Buluşmaya gittiğimde zengin binlerin takıldığı cafelerden birinde olacaktı
ailemden zar zor para koparmıştım

O gün beyler buluşmaya gidince her zaman kambur ve başı aşağıda olan ben adeta bende yaşıyorum oruspu çocukları duruşunda yürüyordum konuşmalar başlayınca değişmişsin falan muhabbetleri başladı

Ancak her şey bu kadar toz pembe değildi kızlar ortamdaki diğer insanlar benden etkilenmişti ancak idolüm olmak istediğim adam emre yoktu üzülmüştüm bu şeyleri kaçırmasında

Ortamda beni çekemeyen tipler yavaş yavaş laf atmalara başlamıştı

Okulun pısırık oruspusuna bak sen gibi laflar dönerken o an beyler gözüm döndü bi süre bi tak demedim aldım ceketimi kendi hesabımı ödedim millet nasılda kaçıyor diye gülerken

Hesabı ödedikten sonra masaya geri döndüm millet gülerken bu binlerin elebaşına yumruk atıp bir tane kaçtım çocuk yere düşmüştü o an gerçekten yaşadığımı en çok hissettiğim andı kaçarkende oruspu çocukları diye bağırdığımı hatırlıyorum

Koşarken resmen gülüyordum o an ben sonsuzluğa istediğim hayata koşuyormuş gibi hissediyordum ve bir daha hiç biriyle görüşmedim ortaokuldaki tiplerden biriyle

Aşık olmuştum gece gündüz o kızı düşünüyordum ben daha fazla aşık oldukça kıza karşı özgüvenim düşüyordu kızın karşısında konuşamamaya kekelemeye başlmaıştım

Ne hisstttiğimi bilmiyordum aşık olmak demekki böyle bi şeydi gerçi aşk diye bir şey sadece hormonsal bir olay böyle tripler çekmek için gereksiz olduğunu şu an biliyorum ama ergenlik işte

Kıza aşık oldukça kızarmaya bi tak diyememeye başladım kızı abaza ve sap olan 3 5 arkadaşıma anlattım gece gündüz yatmadan önce hayaller kurmaya başladım

Birazdan lise ve anarşi düşünceleremin başlamasının temellerine geleceğim okuduğunuzu yaşadığınızı belli edin gerekirse kendi sorunlarınızı yazın bu başlık sadece benim hikayem olmasın

Her zaman şöyle dedim ayktıktan sonra Asosyaller bir şeyler yapacak cesareti olmayan Anarşistlerdir diye Ancak bizim anarşimiz devlete yönetime falan değil bizim anarşimiz sosyal topluma karşı

Bazılarımız çok kırılgan olduğundan asosyal oldu bazılarımız ise toplumun şimdiki halinden tiksindiği için kendi soyutladı ve daha bir çok sebep kendi potansiyelimizi heba etmemiz için

Nereden başlasanız kaç yaşında olursanız olun geç değil hiç bir zaman değil nasıl evrimleştiğimi anlamanız için ilk başta asıl sorunlarımın başladığı yıllardan başlıyorum anlatmaya

Liseye başladığımda hormonların azgınlığıyla direk kendime potansiyel sevgili olarak bakabileceğim bir kız arıyordum ergenlik işte aq

Gözüme bir tane kestirmiştim bunun adıda buket olsun aynı sınıftaydık sınıfa geldiğimde herkes heyecanlı kimse ön sıralara geçmemiş bende en arkalara bi yere oturdum tek başıma hoca öne neden kimse geçmiyor falan diyip sınıfa girdi

Ben gönüllü olurum diyip ön sıraya geçtim bu hareketi yapmamın sebebi dikkat çekme çabamdı o zaman kendimi akasya durağında kimsenin kanı uyumlu olmayınca hastanınkiyle alın benim kanımı alan sinan kaya gibi hissediyordum

Ondan sonra 8.sınıf benim için cehennem gibi geçti kızlar falan beni kullanırdı o zamanlar bayağı bende hayır diyemezdim tabiki
Aslında yakışıklı ve gayet kalıbı yerinde bi çocuktum ama birisi bana bir laf soktuğunda hiç bir şey diyemezdim hep barışçıl kalmaktan ahlaklıyım ben demekten
Bazen insan muamelesi bile görmediğimi düşünürdüm daşak geçerlerdi eğlenirlerdi benle
Okulun bitmesi için gün sayardım

