bir askerin günlğü bir dünyanın yok oluşu

" yıl 2048... 14 haziran saat 14: 45"

"bu günde bölüğümden kalan sonn bi kaç kişiyi bulma çabalarım sonuçsuz kaldı.
hala yalnızım sanıyorum yalnız ölmeye mahkumum bende kaybolan bütün silah arkadaşlarım gibi.
biz nedensiz bir savaşa sürüklendik nedensizce kendi kendimizi yok ettik. belkide bu defter hiç bulunmayacak ama yinede yazıyorum.
bazı şeyler asla açığa çıkmayacaksa bile kayıt edilmeli..

nasıl başladı her şey savaş insanların kendi kendini yok etmesi insan türü için bir soykırım adeta dünya tarihinin gördüğü en saçma savaş belkide son savaş demek daha doğru olacaktır.."

15 haziran 2040

"eğer bir silahınız üstünüzde mühimmatınız ve ayakta duracak kadar gücünüz varsa herhangi bir sivil eve girebilir yabancılık çekmeden kendinizi tedavi ettirebilirdiniz. hele ki sivil öldürmenin böylesine sıradanlaştığı bir savaşta. evlerine gecenin bi yarısı yaralı olarak girdiğim bir aile korkudan olsa gerek yaralarımla ilgilenmeye karar verdiler. şarapnelleri çıkartmalarını istedim ama en çok sırtımdakilerde sorun yaşadılar. diğerlerini ben çıkartmak zorunda kaldım zaten. askeri eğitimde öğrendiğim kadarıyla vücüdumdaki kegibleri diktim ve bu kegibleri sızlatacak gözümden yaşlar akıtacak kadar acı veren bir duşa girdim yıkandım.bu arada çiftte kimseye bişey söylememe konusunda anlaşmışlardı. geceyi burda geçirip sonra kendi yoluma gitmeli bu cehennemden çıkmalıydım.
olanları hala anlayamıyordum. köstebek kimmdi kim sızdırmıştı planları düşmana

tek sorun bizim doğuya saldıran gruptan olmamız değildi. eğer yeterli bilgiye sahiplerse batıyada saldırdığımızı öğrenmiş olmalılardı. buda bizi dünya çapında öldürülmek için aranan bir grup haline getirmişti tabi hala benden başka yaşayan varsa.
o cehennemden nasıl çıktığıma hala inanamıyordum peşimdeki asker acele edip sırtımdan vurmak yerine kafamdan vursaydı aileme katılmıştım belkide.. eşime kızıma... belkide kötü olmazdı ama hala yapmam gerekenler vardı. duştan çıkıp çantamdaki resimlerini çıkardım ve kalan zamanımı bunu izleyerek geçirmeye karar verdim.. buradan ayrılana kadar tanrıya dua ettim bi an önce bu savaşı bir şekilde bitirmesi ardındanda beni aileme kavuşturması için... "

ağustos 2038

"ailemden aylardır haber alamıyordum sağlar mı onu bile bilmiyordum sonunda hastaneden çıkmama izin vermişti doktorlar.
güvenli bölgeden haber almak ve belkide askerden bir iki tanıdık kişiye rastlamak için en yakın kışlaya doğru yola çıktım. bacağımdaki topallama geçecek gibi değildi sanırım kalıcıydı ama doktorlar söylemekten çekinmişlerdi bana. belkide yüzümün yarısına iz bırakan şarapnel parçalarındandı. çocuğum beni böyle görse tanır mıydım onu bile bilmiyordum.

greenpace ve diğer çevreci örgütler kendileri bile inanmazken ısrarla nükleer karşıtı eylemler düzenliyorlardı. onlara hak veriyordum ama böyle bir dünya savaşında onlarda nasibini almadan durmuyorlardı bombalamalardan.

hala ayakta durabilen bilim merkezlerinden ısrarla radyasyon fırtınası hakkında söylemler yayınlanıyor kısa dalga boylarıyla sürekli olarak korunma yöntemleri anlatılıyordu.

korunma yöntemi olabildiği kadar kapalı alanlarda durun ve evden çıkmayın. dalga geçer gibiydi.

ama daha kötüsü uğradığım kışlada beni tekrar muharebe bölüğüne almalarıydı üstelik ailem hakkında en ufak bir bilgi bile vermeden.."

