bir askerin günlğü bir dünyanın yok oluşu

tesla hadi be panpa

14 haziran 2040

saat 3:40

"bedenimde ne kadar yara varsa algılamaya çalışıyordum birbiri ardına patlayan silahlar barut kokuları aydınlanmalar her geçen saniye azalıyordu.bu direnişimizin adım adım bitmesinin göstergesiydi. vucudumda sırtımda2 bacaklarımda toplamda 4 tane şarapnel parçası vardı ama şu an için en az endişelendiğim olay oydu. bu planı neyin bozmuş bizi kimin ele vermiş olduğunu düşünürken bir yandanda nefesimi ayarlamaya çalışıp güç almaya uğraşıyordum. sakinleşmek için içimden 10 a kadar saydım ve sonra topallayan bacağımla birlikte var gücümle en yakın gördüğüm binalara doğru koşmaya başladım. nerden bakılsa 200 metre kadar vardı. normal bir asker için sorun olmasada topallayan vucudunda şarapneller olan bir asker için en az 10 dakika demekti. gecennin karanlığından olacak ben kaçarken benimle ilgilenmek yerime hala kendini korumaya çalışan silah arkadaşlarımın üstüne boşaltıyorlardı mermileri bombaları. içimde bir sızı hissettim ve daha saatler önce beraber olduğum bir amaç için bir araya geldiğimiz askerlerin katledişini düşündüm ve bu lanet savaştan bir kez daha nefret ettim. binaların çarpık ışıkları yavaş yavaş yaklaşıyordu. topallayarak ilerlerken tek el bir silan sesi duuydum ve sırtımdan ileri doğru bir irkilme yaşadım. arkamda birisi beni sırtımdan vurmuş ama çelik yeleğim beni korumuştu.. şimdilik.

hızlı karşılık vermeliydim yoksa 2.ciyi kafama yemem içten bile değildi. hemen yere attım kendimi vurulmuş gibi yaptım. bi yandanda ne yönden geldiğini saptamaya çalışıyordum. silahımı hazırlaldım elimi tetiğe koydum ve tek hamlede arkamı döndüm ilk defa gece görüşü olduğu için şanslı saydım kendimi ve bana doğru yavaş yavaş gelen askeri gördüm. nişan aldım ve tetiğe bastım.son gördüğüm şey parçalanan bir kafatası ve saçılan kan parçalarıydı... "

@54 kendim yazıyorum panpa

@59 eyvallah panpa

@60 çok teşekkür ederim panpam

@61 durmadı panpa her gün yazmaya çalışıyorum

@62 geldim panpam geldim devam ediyorum

15 haziran 2040

"eğer bir silahınız üstünüzde mühimmatınız ve ayakta duracak kadar gücünüz varsa herhangi bir sivil eve girebilir yabancılık çekmeden kendinizi tedavi ettirebilirdiniz. hele ki sivil öldürmenin böylesine sıradanlaştığı bir savaşta. evlerine gecenin bi yarısı yaralı olarak girdiğim bir aile korkudan olsa gerek yaralarımla ilgilenmeye karar verdiler. şarapnelleri çıkartmalarını istedim ama en çok sırtımdakilerde sorun yaşadılar. diğerlerini ben çıkartmak zorunda kaldım zaten. askeri eğitimde öğrendiğim kadarıyla vücüdumdaki kegibleri diktim ve bu kegibleri sızlatacak gözümden yaşlar akıtacak kadar acı veren bir duşa girdim yıkandım.bu arada çiftte kimseye bişey söylememe konusunda anlaşmışlardı. geceyi burda geçirip sonra kendi yoluma gitmeli bu cehennemden çıkmalıydım.
olanları hala anlayamıyordum. köstebek kimmdi kim sızdırmıştı planları düşmana

tek sorun bizim doğuya saldıran gruptan olmamız değildi. eğer yeterli bilgiye sahiplerse batıyada saldırdığımızı öğrenmiş olmalılardı. buda bizi dünya çapında öldürülmek için aranan bir grup haline getirmişti tabi hala benden başka yaşayan varsa.
o cehennemden nasıl çıktığıma hala inanamıyordum peşimdeki asker acele edip sırtımdan vurmak yerine kafamdan vursaydı aileme katılmıştım belkide.. eşime kızıma... belkide kötü olmazdı ama hala yapmam gerekenler vardı. duştan çıkıp çantamdaki resimlerini çıkardım ve kalan zamanımı bunu izleyerek geçirmeye karar verdim.. buradan ayrılana kadar tanrıya dua ettim bi an önce bu savaşı bir şekilde bitirmesi ardındanda beni aileme kavuşturması için... "

eylül 2040

"mutlak ölümün olduğu cehennemden kaçışımın üzerinden geçen tam 3 ay. ve ben hala kabuslarla uyanıyordum. evini geçici olarak kullandığım sevimli çiftin evinden ayrıldıktan sonra akşama doğru merkezle iletişime geçmeye çalıştım.ilk 10 denemeden sonra pes etmiştim. ters giden bir şeyler vardı. kendimi kapı önüne koyulmuş bir çocuk gibi hissediyordum. ısrarla bi 10 kadar daha denemeden sonra merkezle bağlantı kurabilmiştim. ama anlaşılan bir şeyler değişmişti başımızdaki komutan gitmiş yerine başka biri gelmişti.

