evet beyler 2 hafta önceydi sanırsam bunu yazarken bile ellerim titriyor zor yazıyorum çok heyecanlıyım. o günden beri gözüme uyku girmiyor bunu hayattaki tek dostlarım yani sizlerle paylaşmak istiyorum.

baştada dediğim gibi 2 hafta önceydi günlük rutin işlerimi yapıyordum (internette takılmak ferre izlemek vs) osbirin doruklarındaydım zevkten ölmek üzereyken telefon çaldı birden kulaklarım bir kurt köpeği gibi dikildi kimdi bu ? seneler sonra kim aramış olabilirdi beni ? hiç arkadaşım yoktu en son konuştuğum atakan diye bir çocuk vardı o da 5 sene önceydi sanırsam... hatrımı soran kimse yoktu. endişeli bir şekilde yapışkan ellerimle telefonu açtım kısık bir sesle ve günler sonra konuşmanın verdiği heyecanla 'alo' dedim.

karşıdaki insan cevap verdi bu insan benim babamdı evet babamdı ! yani beni arayan tek kişi...

birden hevesim kırıldı.. üniversiteye başladığımdan beri doğru dürüst kimseyle konuşmuyordum az çok 'alo, merhaba, iyi geceler, iyi akşamlar, günaydın' gibi sözcükleri kullanıyordum tabi o kadar da değil. babam ne söylerse kısa kısa cevaplar veriyordum. evet, öyle, aynen, sanırım gibi gibi gibi... babam beni daha fazla konuşturamayacağını anladı ve direkt mevzuya girdi. oğlum paranı gönderdim git bankaya çek bir ihtiyacın falan olursa haberdar olayım dedi.

aman ya rabbi bu da neydi babam dışarı çıkmamı istiyordu. evden dışarı çıkmak ne demek olur mu öyle şey deyip ezik bir ses tonuyla babama derdimi anlatmaya çalışırken babam telefonu yüzüme kapattı. abartmıyorum ahizeyi yarım saat kulağımda tuttum şok olmuştum.

babam normalde parayı eve kapıcı vasıtasıyla yollardı bir kapıcıdan para almak da zor bir işti ama bankaya gidip çekmek çok farklıydı...

beyler dinleyen yok mu lan burda bile giblenmiyom

neyse anlatayım başka işim yok zaten...

ahizeyi yarım saat sonra yerine koydum ağır ağır koltuğuma doğru ilerledim ve kendimi koltuğa attım kafamdan bir sürü şey geçiyordu dışarı çıkmak dışarı çıkmak...

bu bana çok uzak bir olaydı dışarıda ne yapılırdı nasıl gidilirdi bu dıbına koduğumun bankasına parayı nasıl çekecektim allahım delirmek üzereydim bu düşünceler kafamı kurcalarken uyuyakalmıştım...

ertesi gün uyandığımda babamın söyledikleri tamamen aklımdan çıkmıştı. su içmek için mutfağa yöneldim, bu benim için çok uzun bir mesafeydi ama bunu denemeliydim. mutfağa gittim dolabı açacak mecalim yoktu ağzımı damacananın pompasına dayadım ve suyumu içtim. sıra tuvalet ihtiyacımdaydı... klozet kapağını açtım fakat arada bir gelen klozet fobim yüzünden ve üşengeçlikten domalmak yerine ayakta sıçmaya karar verdim fakat kenarlardan taklar taştı bunu görünce ne kadar işe yaramaz biri olduğumu anladım. 22 sene gözümün önünden geçti kayda değer hiçbir şey yapmamıştım. gözümden yaş geldi ve daha sonra babamın dün söyledikleri aklıma geldi. o bankaya gitmeliydim, bunu yapabilirdim ne kadar zor olabilirdi ki ?

yatak odasına ağır adımlarla yarı sürüklenme pozisyonunda yol aldım. üstümdeki kareli pijamayı (yazılışı böyleydi galiba) ve tek kulağı olmayan tavşan terliğimi çıkarıp yatağa attım kendimi. biraz dinlenmem gerekiyordu bugün çok mesafe kat etmiştim.