Kendi sorunlarımı çözmeye başladığımı düşünmüştüm ama hayatımın en büyük tokatlarından birini yiyecektim
Kendi cinslerimi gözlemliyordum ne kadar pısırık olduklarına bakıyordum kızların ise ne kadar talep ve ilgi gördüğüne bakıyordum bukete yazan kimse yokken ilk ben işe giriştim ve kızla güzel bir flörtleşmiştim

Ancak hayatımda ilk kez gerçekten kızlarla böyle ciddi iletişimlerde bulunduğum için olayı çok abartmıştım okulda herkes buketle konuşuyorum diye bana laflar ediyordu ooo pilav boy çocuk gibi ergence şakalar gibi şeyler işte etkileyiciydim

Ancak işte adamın anasını giben olaylardan birini öğrenmek üzereydim AŞK

Şunu unutmayın beyler bilgi kullanmadığınız sürece bir taka yaramaz
Kaç kitap bitirdim kaç yazı okudum hatırlamıyorum bile her taku öğrenmiştim insanları manipüle etmeden tutunda kişilik belirlemeye kadar ancak birisini manipüle etmeyi bilseniz ama kullanmasanız ne taka yarar ?

2 ay sonunda benim yaşlarımda bir ergenin bilemeyeceği belkide hayatı boyunca şeyleri öğrendim 1 ayım kalmıştı gelişmek zorundaydım gerek intikam için gerek insanları bilinçlendirmek için

O kalan 1 ayda artık dışarıya çıkıp test etmenin vakti gelmişti öğrendiklerimi

Sonra bir gün emre sınıftaki çocuklardan biriyle kavga etti burnu kırıldı
Emre kavganın çıkması sebebinde haklıydı ancak sınıftaki erkekler olsun kıskandıkları ve yüzüne laf söyleyemedikleri için hepsi dayağı atan çocuğu savundu zirvede olmanın böyle kötülükleri var işte

Ancak sınıfta artık bu laflara dayanamayıp isyan ettim emreyi savundum sonra kızın biri bana tabi onu savunacaksın çünkü ondan başka arkadaşın yok dediler ve züt gibi kaldım eve gidene kadar o lafı düşündüm herkes yanlızlığımla daşak geçmişti işte bu olay değişim isteğini başlatan olay olmuştu

Bu olaydan sonra adalet diye bir taka inancım kalmamıştı bu tip her insanın hesabı sorulacaktı modlarına girdim ve okulun bitmesi için gün saydım ve bittide

O kadarda başarılı bir öğrenci değildim tahtaya kalkmak benim için kabus gibiydi öğretmenler bile daşak geçmeye başlamıştı dersleri iplemiyorum falan diye hayatımın en kötü yılıydı kesinlikle bu zaman
Ortaokulda yaşadıklarım sizi sıkacaktır ama nasıl geliştiğimi anlamanız için empati kurmanız şart
Sınıfta tek arkadaşım diyebileceğim bir kişi vardı bu çocuğun adı emre olsun Emre benim aksime
Özgüvenli kızlarla falan iletişimi gayet iyi bir tipti konuştuğu insanları etkilerdi genellikle full onun yanında olurdum başka kimsem yok diye tamamen ona özenirdim o benim rol modelim gibiydi

Lisenin başlamasına kısa bir zaman kala ortaokulda ki sınıfım bir buluşma planlıyordu ve şaşırtıcı bir biçimde ayıp olmasın diye benide çağırdılar

Beyler değişimim elbetteki bu kadar hızlı olmadı bunlar sadece öğrendiğim şeyleri uygulamanın mutluluğu

Çağırılnca yüzümden mutluluklar akıyordu öyle böyle değil beyler anlatmam size artık insanların benimde yaşadığımı fark etmesnin zamanı gelmişti

Dışarıya çıktığımda hiç yapmadığım bir taku yapıp taktan apartmandan dışarıya çıkarken insanlara selam verdim amaçsız olsa bile