ve bizim karıştığımız operasyonun yasal olmadığından karargahın bize böyle bir izin vermediğinden bahsediiyordu. onlara göre biz kaçak bir eylem yapmıştık ve cezasını çekmiştik. komutana içimden söverek kapattım telefonu belli olmuştu. asıl hain bu terfi huursu olmuş komutan bozuntusuydu. er yada geç ondanda intikamımı alacaktım ama henüz değildi. tamamen boşluktaydım şu an ne yapcağımı bilmiyor karar veremiyordum. tanıdığımherkes can vermişti o cehennemde ve tektim. eğer yaşayan birileri varsa onları bulmalıydım. böylece kendime bir sığınak buldum ve interneti olan güvenli yayınla konuşabileceğim bir takım aletler dizisi topladıktan sonra sığınağa yerletim ve araştırmalara başladım. ve işte bu gün bizim bölüğümüzden sağ kalan benim dışımda 5 kişi daha buldum ama sadece 3üne ulaşabildim. onlarla bir buluşma yeri ayarladık. ocakta görüşecek ve bir hareket planı yapacaktık o zamana kadar beklemede kkalacaktık ve bilgi toplayacaktık.. yeniden günlerin geçmesi için saatleri saymaya başlamıştım.. bakalım bu sefer neler gelecekti önümüze... "

ocak 2041

"genel itibariyle kayıplar 3 milyara yakın. dünya gözümüzün önünde eriyor ve zehirleniyor. kıtlık tamamen artıp küresel bir sorun haline geldi. salgın hastalıklar patlamalardan daha fazla adam öldürüyor.su yok yiyecek yok. bütün dünya afrika gibi. artık cesetleri sokaklardan kaldırılma zahmetine bile girilmiyor. sanki bir korku filmi gibi her yer ceset her yer kan mermi kovanları. tabi nükleer başlık atılan yerler tertemiz. öyleki sadece binaların iskeletleri ayakta. sanki yeni inşaata başlamış gibi. ama tek bi farkla bu şehirlerin havasında insan tozu var.o sıcaklığın saliseler içinde toza çevirdiği insanlar uçuşuyor bu şehirlerin sokaklarında. binalar hayalet gibi eğrilmiş metal parçaları sarkıyor. arabaların sadece kalıntıları var yollarda. başka hiç bir şey yok bu şehirlerde ne uçan bir kuş ne yerde sürünen bir hayvan hiç bir şey. ademoğlu yaratılmışlar içinde en cani olanydı. kendi türüne kendi türünden daha fazla zarar verebilecek bir canlı yoktu dünya üzerinde.ve olanlar bir film gibi gelişmeye devam ediyordu. yaşanılabilir kara parçası oranı % 25ti. sonumuz çok yakındı çok yakın.gaz maskeleri olmayanlar zehir sıkılmış hayvanlar gibi can çekişerek can veriyorlardı çoğu yerde buda ölüm sayısını fırlatıyordu. radyasyon rüzgarları okyanus ötesi ülkelere bile savrulup zehirlenmedik organizma bırakmıyordu.

sonumuz çok yakındı.. sadece beklemek kalıyordu bize.. yoldaşlarımla buluşmama 2 gün kalmıştı. onlarla buluşup neler yapabileceğimize bir bakacaktık ama ben yine ruha dönmüş gibiydim. sadece ölmek istiyordum belkide. acımı dindirecek tek el silah patlaması ardından karanlık... ama henüz değildi henüz değil... "

yarın yine yazmaya çalışacam panpalarım şu aralar spordan çok yoruluyorum k bakmayın amacım hikayeyi uzatıp huur etmek değil bi kaçgüne biter zaten takipteki arkadaşlarım sizden özür dileyerek yatmaya giidyorum şimdi ama yazmadan gün geçirmemeye çalışacam. kalın sağlıcakla

panpa akşamda yaz lan

Maddi durumum elverirse okucam.

rezerved

SEN NE DiYON AMK

Teservrd

yıl 48 mi 38 mi dıbına koyayım ? ayrıca neden bu kadar çok yıl sonra ? anlamadım ben.

rezerved güzel hikaye panpa

rizorvd yaz pAnpa tassakli hikaye

Takipteyim kardeşim süper gidiyosun

Cok fazla band of brothers izliyorsunuz

bu aksam yazacam panpalarim bi kac part daha gece gec yazarsamda yarin sabah okursunuz simdilik selametle.

@78 hic izlemedim o diziyi panpa ayrica okumak istemiyosan baslik degistir cozumu basit.

o değilde okuyan varmıdır la

@79 nerde lan yazılar ipne :(