Kaderimin bana hazırladığı seneryodan habersiz bir şekilde o odaya girdim. Mevsimin kış olmasından dolayı dışarısı buz kesmiş durumdaydı. Evin içide dışarıdan farksız sayılmazdı zira ne sağlam bir kapısı ne de kırılmadık bir camı vardı. kara beton kaplı zemin çamur ve kağıt parçalarından görünmez hale gelmiş, duvarda asılı tablolar yırtılmış bozulmuştu. Kanepeler parçalanmış ve kararmıştı. Odanın ortasında ki oval masanın üzerinde tek bir zarf ve hemen yanında da bir kalem gözüme ilişti.

Zarfı açtım ve

Duvarına yasladnığım binanın hemen altında kalın bir sopayı görüp adamların üstüne atladım. sırtı bana dönük olan adamın ensesine sert bi hamle yaptım ve sersemleyip yere düştü.
Diğer arkadaşı bunun üzerine bana doğru yaklaştı ama sopanın çivili tarafıyla adamın suratına doğru hızlıca geçirmemle adamın kanlar içinde kalan yüzünü yere çarpması bir oldu.

yerde yarı baygın yatan genci omuzlayıp ana caddeye doğru taşıdım. Hiç tanımadğım birini kavgadan çıkarıp hastaneye zütürüyordum ve bunu niçin yaptığımı bilmiyordum. Artık dizginleri kaderin ellerine bırakmıştım.

4 gün sonra:
4 gün boyunca odadan sadece yemek yemeye çıkıyordum. dış dünyayla ilişkimi tamamen bitirme sınırına yaklaşmıştım ki artık odanın boğucu havasından biraz da olsa ayrılmam gerektiğini anladım. Karanlık iyice bastırmış ve hafif yağmur pencere camlarından süzülüyordu. Sessiz ve kimsesiz kaldırımlarda ayağıma giren yağmur sularıyla yürüyor ve düşünüyordum. Hiç girmediğim ara sokaklara sapıp kendimden kaçıyordum. istediğim tek şey bu kabusun bitmesiydi.
Düşüncelerime tam dalmıştım ki sağ tarafımda ki çıkmaz sokaktan bağrış çağırış seslerini işittim. Biraz yakınlaştığımda 2 adamın yerde yatan bi genci öldüresiye dövdüğüne şahit oldum. Kim bilir o delikanlı ne suç işlemişte cezası kesiliyor diye düşünürken bu olaya müdahale etmem gerektiğini düşündüm.

Artık hayatımda okul yoktu, merhamet, sefkat, sevgi yoktu. O pislikten intikamımı almak zorundaydım. Sonuçta kaybedecek bir şeyi olmayan bi serseriydim.

Günlerce düşünmeme rağmen hiçbir çıkar yolu bulamadım. Sanırım artık illegal işlerde çalışıp hayatımı öyle kazanmalıyım diye düşünüyordum. Belki de içinde bulunduğum imkansızlıklar dünyasından sıyrılıp güç ve iktidar sahibi olabilirdim. Ama nasıl?

1 Gün sonra:

O olaydan sonra yurduma çekilip dakikalarca ağladım ağladım. Aptal bir gurur uğruna geleceğimle oynamıştım. Keşke o kıza hiç bakmasaydım da kendimi kaybetmeseydim.
Bütün gün polislerin gelmesini beklememe karşın gelen giden yoktu. sınıftakilerden kimse de arayıp sormamıştı. Artık tamamen o okuldan atıldığımı anlmış ve kendime yeni bir yol çizmem gerektiğini anlamıştım.

Yaşanan herşeye rağmen aklımdan çıkaramadığım tek bir sahne vardı. Busenin bana karşı olan bakışları. Sevdiğiniz, karşılıksız olarak sevdiğiniz kızın önünde rezil rüsva edilmenin ve gözlerinde ki o zavallı çocuk diyen bakışlarıyla karşılaşmanın ne kadar zor olduğunu bilen bilir.

Bu hocadan defalarca uyarı almama rağmen derslerime çalışmıyordum. Hocanın da asıl derdi derslerimize çalışmamız değil, çalışmayan öğrenciler üzerinde egosunu tatmin edip, onları herkesin huzurunda küçük düşürmekti.

Ve işte 2 dönem boyunca beni dersinden geçirmeyen ve her ders iğneleyici üslubuyla beni rencide eden pislik bu sefer çok ileri gidip bana ağır hakaretlerde bulundu.

Bu sefer sineye çekemezdim zira arkama dönüp platonik olarak sevdiğim kızın bana acır gözlerle baktığını görünce, kalbime bir kor parçasının düştüğü hissettim ve kontrolden çıktım. oturduğum yerden kalkıp prof a kafa atıp ağlayarak çıktım. Kapıdan çıkarken ardıma dönüp baktığımda profun kanayan burnuna tampon yapmak için kalkan çocukları ve işte tüm bu olayların sorumlusu olan kızın üzgün bakışlarıyla karşılaştım.

1 hafta önce:

Yine sıradan bir gün, sıradan insanlar ve sıradan dersler...
Analiz dersinin olduğu amfiye girip önlerden bir yere oturdum. Her ne kadar tembel bir öğrenci olduysam önlerde oturmak gibi kötü bir huyum vardı. Aslında çalışmayan bir öğrencinin hocasına yakın olması kadar kötü bir şey olamaz ama geçmişten gelen alışkanlıklarım beni bu hataya sürükledi.

Kapıdan 50 li yaşlarının ortasında prof takma adlı bi piskopat girdi. Yürüyüşü de en az kendisi kadar çalımlı ve kibirliydi. Elindeki notları masasına fırlatıp selam dahi vermeden tahtanın önüne geçti.

3 ay önce:

Üniversiteden ihraç edileli tam 1 hafta oldu. Başta ailem olmak üzere hayatımın çöküntüsünü hiçbir yakınıma bildirmedim. Hayatın bana hazırladığı bu zor imtihanı sadece arkadaşlarım biliyordu.

Yurt odasında saatlerce boş boş oturup televizyona baktım. Gördüğüm tek şey zavallı mahlukların 3-5 kuruş para kazanabilmek için yaptıkları soytarılıktı, ama en azından kendilerini geçindirmeye yetecek paralarını kendileri kazanıyorlardı ve hiç birisi benim düşütüğüm bu karanlık dehlizin pisliğiyle kirlenmemişlerdi.

Kim bilir babam 2 sene boyunca varını yoğunu okumam için harcamasına karşın aptal bir sebepten dolayı okuldan atıldığımı duysa ne yapardı? iŞte bu düşünce beni perişan ediyordu. Keşke, keşke gururuma yenik düşüp o hareketi yapmasaydım.Ama artık herşey için çok geçti, keşkeler ancak kalbimizde açılan yaraları daha da derinleştirmekten başka bir şey yapmıyor.

bitireceğin yeri gibeyim ya

güüüüüzellllllllll beğendim bu hikayeyi devamı gelsin

Hmm uzunlu güzel

Rezerved

hadi rezledim en azından yazmış atıyor hızlı gelir.

güzel devam et bin

up u pu p

devam et amk

hadisene pnp

ayraç koyuyorum anlat la