Cesaretimi toplamalıydım artık amcık gibi davranmanın lüzumu yoktu

Şehir merkezine gittim o gazla dolmuşa atlayıp sesim çıkmadığı için müsait bir yerde diyemeyen ben avazım çıktığı kadar bağırmıştım sırf cesaret gelmesi için insanların bana bakışlarını hala unutamam

Şehir merkezine vardığımda beğendim kızlara yürümeye denedim öğrendiklerimi hatırlayarak güzel ve benim gibi birinin yapmaya cesareti olmayacağı şeyler yaptım saftım ama güçleniyordum

Yaz tatili geldiğinde tak gibi bir lise tutturmuştum ama gram gibimde bile değildi 3 ay boyunca köpek gibi araştırdım her şeyi sırf o lafı unutamadığım için sırf insanlara ahlaklı ve iyi olduğum için yaşadıklarımı unutmadım aslada unutmayacaktım

Yaz tatili geldiğinde ilk 2 ay gene bir sosyal hayatım yoktu aileme yalvarmamla alınan bilgisayardan başka ingilizcem gelişmişti bayağı insanlarla iletişim pgiboloji gibi konuları bayağı araştırdım insanları okuyup bana yıllarca çektirdikleri şeylerin intikdıbını almak istedim her gün içimden

Okudum araştırdım devam ettim durmadan ancak edindiğim şey sadece bilgiydi

Devamı gelecek beyler yaşadığınızı belli etmeniz beni mutlu eder

Beyler bizler asosyalleriz bu bizim kaderimiz değil yada ezik olmamız normal bir şey değil bunu kabul ettiğin anda çökmüşsündür unutmayın bunu karşınıza ne çıkarsa çıksın

Bu olaydan sonra benim ağzıma sıçan çocuk kardeş haklısın üstüne çok gittik çocuğun diyip özür diledi azıcık atarlanmak isterdim özür dilerken ama ne yapalım bi daha dayak yeme şansımız var

bu zayıflığını ezikliğini kabul eden insanlardan bir sürü gördüm bu olaydan sonra onlara acıyordum malesef

Tepeden bakmıyordum sadece harcadıkları potansiyele ve hayatları için kötü hissediyordum sonra beyler bu olaydan sonra insanlara çevremdeki umudu olanlara yardım etmeye başladım

Ancak beyler zayıfları kabul etmem için vicdanımı ve duygularımı zayıflatmam lazımdı ve yaptığım kötü şeylerden pişman olmamak için fazla duygu ve yaptığınız kötü şeyleri düşünmek sizi her zaman geriye zütürür bunun için nasıl şeyler yaptım hayal edemezsiniz

Yaşadığım toplum karmaşasını bir hayal edin aq ömrü boyunca ahlaklı olan ben bu tiplerin arasına gelmiştim haliyle züt gibi kalmıştım
Millet sınıfa yeni çocuk geldi diye bağırdı sınıfa ilk geldiğimde bi sıra buldum ve çantamı attım millet yanıma gelip tanışmak istiyordu bende bayağı değişik bir ortama geçiş yapınca ne yapacağımı bilemeden kızardım milletle doğru dürüst konuşamadım bile

Aslında şimdi düşününce her ne kadar oruspu çocuğu olsalarda sıcakkanlı insanlardı neyse devam edelim

Çocuğun adını bile sormamıştım aynı sınıfta olmamıza rağmen adını bile bilmiyordum adını sordum adı mustafaydı sağol kardeş ama böyle saçmalıklar yapmana gerek yok falan dedi sonra bir şeyi fark ettim beyler

Bu çocuk öyle ezilmeyi asosyal olduğunu kabullenmişti.

