1. 326.
    0
    Hemen, polise “Abi, yapma gözünü seveyim; uzaktan geliyoruz biz, naparız burada” demeye başladık. Polisse, oralı bile olmuyordu. “Mecburum, böyle trafiğe çıkamazsınız. Karakola gidiyoruz, bizi takip edin.” Ulan? Ciddi ciddi karakola gidiyorduk? Hemen babam aklıma geldi, sonra da onunla olan iletişimsizliğim. Hayır, onu arayamazdım. Peki ama napacaktım? Napacaktık?
    ···
  2. 327.
    0
    Karakola gittiğimizde, aileleri arayıp aramama konusunda konuşmaya başladık. Kafalar da güzel olduğu için, fikirlerimi bir türlü birleştiremiyorduk. En sonunda, aramaya karar verdik. Herkes, babasını arayıp bir şeyler yaptırabilir miyiz diye soracaktı. Herkesin konuşmasının bitmesini bekledim.
    ···
  3. 328.
    +1
    Her arayana, babası her şeyden önce “iyi misin, kötü bir şeyin yok değil mi” diye sorup, “tamam, hallederiz, sıkıntı yapma” diye çocuklarını rahatlatmaya çalışıyordu. En sonunda, ben de aramaya karar verdim. Belki babam da böyle konuşurdu benimle?
    ···
  4. 329.
    +1
    Aradım.
    ···
  5. 330.
    +1
    “Baba?”

    Efendim?”

    “Ya biz Foça’dayız da, arabayı çektiler, sigorta yaptırm-”

    “Ne zaman gittin Foçaya?”

    “Akşam vakti gitt-”

    “Niye haber vermiyorsun? Hayret bir şey ya, bu ne sorumsuzluktur. insan bi haber vermez mi?”

    “Baba, şimdi konumuz bu değil. Arabanın sigortası yaptırılmam-”

    “Hangi arabanın? Arabayı nerden buldunuz?”
    ···
  6. 331.
    0
    Artık dayanamadım. Telefonu suratına kapattım. Öfkeden deliye dönmüştüm. Bir kerecik olsun dinle be adam? Her baba senin gibi değilmiş, daha insancıl davrananlar da varmış. işte, ilk defa burada, başka bir şekilde davranabilen babalar olduğunun farkına varmıştım.
    ···
  7. 332.
    0
    Baktım, aramaya başladı tekrar:
    ···
  8. 333.
    0
    “Niye kapandı telefon?”

    “Baba, sus da beni dinle. Arkadaşın babası, arabanın sigortasını yaptırmamış, karakola çektiler arabayı. Ne yapabiliriz, onu de yeter.”

    “e, sigorta olmayınca çekerler tabii.”

    “baba, ben de onu diyorum? Ne yapabiliriz?”

    “Sen dur orda, ben geliyorum. Bekle.” Dedi ve kapattı.
    ···
  9. 334.
    0
    ilk defa, babam yardımıma geliyordu. Zor yoldan da olsa, nasıl olduğumu sormamış bile olsa, geliyordu. Bundan bile mutluluk çıkarmaya çalışıyordum.
    ···
  10. 335.
    +1
    ağlattın qardaş
    ···
  11. 336.
    0
    Zavallı bir durum.
    ···
  12. 337.
    0
    Arabanın sahibi olan adam, arkadaşıma sigortacıyı açtırdığını, işlemleri halledip geleceklerini söylemiş. Diğer bütün arkadaşların babaları da yola çıkmış. Hatta Foça’daki bi arkadaşın da durumdan haberi olunca, o da babasını alıp geliyormuş.
    ···
  13. 338.
    0
    Bütün aileleri ayağa kaldırmıştık. Garip ama güzel bir duyguydu.
    ···
  14. 339.
    0
    Kafaların da güzel olmasının etkisiyle ve yalnız olmadığımızın da bilinciyle, kahkahalarla muhabbet ediyorduk. O karakolun içine gitmiş olan en gürültücü gruptuk belki de.
    ···
  15. 340.
    0
    işin garibi, polisler de bizle ilgilenmiyorlardı, onlar kendi hallerinde karakolun içinde takılıyorlardı. Bir saat içinde, bütün babalar geldi. Benim babam da dâhil. istemsizce yüzüm asılmıştı, onunla bir diyaloga girme fikri bile geriyordu beni.
    ···
  16. 341.
    +1
    oooooo haniyyyyyy
    ···
  17. 342.
    0
    Önce, diğer babalar indi arabalarından. Herkes, kendi babasının yanına koştu. Kimse çocuğuna kızmadı. Kimisi “iyi misin oğlum” diyordu, kimisi “Korkuttunuz lan gece gece”, kimisi ise “Karakola düşmek için biraz daha bekleseydiniz” diyip gülüyordu.
    ···
  18. 343.
    0
    Ben babamın yanına gittiğimde ise, ilk lafı “Bu saatte getirttin beni buraya” olmuştu.
    ···
  19. 344.
    +1
    Başka ne bekleyebilirdim ki. Sağol baba. iyiyim ben. Hep düşerim zaten karakola.
    ···
  20. 345.
    +1
    Aslında, babamı saymazsak, çok güven verici bir ortamdı. 6 tane arabayı bi telefonumuzla yığmışız oraya, her yerde tanıdığı ola koca bi aile gibiyiz. Foça'daki arkadaşımızın babası da gelmişti o saatte, o da bir sürü kişiyi tanıyordu. Oldukça güvende hissediyordum kendimi.
    ···