GÜNAYDIN MiLLET (NE GÜNAYDINI ÖĞLEN OLDU AMK DEDiĞiNiZi DUYAR GiBiYiM) DEVAMMM

Dalları dikkatlice seçiyordum inmek için. Ama çok yüksekti. içimden sövüyordum resmen kıza. Öğrenmesem ne olacaktı ki? Ben ona zorla fizik, kimya veya matematik öğretiyor muyum? Eğer bunu gerçekten Kara’nın dediği atalarım istiyorsa atalarıma da sövecem şu anki halimle. Yarın yeni sınıfımda derse girecem ve eğer ağaçtan inemezsem geç kalırım.

Kara-“Başka şeyler düşünme. Ağaçtan nasıl ineceğini düşün.” Taa oradan mı anladı yani benim başka bir şeyler düşündüğümü? Bu kız adamı öldürür. Ama korkudan. Dallara baktım. Diğer ağaçta çürük olan taraflar bu ağaçta bayağı sağlamdı. Ayağımla da kontrol ettikten ettikten sonra bütün vücudumla diğer dala geçtim. Bir an ayağım kaydı ama neyse ki yukarıdaki dala tutunuyordum da düşmedim. Ben bu ağaçtan tahmini 3 saatte inerim ve akşam olur. Babam da beni öldüresiye döver bu sefer. Daha hızlı bi yol düşünmeliydim. Ve daha güvenli. Kara inerken nasıl inmişti ağaçtan? Düşünmeden direk ayaklarını dallara atarak. Ben de öyle yapacaktım. Direk dallara ayaklarımı atıp aşağı inmeye başladım. Gerçekten de işe yarıyordu. Ama tabiki aksilik çıkacak ilk yapışımda. Ayağımı dalgınlıktan boşluğa attım ve aşağı düşmeye başladım. Tam öldüm diye düşünürken son anda Kara tuttu beni. Bu kız gerçekten güçlü amk. O kadar hızda o düşse ve ben onu tutsam toprağa gömülürüm.

Kara-“Ağaçtan indin. Tebrikler.” Ne yani? Bu muydu? Aşağı atlasam beni yakalayacak mıydı? “Ağaçtan düzgün inememiş olsan da mantığını anladın.”

Beni yere bıraktı ve ayağa kaltım. Ergenlik içgüdülerim bana bağırıyordu. “Teşekkür etmek için sarıl ona.” gibtir lan oradan. Teşekkürle hiçbir alakası yok. Göğüsünü hissedeyim diye. Ama istemsiz bir biçimde sarılırken yakaladım kendimi.

Kara-“Bir bine ne yapıyorsun?”

b-“Teşekkür ediyorum. Sizde böyle değil mi?” Kara gülmeye başladı.

Kara-“Bizde erkekler sarılmaz. Sağ elini yumruk yapıp sol omuzuna sertçe vurur ve diz çöker.” gibtir lan. Ne yapacam amk. giberim ergenliği. Ergenlik hormonlarım bile “O kadar da değil amk.” diyor. Sonunda ortak bir noktamız oldu.

b-“Direk teşekkür ederim desem olmaz mı?”

Kara-“Senin tarafında teşekkür sözcüklerle söyleniyorsa neden olmasın. O zaman neden sarıldın?” Haah. Açtım girin. Kız benden daha iyi açık yakalıyor.

b-“Öylesine yapmıştım. Hoşuna gider diye düşündüm.” dedim. “Haydi artık gidelim.” dedim ve ağaca dokundum.

Kara-“Yarın av başlangıcı. Ben yarın gelmeyeceğim. 2 güneş… yani sizin deyiminizle 2 gün sonra görüşürüz.”

b-“Tamam. Görüşürüz.” dedim ve geri geldim.

Saate bakmak aklıma geldi. Neyseki fazla zaman geçmemiş. Hemen eve doğru yola koyuldum. Eve geldiğimde babam daha gelmemişti. Kaç saattir yemek yemiyorum? Sabah kahvaltısını ble yapmamıştım. Direk evden çıkıp gitmiştim. Dünden kalanları süpürdükten sonra odama geçtim. Bütün gecem Deniz’in verdiği ödevleri ve projeleri bitirmeye uğraşarak geçti. Ama sonunda hepsini bitirmiştim. Yarın ona çalıştıracağım notu bile hazırlamıştım. Yani kısacası her şey hazırdı. Saate baktığımda gece 5 olmuştu bile. iyi bari yarın da okul tatildi. 12 de uyansam, hazırlansam saat 1 de teras cafeye gidebilirdim. Kumbarama baktım. içinde sadece 25 tl vardı. 10 tl ye gidip telefona kontör atacaktım ama artık atamayacağım. Muhtemelen.