ağustos 2038

" ilk füzeyi yalancı ateşleme sistemiyle göndermeyi başarmıştık ama davetsiz misafirimiz ısrarcıydı. bir dakika içinde 2.defa alarmlar çalmayabaşladı. yeni yetme askerlerin yüzünde korku belirdi pilotumuz manevra yaparak kurtulmaya çalışıyordu ki kulakları zorlayn bir patlama sesi ve yanık kokusu ortamı esir aldı. helikopterimiz alabildiğine dönüyor simsiyah dumanlar çıkarıyordu sarsıntıdan 2 3 asker düşmüş olmalıydı var gücümle koltuğa tutunuyordum pilot son bir manevrayla yan yatırmaya çalışarak helikopterimiz yere çakıldı.

beni yangından uzaklaştıran askeri görebilmem 2 3 dakikamı aldı her yerde alevler yanık kokusu vardı. topallayan bacağıma bir kez daha küfür ederek kalkmaya çalıştım ama beni sürükleyerek uzaklaştıran asker kafama bastırıp aşağıda kal dedi o an anladım ne demek istediğini. muharebe bölüğümüzün kara birliklerini seçmeye başlamıştım ki 30 metre ilerde bi askermizin kafatasından saçılan parçalar bana gerekli mesajı vermişti. bi an önce bi sığınak aramaya başladım bi kaya parçası ne olursa. çatışmanın şiddetinden dolayıdır beni sürükleyen askerle birlikte bi kayanın arkasına saklanmayı başardık. ve ardından kayaya isabet eden mermilerin sesini dinleyerek ne yapabileceğimizi düşünmeye başladım.."

ocak 2039

" son muharebedeki üstün başarımızdan(!) sonra bir kaç ay görev yeri değiştirebilmiştik. topallamam ve diğer şarapnel yaralanmaları sonucu masa başı haberleşme işi için uğraşmıştım ve kabul edilmiştim.

karım ve çocuğumla bile görüşebildim bi kaç defa ama kızımın benden ilk başta korktuğunu görmeseydim keşke. eşim topallığımın geçici olup olmadığını sorduğunda geçici diyebildim zar zor gülümseyerek ama o da inanmıştı anlaşılan ki bana cevap olarak sulu gözlerle sarılmıştı. 2 hafta kadar süren ev izininden sonra burada masa başındaydım rakamlar giderek büyüyordu. kimse ateşkese yanaşmıyordu neredeyse bir yıl olmuştu ama hala atılan bombalar azalmak yerine artıyordu. sanırım bi 20 30 yıl hazırlanmıştı dünya bu savaşı bekliyordu.

resmi kayıtlara göre dünya geneli genel kayıp 250 milyonu aşmıştı. her yerde ceset parçaları kokusu vardı. şehirler hayaletleşmişti. eyfel kulesi yıkılmış pizza kulesi paramparça olmuştu. london eye çoktan yok olmuştu zaten özgürlük anıtı atılan bir b 52 bombasıyla dümdüz olmuştu. bu savaşın kazananı yoktu güçlüsü zayıfı yoktu.

sanırım dünya savunmayı artık terketmiş o vurmadan önce sen vur mantığına bürünmüştü. yetkililer şimdiden radyasyon kirliliğine çözüm aramaya başlamış ama onlarda henüz bir şey bulamamıştı.

her geçen gün kanserden ölen insan sayısı artarken sakat doğan bebek sayısıda onunla yarışıyordu.
salgın hastalıklarda 25 milyon kadar insan katletmişti su ve elektrik kesintileri ayrı bir kaos yaratmıştı.

dünya çöküşüne doğru depara geçmişti sanki... "

haziran 2038

" çölden kurtulup kendimi en yakın hastaneye atmam ve tedaviye alınmamın üstünden 1 aya yakın bir zaman geçti. basit bir kurşun yarası olduğunu düşündüğüm için kendime lanet okudum bir kez daha. o kadar yolu yürüdükten sonra kendimi hastaneye zor atmıştım. ve bu aşırı zorlamanın bir sonucu olarak büyük ihtimalle hiç bir zaman geçmeyecek bir topallık hediye etmişti doktorlar bana.

savaş tüm şiddetiyle devam ediyordu. kayıpların 50 milyonu bulduğu söyleniyordu. tarihin biriktirdiği bütün nefreti kusuyordu burada insanlar birbirine doğusu batısına kuzeyi güneyine. beni en çok korkutan nükleer müdahalelerdi. ne yazıkki bütün güçlü devletler kendi
ülkelerinden önce düşmanları yok etmek için sonuçlarını düşünmeden atıyorlardı tek tek insanlığın üzerine.

tarihin gördüğü en büyük katliamdı bu belkide. bize kendi türümüzden daha fazla zarar veren bir varlık yada varlıklar gelmemişti dünyaya gelemezdi... "

reserved

okurum ben bunu sonra. rezerved + gizli up.

