bir aşk öyküsü

am züt meme

Kalbimin hiç tanımadığı duyguları
daha yeni yeni hissetmeye
başladığı dönemlerdi, çevremde
bir sürü erkek ve kız arkadaşlarım
vardı, ama bi gariplik vardı, mutlu
değildim sanki aradığım başka
birşeydi, her akşam eve gelir
odama çekilir ağlardım, ne
oluyordu bana anlayamıyordum,
birgün yine arkadaşlarla
beraberdim, beraberdim derken
nasıl bi beraberlik, onlar bir araya
toplanır gülüp eğlenirlerken bense
bir kenara çekilip içimdeki
fırtınaları dinliyordum her
zamanki gibi, artık arkadaşlarım
da alışmıştı bu durumuma, yanıma
gelip oturduğunu hiç
farketmemişim, taa ki sanki çok
derinlerden gelen bir selam sesini
duyana kadar, selam dedim
bende, neden yalnız oturuyosun
dedi, bilmiyorum dedim, kimse
seni anlamıyor, hatta kendin bile
kendini anlamıyorsun değil mi
dedi, evet dedim, ben de bu
yüzden yanına geldim zaten dedi,
bende aynı durumdayım, seni
arkadaşlarından ayrı derin
düşüncelere dalmış görünce işte
benim gibi biri daha dedim

ve ilk defa onun yüzüne baktım, o
anda kalbim durdu sanki, donup
kalmıştım, ne zaman ayrıldık eve
nasıl geldim bilmiyorum, o gün
sürekli onu düşündüm, sanki
aradığım şey buydu
hissedebiliyordum bunu,
o günden sonra her gün
buluşmaya başladık, evleri iki
mahalle kadar uzaktaydı, bizim
mahallede akrabaları vardı, ilk
tanıştığımız gün onlara gelmişler,
böylece aylar geçti, artık
ailelerimizde biliyordu, ya ben
onlara gidiyordum yada o bize
geliyordu, yani her günümüzü
birlikte geçiriyorduk,
ama ikimizinde anlayamadığı bir
şeyler vardı, birbirimizi çok
seviyorduk, görmeden
yapamıyorduk, arkadaşlık değildi
bu, çünkü diğer arkadaşlarımızı
da seviyorduk, bu çok farklı bir
şeydi, kimseye de soramıyorduk,
nasıl soralımki, biz bile
bilmiyorduk ne olduğunu

bu çok
yoğun duyguların etkisiyle bazen
mutluluktan bulutlara kadar
çıkıyorduk, bazende o küçücük
kalplerimize sığdıramadığımız ve
bi türlü anlamadığımız hisler
dünyasında sebepsiz yere ağlıyor
gözyaşlarımızı birbirimize hediye
ediyorduk, belki size saçma
gelicek ama birbirimizi ilk
gördüğümüz günü anlatmıştım,
ondan sonraki ilk buluşmamızda
biraz konuştuktan sonra bi ara
göz göze gelmiştik, ve daha ne
olduğunu anlamadan ikimizde
sebepsiz yere birden ağlamaya
başlamıştık, hemde ne ağlama
sanki hiç bitmeyecek gibiydi göz
yaşlarımız, işte o günden sonra bir
daha birbirimizin yüzüne uzun
süre bakamadık, hatta çoğu
zaman sırtlarımız birbirimize
dönük otururduk, bir gören olsa
bize gülerdi heralde, ama elimizde
değildi ki bakamıyorduk işte,
ama ne olursa olsun çok
mutluyduk, artık ne güneşin
doğuşunun, ne çiçeklerin
kokusunun, nede kuşların aşk
şarkılarının farkındaydık, biz
birbirimizde kaybolmuştuk, taki bi
akşam bizim evin zili uzun uzun
çalana kadar

kapıyı annem açtı,
gelen onun teyzesinin kızıydı,
anneme bişeyler söyledi, annemde
hemen babamla birşeyler
konuşup, bana da sen evden
ayrılma biz hemen geliyoruz
diyerek aceleyle çıktılar, bende
hemen arkalarından çıktım, hava
kararmıştı, beni görmesinler diye
onları uzaktan takip ettim, biraz
gittikten sonra bizim evin biraz
ilerisinde bir market vardı, orada
bir kalabalık gördüm, kalabalığa
doğru gidiyorlardı, biraz daha
yaklaşınca babam koşmaya
başladı

yerde yatan biri vardı, ben
de biraz daha yaklaştım, babam
yerde yatan kişiyi kucağına almıştı,
bir kaç adım daha yaklaştım ve
kalbime binlerce ok birden
saplandı sanki, yerde yatan benim
meleğimdi, oda beni gördü, eliyle
bana gelme diye işaret yaptı, ve
bana bir şeyler söylemek için
ağzını açtığında, ağzından kan
boşaldığını gördüm, yanına gittim,
o güzel başını babamın
kucağından kendi kucağıma
aldım, hafifçe gülümsedi ve bak
dedi ne yapmışsın yeni gömleğine

üfff. aşk hikayesi dinleyecek olsak, tiyatroya gider şekspir izlerdik amk. gibtiğiniz yetmezmiş gibi birde gibitiroyrsunuz seviyeyi amk. malları.

