yalnızlık ve hüzün..

insanoğlu çoğu zaman hayallerine yenik düşer.. Buna rağmen her defasında inatla daha ulaşılmaz hayaller kurar zihninde.. Bile bile lades der aslında..

insanın en zayıf yönleri aşık olduğunda kendisini gösterir.. Niye mi..? Gerçek aşkı bulmak için o kadar uğraş sarf etmiştir ki, artık bitap düşüp kendisini sevdiğinin himayesine teslim etmeyi uygun görür.. Fazla bir beklentisi yoktur aslında.. Altı üstü güvenmek ister, sevilmek ister..

Bir müddet dünyanın en mutlu insanı olur.. Sonrasında ise uçurumun kenarında bulur kendisini.. Yalnızlık o zaman baş gösterir işte.. O yoksa kimse olmasın der insan ve dört duvar arasında kayıplara karışır zamanla..

Aklıma estikçe yazacağım bir başlık olsun..

Aşktan ve gariplikten..

Aşk bizi nice garipliklere sürükler de sesimizi çıkartmayız, öylece takip ederiz körü körüne bize sunduğu tek yolu.. Yolculuk esnasında gönlümüzün yorgun düşmesine rağmen, ardımıza bakmaya cesaret edemeyiz.. Göçebe misali oradan oraya savruluruz da, sevdiğimizin gönlüne bir türlü taht kurmak nasip olmaz.. Aşk böyle gariptir işte.. Kendisi garip olduğu yetmezmiş gibi seni de sonu olmayan garipliklere sürükler..

Bazen sevdiğin kişiyi her gün görürsün, yüz hatlarını ezberleyecek kadar yakın ama kalbine dokunamayacak kadar uzak olursun..

Hayat böyle gariplikler ile dolu işte.. Durduk yere ah minel aşk ve minel garaib denilmemiştir..

Aşk'a ve garipliğe düşenlere selam olsun..

Aklıma estiği gibi bir oradan bir buradan yazıyorum.. Hayatımızı zaten yeterince düzende tutmaya çalışıp belirli kalıplara sığdırmaya çalışmıyor muyuz..? Bırakın biraz da düzensizlik arasında kaybolalım.. Kaybolmak demişken, bazen ilişkilerde yolunu kaybedersin, ya da yolunu kaybettirirler.. O an yalnızlığın tek sığınak haline gelir..

Yalnızlığının karanlığı çökünce, bir hamal gibi yükler yüreğin hatıraları.. Ne kadar belli etmek istemesende yorulursun bitap düşersin.. Hüznün rengi ile boyarsın kalbinin duvarlarını..

Kendini yavaş yavaş soyutlarsın çevrenden.. Bu halinin sorumlusu O'dur, sen kuklası, cevrendikler ise üç maymunu oynayan seyirciler.. Yeni yeni fek edersin, ne kadar yapmacık olduklarını.. Sahte gülüşler, sahte teselliler.. Hepsinden kaçmak icin maskeler ardına saklanırsın.. Hüznün rengi çöker gecene gündüzüne..

Ansızın çocukluğunu özler insan.. Ufak şeyler ile mutlu olduğumuz dönemleri.. Lunaparka vardığımızda yüzümüzde gülücüklerin ekgib olmadığı o saatleri.. Pamuk şekeri tadında olan hayalleri özleriz.. Büyümek istedik eyvallah da, bu kadar çabuk mu olmalıydı..?

Canımızı yaktığında sevdiğimizin gidişi yalnızlığın karanlığında saklanırız.. Çocukken saklambaç oynar gibi.. Sahi ne kadar masumduk o dönemlerde.. Can yakmazdık, canımızı yakmazlardı.. Kırgınlıklar olsa da uzun sürmezdi unutulurdu hemen.. Kıymetini bilemedik o günlerin.. Çabukça büyümek istedik.. Hayallerimiz vardı gerçekleştirmek istediğimiz.. Bilemezdik büyümenin acıtacağını.. Bilemezdik kapanmayan yaralar açabileceğini..

Büyüdük..! Bir avuç hayalkırıklığı ve yalnızlık hayallerimizden arda kalan artık.. Zamanla içimizdeki çocuktan da bir eser kalmadı.. Bundan böyle payımıza düşen kocaman bir yalnızlık ve gece'nin sessizliği.. Sessizliğin içinde ise bir veda..

Kalbe dokunmak dedim de aklıma geldi, günümüzde kalbe değil de tene dokunmak marifet sayılır olmuş..

Ne kadar basitleştirdik aşka dair herşeyi.. Heveslerimizi aşk sanar olduk.. ihanetlerimiz ile yüzleşmek bedelini ödemek yerine, "hayatımda başkası var aşık oldum, seviyorum" kelimeleri ile hatalarımızı örtbas eder olduk..

Kalbini kırdığın insana dikkatlice bak, yolun mutkaka bir gün ona doğru çıkar demişler.. Durumu ne güzel özetlemişler..

Hiç gitmeyecek birini bulup aşık olmak lazım.. Aksi takdirde elimizden kayıp gidenlerin ardından, uykularımız kaçar duygularımız ise harap olur..

