bir askerin günlğü bir dünyanın yok oluşu

temmuz 2039

"savaşa alışırmış insan giderek alışıyordum bende kayıplar 2 milyarı geçmişti artık kimse bir barış olabileceğine inanmıyordu.
aklı olan kimsede inanmazdı zaten bu saatten sonra bütün dünya bir araya gelselerde geri çevrilemezdi verdikleri zarar. canı cehennemeydi dünyanın kıyamet gelmişti.
su sıkıntısı iyiden iyiye baş göstermişti. su savaşları olur deniyordu yıllardır ama kimse böyle tahmin etmemişti eminim. artık kendi ülkemdeki insanlar bile 5 10 lt su için birbirini vurup yaralıyordu. tahrib edilen tarım alanlarının cezasını yeni yeni çekmeye başlamıştık. stoklardaki tahıl ürünlerinin bitmesiyle yeni bi tehlike vardı artık. salgın hastalık savaş su kıtlığı bir yana yiyecek ekmek bulamıyorduk.

ama artık benimde umurumda değildi. bu savaş benden çok şey almıştı. sağ bacağımı elimdeki bi kaç parmağımı. ama bunlar önemli değildi. asıl darbe vuran yaklaşık 2 hafta önce aldığım lanet haberdi. eşimle çocuğumun bulunduğu sığınak bombardımana tutulmuş bi daha da haber alınamamıştı. zaten sadece yanık parçalar ve enkaz vardı.

bu haber artık intihar etmem için gereken son nokta gibiydi. bi kaç defa eşebbüs ettiysemde hala tam olarak vazgeçememiştim sanırım. insan canı tatlıydı bu gerçeği kimse inkar edemezdi.

yeni yeni kendime gelip görev başına geçmiştim tekrar. bu geçen bunalım sürecinde çalıştığım karargahta kalmıştım. ağlayan birbirine bağıran pgibolojisi bozulmuş askerlerle beraber durarak iyileşmeye çalışmak mı.. en zekice fikir değildi bi faydasıda yoktu zaten.

uyuyabildiğim nadir anlarda bi bomba sesi yada eşimin çocuğumun çığlıkları bölüyordu uykumu yine huzursuz bi şekilde kıvranıyordum sadece..

beni çağırıyorlardı ama daha işim bitmemişti bu dünyada bir türlü şansım benden yana olup bi kurşunla karşılaştırmıyordu beni bi nükleer başlıkla küle çevirmiyordu..

alacak nefesim çekecek çilem vardı belliydi... "

şubat 2040

"her ne kadar görevim monotonlaşmış olsada hala dünyaya içten içe acımaya devam ediyordum kayıplar 3 milyarı bulmuştu. ceset görmek sıradanlaşmış adını bile bilmediğimiz hastalıklar kurşunlardan çok can alır olmuştu. atılan nükleer başlıklar sanırım dünyanın dengesini bozmuş olmalı ki depremler bi hayli sıklaşmıştı. geçen ay karargahın b bloğu çökmüştü bi sarsıntıda. durumu daha da kötüleştiren tek şey doğu batı liderlerinin savaşa son vermek üzere attıkları hidrojen bombalarıydı. işte gerçek katliam şimdi başlamıştı. savaşı birtirmek şöyle dursun daha da alevlendirmekten başka bişeye yaramamıştı. beraberinde getirdiği zarar tahminlerin çok üstündeydi belki dünyayı yörüngesinden kaydıramışlardı ama yaşanacak kara yüzdesi % 40 lara gerilemişti.

virüsler ayrı bi korku ürünüydü imkanı olan devletler askerlerine özel maskeler hazırlamışlardı hem radyasyon esintisinden koruyacak hem virüslere karşı koyacak özel maskelerdi. tabiki sivil halkı düşünen yoktu canı cehenneme sivil halkın önemli olan askerdi bu çağda.

yeni düzen askerler asker üniformasını sanki kimya bölümünde deney yapanlarla değiştirmişlerdi labaratuvar çalışanlarına benziyorları. sırtta oksijen tüpü önde maske üzerinde sarı siyah koruyucu kıyafet ayakta çizmelerle askerlik tamamen yeni bir boyut kazanmıştı.

bende o şanslı askerlerden birisiydim. zaman zaman dışarı çıkıp keşif görevi yapsamda çoğunlukla içerdeyim.

dünyanın yok oluşunu bilgisayarımın başımdan izliyordum tek eksiğiim su yemek ve biraz içkiydi sanırım... "

reserved

okurum ben bunu sonra. rezerved + gizli up.

