evet beyler 2 hafta önceydi sanırsam bunu yazarken bile ellerim titriyor zor yazıyorum çok heyecanlıyım. o günden beri gözüme uyku girmiyor bunu hayattaki tek dostlarım yani sizlerle paylaşmak istiyorum.

ertesi gün uyandığımda babamın söyledikleri tamamen aklımdan çıkmıştı. su içmek için mutfağa yöneldim, bu benim için çok uzun bir mesafeydi ama bunu denemeliydim. mutfağa gittim dolabı açacak mecalim yoktu ağzımı damacananın pompasına dayadım ve suyumu içtim. sıra tuvalet ihtiyacımdaydı... klozet kapağını açtım fakat arada bir gelen klozet fobim yüzünden ve üşengeçlikten domalmak yerine ayakta sıçmaya karar verdim fakat kenarlardan taklar taştı bunu görünce ne kadar işe yaramaz biri olduğumu anladım. 22 sene gözümün önünden geçti kayda değer hiçbir şey yapmamıştım. gözümden yaş geldi ve daha sonra babamın dün söyledikleri aklıma geldi. o bankaya gitmeliydim, bunu yapabilirdim ne kadar zor olabilirdi ki ?

baştada dediğim gibi 2 hafta önceydi günlük rutin işlerimi yapıyordum (internette takılmak ferre izlemek vs) osbirin doruklarındaydım zevkten ölmek üzereyken telefon çaldı birden kulaklarım bir kurt köpeği gibi dikildi kimdi bu ? seneler sonra kim aramış olabilirdi beni ? hiç arkadaşım yoktu en son konuştuğum atakan diye bir çocuk vardı o da 5 sene önceydi sanırsam... hatrımı soran kimse yoktu. endişeli bir şekilde yapışkan ellerimle telefonu açtım kısık bir sesle ve günler sonra konuşmanın verdiği heyecanla 'alo' dedim.

aman ya rabbi bu da neydi babam dışarı çıkmamı istiyordu. evden dışarı çıkmak ne demek olur mu öyle şey deyip ezik bir ses tonuyla babama derdimi anlatmaya çalışırken babam telefonu yüzüme kapattı. abartmıyorum ahizeyi yarım saat kulağımda tuttum şok olmuştum.

babam normalde parayı eve kapıcı vasıtasıyla yollardı bir kapıcıdan para almak da zor bir işti ama bankaya gidip çekmek çok farklıydı...

baban remzi bey nasıl dedi iyi dedim annen nasıl dedi iyi dedim arka arkaya sorduğu sorulara hep iyi diye karşılık verdim. bu kolay bir işti ve yavaş yavaş hoşuma gitmeye başlamıştı, galiba sosyal olmaya başlıyordum.

sonunda cevabı iyi olmayan bir soru sordu ve nereye gidiyorsun dedi. arka arkaya iyi demenin verdiği alışkanlıkla tekrar iyi dedim. adam yüzüme baktı ve güldü çok utanmıştım kafamı öne eğdim yüzüm kızarmıştı. kısık sesle bankaya dedim...

neyse anlatayım başka işim yok zaten...

karşıdaki insan cevap verdi bu insan benim babamdı evet babamdı ! yani beni arayan tek kişi...

birden hevesim kırıldı.. üniversiteye başladığımdan beri doğru dürüst kimseyle konuşmuyordum az çok 'alo, merhaba, iyi geceler, iyi akşamlar, günaydın' gibi sözcükleri kullanıyordum tabi o kadar da değil. babam ne söylerse kısa kısa cevaplar veriyordum. evet, öyle, aynen, sanırım gibi gibi gibi... babam beni daha fazla konuşturamayacağını anladı ve direkt mevzuya girdi. oğlum paranı gönderdim git bankaya çek bir ihtiyacın falan olursa haberdar olayım dedi.

beyler dinleyen yok mu lan burda bile giblenmiyom

ahizeyi yarım saat sonra yerine koydum ağır ağır koltuğuma doğru ilerledim ve kendimi koltuğa attım kafamdan bir sürü şey geçiyordu dışarı çıkmak dışarı çıkmak...

bu bana çok uzak bir olaydı dışarıda ne yapılırdı nasıl gidilirdi bu dıbına koduğumun bankasına parayı nasıl çekecektim allahım delirmek üzereydim bu düşünceler kafamı kurcalarken uyuyakalmıştım...

takım elbiseyi giymeye karar verdim sonuçta dışarı gidiyordum resmi görünmeliydim. ama nasıl olacaktı nasıl giyecektim bu elbiseyi ya giyerken başıma bir şey gelirse ? sonunda bu işi denemeye karar verdim koskoca 22 yaşında bir delikanlıydım bir elbiseden korkamazdım.

pantalonu giydim gömleğimi giymek ve o düğmeleri rast getirmek için abartmıyorum 1 saat uğraşmışımdır herhalde fakat sonunda becermiştim galiba.

aynaya baktım, ekgib bir şeyler vardı heh dedim kendi kendime ceket ! ceket karşımda duruyordu hemen elime aldım ve giydim ceketi elime alırken içinden kravat düştü aman yarabbi bu bir kravat !

