"arkamdan konuşan önümdekini yesin ahahaha" diyerek korkunç kahkahasıyla beni kanser etti. Yeryüzündeki bütün majezikleri içsem fayda etmezdi bu karın ağrısına. Travesti mi lan?, yok ya olamaz. "Memnuniyetle" diye bağırdım arkasından. Dönüp orta parmak yaptı, hasgibtir kesinlikle travesti.

Ellerimden destek alarak ayağa kalktım, "kadınlardan pek anlamam falan ama, bir travestiyi nerede görsem tanırım" dedim. O an bir rahatlama hissi geldi, sabaha kadar pablo escobarla karşılıklı kokain çeksem bu kadar şevke getiremezdi beni. 10 farklı cariyeyle aynı anda birlikte olmak gibiydi.

Rezerved karının ismini bilen yazsın

Eve gitmem lazım, istiklalde yürüyorum, daha doğrusu yürümeye çalışıyorum. Kapanmış bir dükkanın önüne oturdum, az ötedeki seyyar kestaneciyi izliyorum, arada tezgahın altından şarabını çıkarıp bir iki yudum alıp geri koyuyor. içimden, "ulan cenazene kimse gelmeyecek hala buralardasın, kim alır bu saatte kestaneyi" diye geçiriyorum.

Biraz sonra galata kulesi taraftan iki tane kız geliyor, kafaları ray. Kızıl saçlı olan önümden geçerken elindeki sigara izmaritini kucağıma doğru attı, farkında olduğunu zannetmiyorum lakin, "o izmariti rahmine sokarım" dedim anlık bir refleksle.

Gözlerim bulanık görüyor biraz, ekranı kaydırıp mesajı açtım.
"Denedik chuck, çok denedik. Seninle olmuyor, ben sana çok koştum ama hiç yetişemedim. Kabullen artık seninle ben hiçbir zaman biz olamadık. Seni son kez terk ediyorum hoşçakal."

Bir gök taşı düşseydi o an, galaksiden yer yüzüne, altına koşar kendimi imha ederdim. Bir sokak serserisi çekseydi bıçağını bana karşı, üzerine koşar onu katil ederdim.

Oof kova

Gece saat 4'e geliyordu, ayaklarım beni istiklal caddesine sürüklüyor, dinlenmem lazım, uyku sıfır. Telefonuma gelen whatsapp bildirim sesi beynimde yankılanıyor. Gelen mesaj Nehir'den heralde. Okumak, kabullenmek istemiyorum bittiğini, o satırları görmek istemiyorum. Ama ya olumlu birşey yazdıysa?
Artık kendimi kandırmayı bırakmalıyım, o mesajı okumak için ruhumu şeytana bile satardım.

Neyseki köşeyi dönerken başına kapşonunu kapatmış kenar mahalle torbacılarından biri ne lazım diye sordu, "Ne var?" diyerek yanıtladım. Aradığımı buldum neyseki, kafamı kurtarmam lazım.

Kendime bir köşe bulup oturdum, ve sanatımı icraa etmeye başladım, çektikçe rahatladığımı zannederken o lanet plastik kokusunu artık midem kaldırmıyordu.

Kulaklıklarımı kulağıma takmış, şehrin en kötü çocuklarını barındıran beyoğlu'nun virane sokaklarından birindeydim yine o akşam.
Biraz harman, biraz ekgib kan çanağı olmuş gözlerimle torbacı arıyordum sonbaharın soğuk bir gecesinde.

Sahi neydi o gün başıma gelenler? Hayatta en sevdiğim şeyi kaybederken ihtiyacım olan tek şey bir tutam taş, bir pet şişe, biraz folyo, bir sakız birde rulo yapacak kalın bir kağıt. Kafamı uçurtma yapmak için harika bir night.