anlat binoski

mayıs 2040

" bu ay aldığım bir haber not tutmama neden olmuştu. uzun bi aradan sonra bu cehennem savaşında bişeyler yapmak ilk defa bi kaç kişiyi öldürmek istiyordum.
aldığımız bi istihbarata göre doğu ve batı liderleri kendi içlerinde bi toplantı hazırlayacakalr durumu konuşup ortak birer barış şartları hazırlayacaklardı. tabi bunun işe yarayacağına kimsenin inancı yoktu bu belkide sadece toparlanıp daha güçlü saldırmak için zaman kazanma çabasından başka bişey değili. bu nedenle daha önceden benimle irtibata geçmiş ülkemin gizli bir örgütüyle işbirliği yapmaya karar vermiştim. planımız basit ama etkiliydi. toplanacak liderleri eş zamanlı olarak öldürecektik bir kişiyi bile bırakmadan böylece belkide çok küçük bi ihtimalde olsa savaş sona erebilir yada yeni liderler seçilip uzlaşmaya gidilir veya en azından zaman kazanılabilirdi. toplantı yerlerinin istihbaratını almıştık bile. zaten sadece %37 lik bi toprak parçası söz konusuydu tüm dünyada.

planımız toplantı gecesi uçaklarla buluşma yerlerini vurmak her ihtimale karşı karadan kuşatarak kaçmalarını engellemekti. yaklaşıkk 400 kişilik bir birlik seçilmiştik. ben doğu liderlerine saldırı grubundaydım şimdilik istihbarattan sorumlu olsamda gerekirse tetiğimi çekmek için hazırda bekliyor olacaktım.

toplantı tarihi kararlaştırılmış yeri belirlenmişti. 14 haziranda yapılacaktı artık bana düşen tek şey gerekli bilgiyi toplamak ve hazırlanmaktı... "

10 haziran 2040

"uçaklara bindiğimizde çok uzun bi zaman sonra ilk defa kendimi canlı hissediyordum. maskeme ve kıyafetime hala alışamamıştım ama yeniden birlikte olmak saha görevinde olmak güzel bile denilebilirdi. belkide bu savaşı bitirmek için bişeyler yapıyor olmamdı rahatlatan beni.
komutanımız planı anlatmıştı gayet basitti. 4 km çapında farkedilmez bir kuşatma çemberi oluşturacaktık. uçaklar vurana kadar kesinlikle hiç kimse hareket etmeyecekti. uçaklar vurduktan sonra sağ kalan olma ihtimaline karşı çember içeri doğru daralıp arta kalan her neyse onları temizleyecekti. kağıt üzerinde güzeldi ama kim bilebilirdiki olacakları. uçağın motorunun gürültüsü beni kendime getirdi tirbülansa girmiştik sanırım uçaktaki alarmlar deli gibi çalmaya başlamıştı.
bu radyasyon fırtınasında normaldi gerçi böyle şeyler ama hala yeni yetme askerler vardı aramızda. onları avutmak istedim ama bi an sonra vazgeçtim zaten bi saat sonramız bile garanti değildi. en iyisi yalan söylememekti. uçağın alarmlarının susup normale dönmemizlede rahatlamıştım farketmeden kendimi kasmışım. nede olsa bir amacım vardı artık onu gerçekleştirmeden ölmemem gerekiyordu.
yeniden ihtimalleri gözden geçirerek yolculuğun bitmesini bekledim."

14 haziran 2040

" kumlarda sürünerek ilerlerken etrafıma baktım ve aslında ne kadar korkutucu olduğumuzu farkettim benimle birlikte 40 kadar adam yan yana halkayı tamamlamak için sürünüyorduk gaz maskelerimiz labaruvar kıyafetlerimiz çizmelerimiz oksijen tüplerimiz elimizde silahlarımız. düşmanımız olmak istemezdim doğrusu.bu düşünceler içerisindeyken belirtilen kordinatlara doğru sürünmeye devam ettiim. saat gecenin 2siydi. toplantı binasının ışıklarını bir süredir görmüyordum ama yinede halkayı tamamlamamız kesin emirdi bina bize ne kadar uzak olursa olsun.

yaklaşık 20 dakika süren bi ilerleme sonucu yerimizi almıştık gece görüşünü direk gaz maskesinin üstüne birleştirmişlerdi ve çok rahatsuz edici bi sistem olmuştu. çıkarıp atmak isterdim ama bu seferde zehirlenerek ölümüm kesinleşmiş olurdu.
daha iyi gizlenmek için yanımdaki kaya parçasının altına girdim kumlardan bir miktar eşerek. artık sadece silahımın namlusu açıktaydı ve hedefin vurulmasını bekliyorduk uzun bir bekleyiş olacaktı bütün liderlerin gelmesi bekleniyordu.