Sabah sandığımdan da erken kalktım. Yaptığım ödevleri vs. yanıma alıp yola çıktım. Aklıma bir fikir gelmişti. Denemek için denek olarak Deniz’i kullanabilirdim. Ağaca dokununca ne olacak çok merak ediyorum. O da mı oraya gidecekti? Kafayı takmıştım ağaca. Teras Cafe’ye vardım ve el işaretiyle gel yaptı. Yanında da 4 kız vardı. Hasgibtir. Benim gibi bir ergen için çok fazla kız sayısı var orada. Hocalara karşı çıkabilirim fakat bu kadar kıza ne yapacağımı bilmiyorum. Beynimi hormonlarımın ele geçirmemesine güvenerek yanlarına doğru yürüdüm. Ama yürüdükçe de aklımdan akıl almaz sahneler geçiyor. Kendimi içten içe sakinleştirmeye çalışarak yanlarına vardım.

Deniz-“Bizim yeni sınıf arkadaşımız Bir Bine. Yanımda oturan Pelin, karşımda oturan kızlar da Sevim ve Gül. Aynı sınıftayız.” dedi. Oh. Ne güzel. Tek bir kız için not hazırlamıştım. Bilseydim 3 tane de çıktı alırdım. Gül biraz yana kaydı ve ben de onun yanına oturdum. Allah’tan zayıf cılız biriyim. Yoksa 3 kişi tek koltuğa hayatta sığmazdık.

Pelin-“Merhaba Bir Bine. Seni A sınıfı gibi bir yerden E sınıfına düşüren ne?” diyince Deniz dirseğiyle gizlice Pelin’e vurdu. Pek gizleyememişti Pelin ama.

b-“A sınıfına göre seviyem fazla yüksekmiş. O yüzden E sınıfına öğretmen olarak girmemi istediler.” dedim. Deniz ve Gül tebessüm etti. Ama zorla ettikleri belli oluyordu. Pelin biraz bozuldu ve Sevim tepki vermedi. Espri kaliteme sokayım. Ne vardı az iNCi SÖZLÜK’te takılsaydım. (Az reklam yapalım dimi :P) En azından espri kaliteme birşeyler eklenirdi. Deniz hemen konuyu kapatmak adına

Deniz-“Hadi başlayalım o zaman.” dedi ve notlarımı çıkardım.

Eve doğru giderken yine o ağaçla karşılaştım. Sadece yanından geçip gitmeyi düşünüyordum en başta. Ama sonra ağacın üzerinde yavru bir kedi miyavlarken gördüm. “Annesi gelir kurtarır” diye gidecekken daha şiddetli miyavlamaya başladı. Neden Allah’ım neden? Neden şu 2 gündür işim düzgün gitmiyor. Lanet haftasına falan mı girdik? Ağaca çıkmam lazımdı yani dimi. Tamam. Kemiklerimi kırayım da akıllanayım bari. Daha önce hayatımda hiç ağaca tırmanmamış ben ağaca çıkmayı deniyordum. Ve ağaca sarılmadan öteye gidemedim. Bir anlığına tam tırmanırken gözüme yaprak biraz dal düştü ve gözlerimi kapadım. Gözümü temizledikten sonra açtığımda yine oradaydım. Gökyüzünde yıldızlar parlıyor ve ağaç tamamen yeşil. Bu rüya değil miydi yani?

Kara-“Yine nasıl geldim buraya?” Ağacın üzerindeydi. Hatta bayağı yukarıdaydı. Bir dalın üzerine uzanmış yatıyordu. Çok güzel göründüğünü düşündüm o an. Veya hormonlarımdan dolayı bütün kadın türleri (Özellikle de Kara gibi yarı çıplak kabile mensubu biri) bana güzel geliyor da olabilir. Doğruldu ve bana baktı.

b-“Sana bir soru soracağım. Merak ettim. Sen ne zamandır bu ağaçta yatıyorsun?”

Kara-“Güneş gölgemin yarısındaydı bu ağaca çıktığımda. Buraya gelmeden önce ise gölgem boyumu 3 tık aştı.” Hah. Güzel. Saat kavramı yoktu. Güneş gölgesinin yarısındaysa o zaman saat 11-10 falandır. Ve boyunu 3 tık aştıysa da saat 2.30 falandır. Yani 3 saat kadar kalmıştı. O zaman bu ağaca benim dokunmam ile gelmiştik. Eğer ikimiz de bu ağaca dokunursak buraya geliyorduk. Ama sadece ikimiz mi? Eğer başka biri dokunsa başka biri mi gelecekti? Ben bunları düşünürken

Kara-“Buraya geldiğimizde neden ağacın tamamı iyileşiyor?” He amk. Onu da ben bulayım. Ve bu kadar sorudan aklına gele gele bu mu geldi yani? Bu evren neresi? Biz ruh muyuz bedenimizle mi geliyoruz? Buradayken zaman dünyada nasıl geçiyor? Ve sen sora sora bunu soruyorsun. Bir dakika.

b-“Senin kaldığın yer nasıl bir yer?”