Ağlayasım gelmişti bu çocuk hayatını giben şeyi kabullenmişti ve normal olduğunu zannediyordu ondan sonra bu çocuğa yardım etmeyi bıraktım

Eğer toplum insanı kendinden tiksindirip dışlıyorsa ve o dışlanan kişi bunun normal bir şey olduğuna inanıyorsa giberim böyle işin anasını

Köleliği kabullenip bunun normal bir şey olduğunu düşünen mısır kölelerinden farkı yoktu çocuğun ve beyler

Sonra bir şeyi fark ettim acı ama kabul etmemizin güç olacağı bi şeyi
Bu halini hak ediyordu bu çocuk bunun normal olduğunu kabul ederek güçlenmek değişmek veya ayağa kalkmak için bir tak yapmıyordu

Oysa ben azından bunu denemiştim sonra fark ettiğim şey şuydu
Her insan değişmeyi hak etmez gerçekten güçsüz olup kendi kendine değişmeyecek insanlar vardır eğer kendinizi o çukurun içinden kurtarmak için bir tak yapmıyorsanız acı ama gerçek beyler hak ediyorsunuzdur olduğunuz yeri

Kendime bir program hazırlamıştım insanları şaşırtmak ve gündelik hayatlarına süprizler hazırlamak için ve aynı zamanda vicdanımdan ufak bir ölçüde kurtulmak için o zaman ki pgiboloji araştırmalarıma göre böyle bir şey yaparak karmaşaya sokup kişiliğimi istediğim hale bürünebilirdim

işte topluma karşı anarşim tam bu anlarda tetiklendi
ilk gün için kendime koyduğum programda zengin bir binin arabasına tecavüz etmek vardı ve aynı zamanda sokakta gördüğüm dilenci çocukların eline bir paket yiyecek verip kaçmak vardı

Ben o zamana kadar kurallara uyan iyi bir insandım bu işi gizlice yapmam lazımdı belaya bulaşmayacaksam komşumuz bunun için ideal bir insandı zengin bir tipti karısını her gün döverdi araba sevdası vardı birden fazla arabası olmasına rağmen

Bu oruspu çocuğunu hedefim olarak seçtiştim onun tek suçu yanlış kişiyle komşu olmasıydı yapı marketten sprey boya aldım ve gece oturdum yanıma aldım camdan cola şişemi ve ıssız olana kadar bekledim herkes kaybolduğunda şişeyi yere vurup kırıp

Keskin tarafından tutup arabanın her tarafına çizikleri bastım siyah bir mercedesti siz düşünün nasıl iz bırakacağını sonra kırmızı sprey boyayla arabasına yannan çizdim komşular beni görür falan diye kapşon takmıştım nasıl bir zevk aldım yaparken size anlatmamam

Bundan sonra çocuklara yiyecek verme kısmı devreye giriyordu kardeşlerden gidip simit ve marektten birazcık içecek aldım çocukların yanına gittim verdim sıcacık simitleri onlara yüzlerinde ki mutluluğu görmek paha biçilemezdi sonra onlarla oturdum geçen arabalardan para istedim onlarla birlikte yaşadığımı hissettim o an ve

Özel olmadığını anladım kimsenin hiç kimse özel değil dünyada her tak var kendinizi özel göremyi bırakın ve hayatınızı yaşayın

Bu olaydan sonra başlamak için bir spor arıyordum ve saldırganlığımı atmak içinde taksa başlamaya karar verdim 2 arkadaşla daha köpek gibi çalışmıştım ölene kadar koşmuştum ama oradan en güzel öğrendiğim şey

Önemli olanın dayak atmak veya yemek olmamasıydı orada ilk dövüşüme geçtiğim zaman beyler gerçekten hiç kavga etmediğim için çok canlı hissetmiştim sanki yaşıyordum gerçekten

Buket Nursima Asosyallik Depresyon
Hiç biri umrumda değildi orada dayak yerken veya atarken sadece dünyadan ufak bir uzaklaşma yaşıyordum

Ve korkamamayı öğreniyordum bir gün takstan çıkışta dilencinin biri geldi ve para istedi veremem falan dedim birden bıçak çekti sokağın ortasında hadi öldür beni diye bağırmıştım takstan çıkmanın gazıyla ama bu parayı alamazsın demiştim

Deli pekekent diyip gittiğini hatırlıyordum ve orada kimse gelip bir yardıma bile kalkışmadı bu sizin hayatınız beyler kimsenin umrunda değilsiniz kimsede sizin umrunuzda olmamalı çok kırılgan olduğumuz için çekmiyor muyuz zaten bunları

başlama karını giberim asosyal anarşist faşist deşit ğavat