1 saat kadar daha bekledikten sonra 3 tane jipinde yakın denecek bir mesafeden geçişini görmemizle liderlerin tamamlandığını farkettim. artık işimiz pilotlarımıza kalmıştı. beklemedeydik. 15 dakika sonra kaburgalarımızı titreten bir jet sesi duyduk sanırım geliyordu beklenen uçak. uzaklardan bir parıltı görülürdü ardından altımızdaki yer sarsıldı ve üzerimize bir kum fırtınası geldi. ardından bir patlama. ve bir tane daha.. kaç tane atmaları gerekiyordu bir bina için ve beklenenden yakındı atış mesafesi daha dikkatli olmaları lazımdı.bu düşünceler içindeyken kulakları yırtan bir jet sesi ardından inanılmaz bir patlama sesiyle 100 metle ilerimiz aydınlandı. maskenin ve gece görüşünün canı cehenneme hiç bir şey göremiyorduk ama ısı yüzümüze kadar gelmiş yakınlarımızdaki bi kaç asker patlamadan fırlayan şarapnellerle yaralanmış can cçekişiyorlardı.. o zaman anlamıştım ters giden bişeyler olduğunu düşen bizim jetimizdi... "

14 haziran 2040

saat 3:34

"düşen bizim jetimizdi. bu şoku atlamam için 10 saniye zaman gerekti neler olmuştu neden bizim jetimiz düşmüş daha doğrusu düşürülmüşlerdi. bombalama zannettiğimiz olayın bizim düşen jetlerimiz olduğunu yeni yeni anlıyorduk. neler olmuştu. şoktan kurtulduktan sonra ayağa kalkıp gerilemeye var gücümle koşmaya başladım daha sağlam bi siper bulmak için beni gören sağ silah arkadaşlarımda aynısını yapmaya başladı ama 2 si kalkar kalkmaz kafalarından vurularak geri düştüler. kalanlarıyla ben koşmaya devam ediyorduk. pusuya düşen biz olmuştuk topallayarak koşmaya çalışırken hiç sevmediğim ama yakından tanıdığım bir ıslık sesi ve ardından ayaklarımı yerden kesen ve 10 metre kadar uuçuran bir patlama daha oldu kendimi kuma batmış bir halde buldum saniyeler içinde bi kaç şarapnel isabet etmişti ama daha önemlisi arkamızdan düşman taarruz ediyordu. havan benzeri bir ses duyduğumda içimi bir ürperti kapladı askerlerimizden kalan 10 15 kişi karşılık vermeye çalışıyordu ama nafile. ya bir havan topu parçalıyordu bedenlerini ya bir kurşun son veriyordu mücadelelerine. ben hala gücümü toplamaya bişeyler düşünmeye çalışıyordum. patlamalar giderek artıyordu. kuşatma birliğimizin çoğu imha edilmişti bi kaç zırhlı aracımız çoktan kayıplar arasında yerini almış tahminimce ve telsiz konuşmalarına göre 400 askerden sağ kalanlar 60 70 kişi ya vardı ya yoktu. onlarda büyük bir hızla erimeye devam ediyordu.

plan işlemişti ama sadece bize karşı düşman hepimizi silmek üzereydi bu kum kan ve barut cehenneminde... "

okuyan panpalarım biraz işim var hem hemde gözlerim acımaya başladı olursa yine yazarım gece olmazsa devam ederim okuyan panpalarıma teşekkür ediyorum yine evam edecem görüşmek üzere kalın sağlıcakla

rezerved

32. entryde kaldım devam edecem reserved

nereden yazıyorsunuz bunu ?

rezerve

reserved

reservemi alayım, süper..!

reserved süper lan!

off kafamda canlandırıyorum da okurken, sizede tavsiye ediyorum muhteşem oluyor! hikayeyi kafanızda canlandırarak okuyun!

bu arada kesinlikle devam etmelisin.

Tesla panpam,
Ben savaşlardan nefret eden bi insan olarak şunu söyleyebilirim ki; nerdeysen söyle elini öpmeye geliyorum.
süpersin, bu çizgide devam.

hikaye durdu gibi