Kara-“Benim kaldığım yerde biz hayvanları ve ağaçları koruruz. Tanrıça ve tanrılar da bizi ödüllendirip yaşlanmış hayvanların etini yememizi, olgunlaşmış ağaçların meyvesini toplamamıza izin verir.” Yani ormanda bir yerde kabileleri. ilk karşılaştığımızda geyik avladığını söylemesi de tezimi güçlendiriyordu. “Sen nerede kalıyorsun?”

b-“Ben binaların çok olduğu, hayvan ve ağaçların az olduğu bir yerde kalıyorum. Hatta yakın çevremdeki tek ağaç bu.”

Kara-“Bu ne küstahlık. Tanrıçalar ve tanrılar sizi cezalandırmıyor mu?”

b-“Bizim orada kimse tanrıça ve tanrılara inanmaz.”

Kara-“Peki ya sen? Sen inanır mısın?” Konuyu dağımam lazımdı.

b-“Burası neresi biliyor musun? Yani tanrı ve tanrıçalarınız ile bir alakası var mı?”

Kara-“Tanrı ve tanrıçalar sadece bizim değil. Herkesin. Yani inanmıyorsun sende. Seni inandıracağım merak etme. Seni bu günahtan kurtaracağım.” Kara bir laflarımdan anlamıştı onların tanrılarına inanmadığımı. Oysaki konuyu değiştirmeye çalışıyordum. Hayran kalmadım değil.

Yola çıktım yine ağacın oralara. Ağacın önüne geldiğimde bir ayyaş uyuyordu. Yoksa o mu gitmişti oraya? Uyandırmak istiyorum ama korkuyorum da. Bu adamın neyin nesi olduğu belli değil. Adam 10 dakika kadar sonra uyandı ve benim meraklı bakışlarımı görünce:

Ayyaş-“Ne bakıyon. Ayı mı oynuyo lan?” diye söylendi.

b-“Kendini bomboş bir yerde sadece yıldızların ve ağacın parladığı yerde gördün mü?” Bu arada heyecandan yaptığım açıklama şeklime sokayım.

Ayyaş-“Neyin kafasını yaşıyorsun? Markasını söyle de ben de o kafadan yaşayım.” dedi ve ayağa kalkıp gitti. Belki karşı taraf orada değildi. Karşı taraftan ağaçla etkileşime geçen kimse yoktu belkide. Hemen ağaca sırtımı dayadım ve gözlerimi kapattım. Açtığımda yine oradaydım. Etrafıma bakındım ve Kara da ağacın diğer tarafındaydı.

b-“Daha yeni mi geldin?”

Kara-“Ağacın batısında duruyordum ve gölgesi beni kapatıyordu geldiğimde. Artık gölgesi bile yok.” Bu gidişle amazonlardaki saat dilimini kullanmaya başlayacağım. Ama teorim çürümüştü. Ağaca başka biri dokunduğunda değil ben dokunduğumda sadece buraya girebiliyordum. Ama neden? Sihir veya büyü olduğuna inanmıyorum. Küçükken evet inanırdım ama büyüyünce inanmamam gerektiğini anlamıştım. Şimdi ise böyle şeyler karşıma çıkıyordu. Bu düşüncelerden Kara çekti beni çıkardı.

Kara-“Neden bu kadar çok düşünüyorsun? Akışına bırak.”

b-“Senin böyle bir yere ilk gelişin değil herhalde?”

Kara-“Hayır. 223 yaşımdayım ilk kez böyle bir şey görüyorum.” 223 mü? 223 ney lan. Ölümsüz mü bunlar? Bir de ben bu kıza ereksiyon gösterdim. Babannemin babannesi yaşındadır. Kendimi biraz kötü hissetmeme neden olmuştu. “Senin yaşın kaç?”

b-“Ben daha 18 yaşındayım. Sen benden bayağı büyüksün.”

Kara-“18 yaşında olamazsın. En az 213 yaşındasındır.”

b-“Derken? 213 yıl kim yaşamış da bu durumda kalmış.”