Masumca duygular besleriz, sorgusuz sualsiz teslimiyet gösteririz.. En önemlisi, bizi incitmeyeceğine dair çocukca güvenmeyi tercih ederiz can bildiğimize.. En büyük çaresizliğimiz olacağını sezemeyiz, ya da görmek istemeyiz..

Ondan arda kalan sadece hüzün olur.. Varlık adına bir şey bırakmaz zaten.. Hüzün mevsiminde hapsolur benliğin.. Geçte olsa anlarsın ki, onda kalp yoktu sende ise baht..

Bir asosyal aşktan ne anlar : ) Duvarlara mı âşık oldun Ice tea ile mi aşk yaşıyosun? Aşk içimi yakan bir volkan gibidir.

Daha önce kaleme aldığım bir yazı aklıma geldi eklemek istedim..

Çocukken en sevdiğim mevsim yaz mevsimi idi.. Şafak sayar gibi, özlemle beklerdim yaz olmasını.. 8-9 yaşlarındaydım, o senesi yaz tatilini Türkiye de geçirmiştik.. Almanya'nın kasvetli havasından kurtulup, delicesine çocukluğumuzu yaşıyorduk..

Abim, arkadaşlarına rüştünü kanıtlamak için, yüksek bir ağaca tırmanıp, zafer naraları atıyordu ağacın tepesinde.. Kaza geliyorum demez.. Nasıl olduğunu anlamadan, abimin ağaçtan düşmesine şahit olmuştuk.. Velhasılıkelam, soluğu hastanede almıştık.. Kolu alçıya alınmıştı.. Abimin canı yandığı her halinden belliydi..

Babamın o an, "Erkekler ağlamaz, hadi sil gözyaşlarını paşa.." demesi zihnimin derinliklerine kazınmıştı.. Neden daha çocukluk çağlarında, erkek çocuklarına bu söz sanki hayatın en önemli kurallarından bir tanesi gibiymiş gibi empoze etmeye çalışılır ki..? Nefes alıp verdiği müddetçe, erkek adam da ağlar ve o an anlar, bu acının ağaçtan düşmeye benzemediğini..

Büyüyünce, asıl acıyı canımız ruhumuz çektiğinde anlarız, küçükken çekilen acıların devede kulak olduğunu.. Ömrün boyunca kahraman olarak görduğün abinin, "çok canım yanıyor kardeşim" diye hıçkırıklara boğulduğunda anlarsın "erkekler ağlamaz" sözünün yalandan ibaret olduğunu..

Hiçbiriniz duygusuz, ruhsuz robotlar değilsiniz.. Bir kalbiniz olduğunu hatırlayıp utanmadan, sıkılmadan doyasıya ağlayın.. O an, babanızın söylediği "Erkek adam ağlamaz" sözü değil, annenizin "Ağla yavrum rahatlarsın" sözü gelsin hatıranıza..

Değer verdikçe nasıl kaybeder insan..? Belki de seni seviyorum yerine defol git demek daha akıllı bir hamle olabilirdi..

Aşk neydi?

Hayat mevsimler gibidir.. Ruh haline, tercihlerine bağlıdır her şey.. Ya yazı yaşarsın ya kışı.. Ya yaprak dökersin ya da filiz verirsin..

Hayata küstüren yaşanmışlıklar bir gölge gibi takip eder seni.. Yüreğini hafifletmezsen esiri olursun bu yalnızlığın.. Şayet başa çıkamazsan ve yenik düşersen bu duruma, kalbin donar taşlaşır o kış soğuklarında..

Kendine yeni bir yol cizmeyi başaramazsan, bahara hasret kalır benliğin..

bir insanın bakışlarından hüzün akıyorsa, ya yarası ulaşılamayacak kadar derindedir, ya da mutlu sonla bitmesi beklediği hikayesi kendisinden çok uzaktadır..

Asosyallerin aşık olmaya hakkı yoktur. Kendimden biliyorum

Rez amk helal aradigim istedigim basligi buldum sonunda her entry n beni anlatıyor devam et panpa

Güvenli hissettiğin limanda dahi birine ihtiyaç duyacağın anlar gelir çatar.. Zaten paramparçasın, daha ne kadar kırılabılırsın düşüncesi ile güvenmeyi seçersin o vakit..

ihtimal dahi vermezsin, en çok ihtiyaç duyduğun kişinin de, gün gelir yaralar açar ruhunda diye.. Yaralar ayraç işlevini gördüğünü biliyor muydunuz..? Nerede kaldım der insan ve tekrar davetiye çıkartır incinmek için..

"Hüzün mevsiminde hapsolur benliğin.."
Yine yazı çok güzel eline sağlık.

Park edeyimde okurum

Devam pnp bekliyorum hala

Dikkatsizce elinden düşen ve tuzlabuz olan bir cam eşyası gibi hissediyorum.. Kırıldım, en çok da seni seven yerimden.. Kalabalıklar bana göre değildi.. Arkadaş, dost seçiminde iyi değildim.. Belki de bu yüzden yalnızlık sığınabileceğim en güvenli limandı..

Devam ben takip ediyorum seni