hayatımda ilk defa bir kravata bukadar yaklaşmıştım bir köpek, avına yaklaşan bir sırtlan edasıyla kravata usulca yaklaştım elime yavaşça aldım bağlı değildi bu nasıl bağlanırdı hayatında kravat görmemiş bir insan için kravat bağlamayı bırakın, bunun giyeceğin ne işe yaradığını kestirmek bile zordu.

adamın yanına doğru yine o ezik tavırla ve kamburumu çıkararak ağır ağır ilerledim. ona en iyi teşekkürün bir simit almak olacağını hesap etmiştim kafamda. adama simit kaç milyon dedim. adam esprili bir ses tonuyla milyon kalkalı kaç sene oldu gardaşım dedi adamın ne dediğini anlamamıştım.

bana bir simit dedim adam verdi simidi ellibinlira verdim üstü kalsın dedim ben de sanıyorum ki simit ikiyüzellibinlira meğersem 1 milyonmuş adam hemşerim simit 1 lira dedi o anda beynimden vurulmuşa döndüm herkesin gözü tekrar üzerimdeydi... veya ben öyle sanıyordum.

çok yoruldum beyler vallahi terler akmaya başladı bu kadar harekete alışık değilim dinleyen yoksa yatıyorum

dışarı çıktığımda galiba saat 11 gibiydi öyle hatırlıyorum güneş hafiften yüzüme vuruyordu sağ elimle gözümü kapattım günler sonra güneşi görmüştüm bu benim için sosyalliğim için büyük bir adımdı. artık ben de kendimi bir nebze de olsa sosyal olarak görüyordum. dışarı çıktım yavaş adımlarla etrafta banka aramaya başladım kamburumu çıkara çıkara yavaş yavaş sokakları, caddeleri dolaşıyordum...

merdiven basamaklarını yavaş yavaş iniyordum birden karşıma kapıcı çıktı (adını tam olarak hatırlamıyorum). vay serhat nasılsın dedi iyi dedim nasıl gidiyor işler, güçler nasıl ? gibi sorular sormaya başladı. içimden acaba ne demek istiyor dedim. acaba iş güç ne demekti hayatımda hiç çalışmamıştım çalışmak nasıl bir şey onu bile bilmiyordum. bu soruya da iyi diye karşılık verdim . kendimi satranç oynar gibi hissediyordum o soruyordu ben cevaplıyordum, o hamlesini yapıyordu ben kendimi savunuyordum...

yatak odasına ağır adımlarla yarı sürüklenme pozisyonunda yol aldım. üstümdeki kareli pijamayı (yazılışı böyleydi galiba) ve tek kulağı olmayan tavşan terliğimi çıkarıp yatağa attım kendimi. biraz dinlenmem gerekiyordu bugün çok mesafe kat etmiştim.

5 dakika dinlendikten sonra dolabın kapağını açtım 4 tane elbisem vardı 2 tanesi pijama 1 tanesi takım elbise (hayatımda hiç giymedim) diğeri de eşofman tarzi bir şeydi.

numarama baktım sıra no 56'ydı. tabelaya baktım 16 yazıyordu. daha 40 kişi vardı hemen yorgun gözlerle etrafta koltuk aramaya başlamıştım sonunda bir yer bulmuştum yaşlı bir amcayla alımlı bacak bacak üstüne atmış telefonuyla mesajlaşan bir bayanın arasına oturdum.

hafiften utangaç bir şekilde çaktırmadan kadının telefonda ne yazdığına bakmaya çalışıyordum gördüğüm tek şey bankadayım oldu kadın herhalde ne yazdığına baktığımı anlamış olacak ki hemen kendini geri çekti ve diğer tarafa döndü...

yolda giderken hiç sağıma soluma bakmıyordum bir öküz gibi evimin yolunu takip ediyordum. ama normal bir öküz değil asosyal bir öküz olarak düz bir şekilde gidiyordum o kadar hayvan bir asosyaldim ki kaldırımdan gitmeyi unutmuştum. bugün yaşadıklarım beni o kadar şaşırtmıştı ki arkadan gelen arabanın sesini bile duymadım.

adam kornaya basıyordu ama ben giblemiyordum kafamda hala bugün yaşadıklarım vardı...

kendi kendime düşünürken arkama baktım aman ya rabbi bu bir bankaydı. 1 level daha atladım diye düşündüm kafamda, bu 3.level olmalıydı.

hemen gözyaşlarımı sildim ve bankanın önündeki basamaklardan çıkmaya başladım bankaya girmiştim girişte klima vardı yıllar sonra bir klima görmüştüm bi 2-3 dakika onu inceledikten sonra oraya neden geldiğim aklıma geldi ve kasiyere doğru gitmeye başladım...

kravat giymemeye karar verdim aynanın karşısına geçtim son bir kez tipime baktım fakat 2 saniye sonra tak gibi koktuğumu farkettim. hemen babamın geçen sene getirdiği parfümü sıktım özgüvenim yerime gelmişti artık daha rahat haraket edebiliyordum...