Kara-“Hayatı boyunca 18 dolunay görmüş birinin bu kadar boyu olmaz. Daha bebek olman lazımdı.” Şimdi herşey yerine oturmuştu. Dolunay her 29 günde bir geliyordu. Onların da her ay yaşları 1 artıyordu. Şimdi mantığa oturdu. Kendiminkini hesapladım ve 226 çıkıyordu. Yani aynı yaştaydık. Bu içimin rahatlamasına neden oldu.

b-“Bizde yaşlar 365 günde bir büyür. Yani 12 dolunayda 1 yaş alırız. Benim yaşım size göre 226.” Kara bunu duyunca gözlerinin içi güldü. Ya da ben öyle sanıyorum.

b-“Tamam. Diğer ödevleri de bitirdim projeleri de dahil. Onları da vereyim mi?” Kızlar uzaylıya bakıyormuş gibi bana bakmaya başladılar.

Deniz-“Ben sana daha dün söyledim ödevleri. Sen hemen bitirdin mi yani? Hepsini? 1 ay sonra verilecek 10-20 sayfalık proje ödevleri de dahil?”

b-“Evet. Ne oldu ki sorun mu var?”

Pelin-“Hayır yok ta bu ne hız. Hiç mi canın sıkılmadı bunları yaparken?”

b-“Yoo. Neden sıkılsın ki?” A sınıfındayken de ödevlerimi erkenden bitirince aynı tepkiyi veriyorlardı. Eee vermiş ödevi bir gecede yap bitir. Daha sonra sıkışmasın işte. Mantığı anlamak bu kadar zor mu? Bu bana rahmetli bir abimin öğretisiydi. Hatırlamak bile istemediğim olaylardan biri. Sevim beni bu düşüncelerimden kurtardı.

Sevim-“Bir ödevlerine bakabilir miyim?” Normalde olsa ödevimden bakıp yazar diye hayır derdim ama dediğim gibi. Ergenlik… 250 gr…

b-“Tabiki. Buyur.” dedim ve ödevi verdim.

Sevim-“Bunları hangi siteden yazdın?”

b-“Arkada kaynakça var. Oradan bakabilirsin.”

Pelin-“Kaynakçada mı yaptın?” Neden her bir şey yaptığımda aşırı şaşırmış bir ifade ile karşılaşıyordum?

b-“Evet. Kapak sayfasından sonra içindekiler kısmı da yaptım. Siz yapmadınız mı ki?”

Gül-“Normal bir insan olduğumuz için yapmadık.”

b-“Ne yani ben anormal miyim?”

Pelin-“Bu biraz hileli bir soru. Hiç mi erinme duygun yok. Aman boşver sonra yaparım diye hissetmiyorsun?” Bu sohbet canımı sıkmaya başlamıştı. Zaten Deniz’e ağacı elletme işi de iptal olmuştu. Bunlar grup halindeyken ağaca dokunmalarına imkan yoktu. Ben de müsaade isteyip kalkmalıydım ama aklıma parası geldi. 5 kişiye çay (Kendim de dahil) ve ardından garip şeyler içmeleri falan. Bak. Yalvarıyorum sana ergenlik hormonlarım. Lütfen cesaret edip “Ben öderim” yapma. Batarım. Daha sırtım doğrulmaz.

Pelin-“Hadi kalkalım. Bir bine hesabı…”

b-“Hesabı ben öderim.” Ağzıma sıçayım, ergenlik hormonlarıma atlayayım, ırzımı gibeyim, benliğimi zencilere oynatayım. Küfür bilgim bu kadarla sınırlı. Daha yaratıcı küfürüm yok.

Pelin-“Hesabı ödemene gerek yok diyecektim. Buranın sahibi babam. En azından ders çalıştırdığın için teşekkür olarak bunu yapayım.” Yuh. O zaman bu kız bayağı zengindi amk. içimde ağır bir rahatlama meydana gelmişti. Param cebimde. Güvendeydi. inanamadım gözlerime. Gözyaşlarımı zor tutuyordum. Eşyalarımızı toparladıktan ve Pelin’in kasiyere verdiği selamdan sonra dışarı çıktık ve:

Deniz-“Bir Bine sen nereden gidiyorsun?” Ahan. Büyük fırsat. Ağaca doğru çekebilirdim en azından benimle aynı yoldan gelen varsa birini.

b-“Ben şu yoldan gidiyorum.”

Deniz-“Tamam o zaman. Yarın görüşürüz.” dedi ve üçü de diğer yoldan gittiler. Neden Allah’ım neden? Hepsi mi zıt yoldan gider. Şansımı gibeler. O zaman ağaca tek başıma gideceğim.