anlat binoski

şubat 2040

"her ne kadar görevim monotonlaşmış olsada hala dünyaya içten içe acımaya devam ediyordum kayıplar 3 milyarı bulmuştu. ceset görmek sıradanlaşmış adını bile bilmediğimiz hastalıklar kurşunlardan çok can alır olmuştu. atılan nükleer başlıklar sanırım dünyanın dengesini bozmuş olmalı ki depremler bi hayli sıklaşmıştı. geçen ay karargahın b bloğu çökmüştü bi sarsıntıda. durumu daha da kötüleştiren tek şey doğu batı liderlerinin savaşa son vermek üzere attıkları hidrojen bombalarıydı. işte gerçek katliam şimdi başlamıştı. savaşı birtirmek şöyle dursun daha da alevlendirmekten başka bişeye yaramamıştı. beraberinde getirdiği zarar tahminlerin çok üstündeydi belki dünyayı yörüngesinden kaydıramışlardı ama yaşanacak kara yüzdesi % 40 lara gerilemişti.

virüsler ayrı bi korku ürünüydü imkanı olan devletler askerlerine özel maskeler hazırlamışlardı hem radyasyon esintisinden koruyacak hem virüslere karşı koyacak özel maskelerdi. tabiki sivil halkı düşünen yoktu canı cehenneme sivil halkın önemli olan askerdi bu çağda.

yeni düzen askerler asker üniformasını sanki kimya bölümünde deney yapanlarla değiştirmişlerdi labaratuvar çalışanlarına benziyorları. sırtta oksijen tüpü önde maske üzerinde sarı siyah koruyucu kıyafet ayakta çizmelerle askerlik tamamen yeni bir boyut kazanmıştı.

bende o şanslı askerlerden birisiydim. zaman zaman dışarı çıkıp keşif görevi yapsamda çoğunlukla içerdeyim.

dünyanın yok oluşunu bilgisayarımın başımdan izliyordum tek eksiğiim su yemek ve biraz içkiydi sanırım... "

temmuz 2039

"savaşa alışırmış insan giderek alışıyordum bende kayıplar 2 milyarı geçmişti artık kimse bir barış olabileceğine inanmıyordu.
aklı olan kimsede inanmazdı zaten bu saatten sonra bütün dünya bir araya gelselerde geri çevrilemezdi verdikleri zarar. canı cehennemeydi dünyanın kıyamet gelmişti.
su sıkıntısı iyiden iyiye baş göstermişti. su savaşları olur deniyordu yıllardır ama kimse böyle tahmin etmemişti eminim. artık kendi ülkemdeki insanlar bile 5 10 lt su için birbirini vurup yaralıyordu. tahrib edilen tarım alanlarının cezasını yeni yeni çekmeye başlamıştık. stoklardaki tahıl ürünlerinin bitmesiyle yeni bi tehlike vardı artık. salgın hastalık savaş su kıtlığı bir yana yiyecek ekmek bulamıyorduk.

ama artık benimde umurumda değildi. bu savaş benden çok şey almıştı. sağ bacağımı elimdeki bi kaç parmağımı. ama bunlar önemli değildi. asıl darbe vuran yaklaşık 2 hafta önce aldığım lanet haberdi. eşimle çocuğumun bulunduğu sığınak bombardımana tutulmuş bi daha da haber alınamamıştı. zaten sadece yanık parçalar ve enkaz vardı.

bu haber artık intihar etmem için gereken son nokta gibiydi. bi kaç defa eşebbüs ettiysemde hala tam olarak vazgeçememiştim sanırım. insan canı tatlıydı bu gerçeği kimse inkar edemezdi.

yeni yeni kendime gelip görev başına geçmiştim tekrar. bu geçen bunalım sürecinde çalıştığım karargahta kalmıştım. ağlayan birbirine bağıran pgibolojisi bozulmuş askerlerle beraber durarak iyileşmeye çalışmak mı.. en zekice fikir değildi bi faydasıda yoktu zaten.

uyuyabildiğim nadir anlarda bi bomba sesi yada eşimin çocuğumun çığlıkları bölüyordu uykumu yine huzursuz bi şekilde kıvranıyordum sadece..

beni çağırıyorlardı ama daha işim bitmemişti bu dünyada bir türlü şansım benden yana olup bi kurşunla karşılaştırmıyordu beni bi nükleer başlıkla küle çevirmiyordu..

alacak nefesim çekecek çilem vardı belliydi... "

Tebrik ediyorum panpam takibe devam eline sağlık.

reserved.. klavyene sağlık panpa acayip sardı güzel yazıyorsun

reserved okunur bu

@35 yine yazacam panpa şu an çok yorgunum panpa muay thai yapıyorum ordan geldim duşa girmeden yazdım bi kaç part.