5 dakika dinlendikten sonra dolabın kapağını açtım 4 tane elbisem vardı 2 tanesi pijama 1 tanesi takım elbise (hayatımda hiç giymedim) diğeri de eşofman tarzi bir şeydi.

takım elbiseyi giymeye karar verdim sonuçta dışarı gidiyordum resmi görünmeliydim. ama nasıl olacaktı nasıl giyecektim bu elbiseyi ya giyerken başıma bir şey gelirse ? sonunda bu işi denemeye karar verdim koskoca 22 yaşında bir delikanlıydım bir elbiseden korkamazdım.

pantalonu giydim gömleğimi giymek ve o düğmeleri rast getirmek için abartmıyorum 1 saat uğraşmışımdır herhalde fakat sonunda becermiştim galiba.

aynaya baktım, ekgib bir şeyler vardı heh dedim kendi kendime ceket ! ceket karşımda duruyordu hemen elime aldım ve giydim ceketi elime alırken içinden kravat düştü aman yarabbi bu bir kravat !

hayatımda ilk defa bir kravata bukadar yaklaşmıştım bir köpek, avına yaklaşan bir sırtlan edasıyla kravata usulca yaklaştım elime yavaşça aldım bağlı değildi bu nasıl bağlanırdı hayatında kravat görmemiş bir insan için kravat bağlamayı bırakın, bunun giyeceğin ne işe yaradığını kestirmek bile zordu.

kravat giymemeye karar verdim aynanın karşısına geçtim son bir kez tipime baktım fakat 2 saniye sonra tak gibi koktuğumu farkettim. hemen babamın geçen sene getirdiği parfümü sıktım özgüvenim yerime gelmişti artık daha rahat haraket edebiliyordum...

merdiven basamaklarını yavaş yavaş iniyordum birden karşıma kapıcı çıktı (adını tam olarak hatırlamıyorum). vay serhat nasılsın dedi iyi dedim nasıl gidiyor işler, güçler nasıl ? gibi sorular sormaya başladı. içimden acaba ne demek istiyor dedim. acaba iş güç ne demekti hayatımda hiç çalışmamıştım çalışmak nasıl bir şey onu bile bilmiyordum. bu soruya da iyi diye karşılık verdim . kendimi satranç oynar gibi hissediyordum o soruyordu ben cevaplıyordum, o hamlesini yapıyordu ben kendimi savunuyordum...

baban remzi bey nasıl dedi iyi dedim annen nasıl dedi iyi dedim arka arkaya sorduğu sorulara hep iyi diye karşılık verdim. bu kolay bir işti ve yavaş yavaş hoşuma gitmeye başlamıştı, galiba sosyal olmaya başlıyordum.

sonunda cevabı iyi olmayan bir soru sordu ve nereye gidiyorsun dedi. arka arkaya iyi demenin verdiği alışkanlıkla tekrar iyi dedim. adam yüzüme baktı ve güldü çok utanmıştım kafamı öne eğdim yüzüm kızarmıştı. kısık sesle bankaya dedim...

çok yoruldum beyler vallahi terler akmaya başladı bu kadar harekete alışık değilim dinleyen yoksa yatıyorum

beyler kusura bakmayın yeni kalktım devam ediyom

hayırdır dedi uzun zamandır cümle kuramadığım için kelimelerle anlamlı şeyler söylemeye çalışıyordum para çekmek lazım dedim hayırdır dedi kim yolladı ? babam dedim tamam dedi hadi sana kolay gelsin ben daireleri dolaşayım dedi ve gitti.

merdivenlerden ağır ağır inerken kendi kendime düşündüm neden allahım neden ? o kadar asosyaldimki adama bankanın nerde olduğunu soramamıştım cümleleri nasıl kurgulayacağımı nasıl toplayacağımı bir türlü kafamda oluşturamamıştım

sonunda uzun bir süre sonra giriş kata ulaşmıştım bu bana yıllarca oynadığım bilgisayar oyunlarını hatırlattı. evet 1. leveli geçmiştim sıra 2. leveldeydi, bu levelin biraz daha zor olacağını biliyordum...

dışarı çıktığımda galiba saat 11 gibiydi öyle hatırlıyorum güneş hafiften yüzüme vuruyordu sağ elimle gözümü kapattım günler sonra güneşi görmüştüm bu benim için sosyalliğim için büyük bir adımdı. artık ben de kendimi bir nebze de olsa sosyal olarak görüyordum. dışarı çıktım yavaş adımlarla etrafta banka aramaya başladım kamburumu çıkara çıkara yavaş yavaş sokakları, caddeleri dolaşıyordum...

insanlar sokakta karınca gibiydi sanki herkes bana bakıyordu ya da ben öyle sanıyordum sanki yanımdan geçen herkes bana bakıp gülüyordu sanki herkes beni işaret ediyordu...
içimden saçmalama serhat millet senin gibi dışarıda işini halletmeye gelmiş kimsenin gibinde değilsindir merak etme dedim. kafamda bu karmaşa varken biri arkadan omzuma dokundu ve pardon bakar mısınız dedi. bu da neydi ?