Babam bizi terk etti. Her zorluğa katlandı annem. Yoksulluk, ezilme, dalga ve alaylar. Bizi korudu ve dayandı. Teyzemler her yaz çadır kurar ve tatillerini o kamp yerinde değerlendirilerdi. Bir yaz bizi de davet ettiler. Henüz yeni yeni konuşan ben, benden 1,5 yaş büyük abim ve annem. Kamp yerinde bir genç adamı gözüme kestirmiş o her bakkala gittiğinde ben de peşine takılır kendime çikolata aldırır olmuştum. Sadece o ve ben biliyorduk bu durumu. Bu bakkal gezileri, onların çadırında geçirdiğim zamanlar benim en büyük eğlencem olmuştu. Kamptaki çocuklardan biri benimle senin 'baban yok' diye dalga geçtiğinde onun yanına koşmam, ayağına sarılmam ve 'Benim de babam var' demem, o genç adamın benden büyük olan o çocuğu küfürlü şekilde ordan kovması, bunun arkasından çıkan tartışmalar ve annemin bunları duyması... Böyle bir tanışma ile başlayan bir birliktelik ve evlilik. Kaçınız kendi babasını aradı, buldu, seçti bilmiyorum. Ama ben yaptım. Hayatımın her anında yanımdaydı. Hala da öyle. Küçük çocukların üzerinde Superman, Spiderman giysileri görürsünüz. Onların kahramanı, olmak istedikleri kişi onlardır. Benim kahramanım ise her zaman babamdı. Onu çok seviyorum.