romantik komedi tarzıydı.

okulda teneffüstü. yanına gittim. 'selam derinsu' onunla ilk baş başa iletişimi mi kuruyordum. bu benim için zordu göz teması kuramıyordum. 'selam' diye cevap verdi. biraz muhabbet ettim. daha çok ben bir kaç cümle kurarken. o resmen susmak bilmiyordu. ona Facebook'tan kendisini ekleyeceğimi ordan sohbet etmek istediğimi belirttim. tabi ki dedi. orda muhabbeti kestim. eve gelmiştim. planımı devreye koyma zamanı gelmişti.

Sahip olduklarin sonunda sana sahip olur. (Things you own end up owing you)Fight Club. Çok doğru bi söz buraya yazasim geldi. (:

akşam mailime girmemle ecel terleri akıtıyordum. e-posta ve şifresi elimdeydi. hemen giriş yaptım. mesajlarına tıkladığımda sınıftaki her kızla konuşuyor. ve hepsiyle başka bir kızın dedikodusunu yapıyordu. biraz derinlere gittiğimde fotoğraflar da elimdeydi. ergenliğin verdiği hazla o fotoğraflarla işimi gördükten sonra blog açmaya karar verdim.

bir blog açtım. önce konuşmaların ss lerini. ardından mayolu fotoğraflarını bloğumda paylaştım. ardından hesabın şifresini değiştirip bloğun rekldıbını yaptım bir kez daha. hesabımda ki konuşmalar çalınmış arkadaşlar. eğer kim yaptıysa erkek gibi karşıma çıksın şerefsiz diye gönderi paylaştım ve sonuna bloğumun linkini. ne kadar kendime şerefsiz iması da yapsam gerçekçi olmalıydı.

bloğun istatistiklerine girdiğimde 43 tık olduğunu gördüm. gönderiyi paylaşmamın üzerinden 10 dakika geçmesi üzerine. ardından 143'lere kadar çıktı. bunun nedeni konuşmalar değil. fotoğraflar olmalıydı. bu kadar ilgi görmesi ben korkutmuştu. bloğu kapatmalımıydım. bir kod yazdım. çok basitti. ama bilgisayar ile aramda bağ kurduğumu düşünmüştüm. bir kod yazarak onunda söz sahibi olmasını istedim. bir soru vardı.

soru : bloğumu kapatmalı mıyım ?
cevap : Y/N

dediğim gibi kod çok basitti. cevabı N olarak çıktığında. bloğumu kapatmaktan vazgeçtim. bu şu ana kadar yaptığım en büyük şeydi. kendimi gerçek bir hacker gibi hissediyordum. keşke yaptığım her şey bu kadar basit olsaydı.

Rezzzerdzz

iyi anlatıyorsun hızlı olursan sevinirim rez

devam kardeşim sabaha kadar burdayız

Rezzullah gülen

Yalan beyler bu sözlükteki ilkokullulardan aslında inciye girdi

Sukuuuuu

Yazsana bin