onun kanına bulanmış gömleğimi
göstererek, iki hafta önce doğum
günümde o almıştı ve birden
başını karanlıkta benim
seçemediğim kazanın olduğu bir
yere çevirip tüh ya dedi, ne demek
istediğini anlamamıştım, başını
tekrar çevirdiğimde ölmüştü,
ondan sonrasını hatırlamıyorum

özet geç bin

çok iyi yazıyosun bin devam et

gözümü evde açtım, orada
bayılmışım, beni doktora
zütürmüşler sakinleştirici filan
yapmışlar, uzun süre baygın halde
yatmışım, kendime gelir gelmez
ağlamaya başladım, kimse
müdahale etmedi, doktor ağlarsa
müdahale etmeyin demiş, tekrar
kendimden geçene kadar
ağlamışım, ondan sonraki
günlerde gözyaşım hiç dinmedi

aradan iki ay filan geçmişti, bir
gün anneme onlara gitmek
istediğimi söyledim, annem önce
kabul etmedi ama yalvarmalarıma
dayanamayıp bir şartla kabul etti,
gideriz ama orada ağlayıp
annesini üzmeyeceğine söz
verirsen dedi, bende söz verdim
ve gittik, bir süre oturduk ama
ben kendimi zor tutuyordum,
ağlamamak için

bak oğlum dedi
annesi, biribirinizi ne kadar çok
sevdiğinizi hepimiz biliyoruz, ne
kadar üzüldüğünüde biliyorum
ama senden bir ricam var dedi,
kızım son nefesini senin
kucağında vermiş, bana son
anlarını anlatmanı istiyorum dedi

şaşırdım, nasıl anlatabilirdim ki,
anneme baktım boynunu büktü,
bende onu üzmeyecek şekilde
anlattım ama bir ara karanlık ta
bir yere bakıp tüh ya dediğini
anlamadığımı söyleyince, annesi
bana sarılıp öyle bir ağlamaya
başladı ki, bende zaten zor
tutuyordum kendimi, ikimizde
uzun süre ağladık,
biraz sakinleştikten sonra, artık bu
dünyada yaşamam için hiç bir
sebebin kalmadığına karar
vermeme sebep olan şeyi anlattı.

O gün annesi evlerinde benim çok
sevdiğim bir yemeği yapmış, anne
demiş bu yemeği Ayhan çok sever,
bizim yiyeceğimiz kadarını ver ben
Ayhanlar'a gidip onunla beraber
yiyeceğim demiş, anneside yalnız
göndermemek için yakınlarında
oturan teyzesinin kızıyla bize
göndermiş, yolda gelirlerken
teyzesinin kızı, sen biraz bekle
bende marketten içecek bir şeyler
alayım demiş, kaldırımda
beklerken bir araba vurup kaçmış,
bize yakın oldukları için teyzesinin
kızı hemen bize haber vermeye
gelmiş o akşam ve o karanlığa
bakıp ta tüh ya dediği şeyde, bana
getirdiği yemeklerin dökülmüş
olmasına üzüldüğü içinmiş

son
anlarını yaşayan birisinin
canından daha çok bana getirdiği
yemeklerin dökülmüş olmasına
üzülecek kadar seven bir kalp
varmıdır daha şu lanet dünya da,
başkasını sevebilirmiyim artık, aşık
olabilirmiyim başkasına, tahammül
edebilirmiyim artık saçma sapan
şeylerin adını aşk koymalarına,
bizim yaşadıklarımız bilemesekte
gerçek aşktı, bunu şimdi
biliyorum, ama o bilmiyor, birgün
birbirimize bir söz vermiştik,
hangimiz önce ölürsek diğerimizi
cennetin kapısında bekleyecekti,
şimdi bende bilmeden
yaşadığımız o tarif edilmez
duygunun gerçek aşk olduğunu, o
aşkı sonsuza kadar yaşayacağımız
cennetin kapısında beni bekleyen
meleğime anlatmak için, gelmesi
için hergün yalvarıp dua ettiğim
beni ona kavuşturacak kişiyi
bekliyorum,"Azraili"

"O öldükten sonra"
bu gün hafta sonu, aşkımla
buluşacağız, en güzel elbiselerimi
giymeliyim, hangi gömleği giysem
acaba, yanakları gibi kırmızı olanı
mı yoksa gözleri gibi kapkara
olanı mı, yada kazanın olduğu gün
kanıyla üzerine çiçekler yaptığı
gömleğimi, ne kazası ne kanı ya
nerden çıktı şimdi of, ben en iyisi
son buluşmamızda başını
omuzuma koyduğu o kokan
gömleği giyeyim, evet evet bu
daha iyi, anne ben çıkıyorum, ona
mı

tabi ki anne ya, her hafta sonu
kiminle buluşurum ben, iyide
neden ağlıyorsun ki, şimdi gidip
annesinden de izin almalıyım,
günaydın müsade ederseniz
kızınızla gezicez biraz, tabi oğlum,
ona iyi bak olur mu,bak buda
ağlıyor,ne oluyor bunlara
anlamıyorum, koşar adımlarla
gidiyorum aşkıma, bu yolda ne
kadar uzun, her zamanki gibi
bekçi amca karşılıyor beni, hoş
geldin oğlum, oda seni bekliyordu,
biliyorum, günaydın aşkım ben
geldim, bak hala yatıyor, hemde
bembeyaz gelinliğiyle, yanaklarına
küçük bir öpücük kondurup
uyandırıyorum onu

bu kadar uzun şiir mi olur