yarın bi gün yazarım yine belki iyi olursam bu gece bile girer yazarım

kal sağlıcakla panpam

dewam lan super mk takipteym

mayıs 2040

" bu ay aldığım bir haber not tutmama neden olmuştu. uzun bi aradan sonra bu cehennem savaşında bişeyler yapmak ilk defa bi kaç kişiyi öldürmek istiyordum.
aldığımız bi istihbarata göre doğu ve batı liderleri kendi içlerinde bi toplantı hazırlayacakalr durumu konuşup ortak birer barış şartları hazırlayacaklardı. tabi bunun işe yarayacağına kimsenin inancı yoktu bu belkide sadece toparlanıp daha güçlü saldırmak için zaman kazanma çabasından başka bişey değili. bu nedenle daha önceden benimle irtibata geçmiş ülkemin gizli bir örgütüyle işbirliği yapmaya karar vermiştim. planımız basit ama etkiliydi. toplanacak liderleri eş zamanlı olarak öldürecektik bir kişiyi bile bırakmadan böylece belkide çok küçük bi ihtimalde olsa savaş sona erebilir yada yeni liderler seçilip uzlaşmaya gidilir veya en azından zaman kazanılabilirdi. toplantı yerlerinin istihbaratını almıştık bile. zaten sadece %37 lik bi toprak parçası söz konusuydu tüm dünyada.

planımız toplantı gecesi uçaklarla buluşma yerlerini vurmak her ihtimale karşı karadan kuşatarak kaçmalarını engellemekti. yaklaşıkk 400 kişilik bir birlik seçilmiştik. ben doğu liderlerine saldırı grubundaydım şimdilik istihbarattan sorumlu olsamda gerekirse tetiğimi çekmek için hazırda bekliyor olacaktım.

toplantı tarihi kararlaştırılmış yeri belirlenmişti. 14 haziranda yapılacaktı artık bana düşen tek şey gerekli bilgiyi toplamak ve hazırlanmaktı... "

14 haziran 2040

" kumlarda sürünerek ilerlerken etrafıma baktım ve aslında ne kadar korkutucu olduğumuzu farkettim benimle birlikte 40 kadar adam yan yana halkayı tamamlamak için sürünüyorduk gaz maskelerimiz labaruvar kıyafetlerimiz çizmelerimiz oksijen tüplerimiz elimizde silahlarımız. düşmanımız olmak istemezdim doğrusu.bu düşünceler içerisindeyken belirtilen kordinatlara doğru sürünmeye devam ettiim. saat gecenin 2siydi. toplantı binasının ışıklarını bir süredir görmüyordum ama yinede halkayı tamamlamamız kesin emirdi bina bize ne kadar uzak olursa olsun.

yaklaşık 20 dakika süren bi ilerleme sonucu yerimizi almıştık gece görüşünü direk gaz maskesinin üstüne birleştirmişlerdi ve çok rahatsuz edici bi sistem olmuştu. çıkarıp atmak isterdim ama bu seferde zehirlenerek ölümüm kesinleşmiş olurdu.
daha iyi gizlenmek için yanımdaki kaya parçasının altına girdim kumlardan bir miktar eşerek. artık sadece silahımın namlusu açıktaydı ve hedefin vurulmasını bekliyorduk uzun bir bekleyiş olacaktı bütün liderlerin gelmesi bekleniyordu.

1 saat kadar daha bekledikten sonra 3 tane jipinde yakın denecek bir mesafeden geçişini görmemizle liderlerin tamamlandığını farkettim. artık işimiz pilotlarımıza kalmıştı. beklemedeydik. 15 dakika sonra kaburgalarımızı titreten bir jet sesi duyduk sanırım geliyordu beklenen uçak. uzaklardan bir parıltı görülürdü ardından altımızdaki yer sarsıldı ve üzerimize bir kum fırtınası geldi. ardından bir patlama. ve bir tane daha.. kaç tane atmaları gerekiyordu bir bina için ve beklenenden yakındı atış mesafesi daha dikkatli olmaları lazımdı.bu düşünceler içindeyken kulakları yırtan bir jet sesi ardından inanılmaz bir patlama sesiyle 100 metle ilerimiz aydınlandı. maskenin ve gece görüşünün canı cehenneme hiç bir şey göremiyorduk ama ısı yüzümüze kadar gelmiş yakınlarımızdaki bi kaç asker patlamadan fırlayan şarapnellerle yaralanmış can cçekişiyorlardı.. o zaman anlamıştım ters giden bişeyler olduğunu düşen bizim jetimizdi... "

Takipteyim kardeşim süper gidiyosun

rizorvd yaz pAnpa tassakli hikaye