1. 76.
    +1
    Agladım mk agladım nerdeyse 5 senedir aglamamistim boyle
    ···
  2. 77.
    +1
    reseeeeeeeeeeeeeeeeeee
    ···
  3. 78.
    +1
    partlar nerde panpa
    ···
  4. 79.
    +1
    burda mısınız gençler?
    ···
  5. 80.
    +1
    Saçma soruya, saçma cevap.
    ···
  6. 81.
    +1
    Sonra, dışarıya çıkarken bir şey dememeye başladım. “Ben çıkıyorum.” Eğer, “nereye” diye sorarsa, yine başa dönüyordum: “dışarıya.” ilk birkaç gün söyleniyordu, sonradan baş edemeyeceğini anlayınca, bıraktı peşini. Ben de, planımın bir sonraki aşamasını devreye soktum:
    ···
  7. 82.
    +1
    Gece eve geç gelmeye başladım. 1’den önce eve dönmüyordum. Eğer uyumamışsa, yine tek diyalog: “Nerdeydin?” “Dışarıda.”
    ···
  8. 83.
    +1
    Bazen olur, bir anda beyninizin içinde bir ışık patlaması olur. Düşündüğünüz şeylerle ilgili olarak, bir anda o kadar basit ve kesin bir sonuca varırsınız ki, içinizden gülmek gelir bu sadelik karşısında. Karmaşanın içindeki sadelik… Hayatın her alanında olduğu gibi, diyalektik bir ilişkidir bu. Benim için de, o an öyle olmuştu. O evin içinde, ilk defa huzurluydum. Hapishanenin içinde kendini özgür hissetmek gibiydi bu. Ve çok rahatlatıcıydı.
    ···
  9. 84.
    +1
    Bu sorgulamalar sonunda, şaşırtıcı bir gerçeğe ulaşmıştım: Bu insanlar, çocuk gibi davranıyordu, bense büyük gibi. O halde, onlara saygı duymak için hiçbir sebebim yoktu. Madem onlar beni düşünmüyordu, benim için huzurlu bir ortam yaratabilmekten acizlerdi, ben de onların boyunduruğu altından kurtulacaktım. Evet, maalesef maddi açıdan onlara bağımlıydım; malum, ortaokuldaydım, ama maddiyat dışındaki her konuda kendi kurallarımla yaşayabilirdim. Madem onlar anne ve babalık yapamıyorlardı, ben de onların çocuğu gibi davranmayacaktım.
    ···
  10. 85.
    +1
    Ders kitabının başına oturduğum her zaman.
    ···
  11. 86.
    +1
    çok güzel yazıyosun bro be duygulandım dıbına koyim hadi devamı yaz gelde
    ···
  12. 87.
    +1
    Ah be babam… Duygularını gösteremeyen adam…
    ···
  13. 88.
    +1
    Askere gittiğimde, belki de babamla ilk defa çok önemli bir şey paylaştım. Karlı bir kış sabahıydı, beni birliğime bırakmaya gelmişti, o ana kadar pek konuşmamıştık. Her zamanki gibi. Nizamiye kapısına geldik, durduk. içeri girecekken, beni durdurdu, sarıldı. Ağlamaya başladı. O kadar içten ve hisli bir şekilde ağlıyordu ki… içime bir taş oturdu sanki. Yine olgunluk sırası bendeydi, teselli etmeliydim. “Ağlama baba, gidip geleceğim işte” dedim. “Dikkat et oğlum” dedi. Arkasına baka baka, içini çeke çeke uzaklaştı.
    ···
  14. 89.
    +1
    reserved
    ···
  15. 90.
    +1
    “Baba?”

    Efendim?”

    “Ya biz Foça’dayız da, arabayı çektiler, sigorta yaptırm-”

    “Ne zaman gittin Foçaya?”

    “Akşam vakti gitt-”

    “Niye haber vermiyorsun? Hayret bir şey ya, bu ne sorumsuzluktur. insan bi haber vermez mi?”

    “Baba, şimdi konumuz bu değil. Arabanın sigortası yaptırılmam-”

    “Hangi arabanın? Arabayı nerden buldunuz?”
    ···
  16. 91.
    +1
    ağlattın qardaş
    ···
  17. 92.
    +1
    rezerved zamanı gelince okurum panpa acelesi yok şuan
    ···
  18. 93.
    +1
    okurum hi ara
    ···
  19. 94.
    +1
    oooooo haniyyyyyy
    ···
  20. 95.
    +1
    Bir başka kavga ise, teyzemler bizdeyken olmuştu. Hep beraber gayet güzel muhabbet etmiştik, sonra da herkes odalarına çekilmişti. Gecenin 3ünde, bağırış çağırışa uyandık. Manzara aynen şuydu: Birbirine vuran iki tane deliye dönmüş insan. Bunlar benim annemle babam mıydı gerçekten? Teyzem, kuzenim, kardeşim, hep beraber buna şahit olmuştuk. Üstelik, bizim bakışlarımızın onlara hiçbir etkisi olmamıştı, aynı şekilde devam ediyorlardı.
    ···