bir almanci olarak türkiye yi sevmiyorum

aslinda almanci sözcügünü hic sevmem, ama dikkat ceksin diye yazdim, bastan söyleyeyim. ben yurtdisinda dogdum, büyüdüm, hayatimin büyük bir parcasi türkce konusarak gecti, yani türk olmaktan gocunmuyorum. ama ne zaman türkiye'ye adim atsam tiksiniyorum. gercekten tiksiniyorum, bogulacak gibi oluyorum. türkiye bende hicbir anlamda iyi bir izlenim birakmadi ve bu yüzden 5 yildir ülkeye gitmiyorum. burada herkes türkiye'yi cok özledigini söyler ama ben hic özlemiyorum.

-örnek vermek gerekirse ucagin kapisi acilir, etrafa tak kokusu yayilir (bkz. esenboga havalimani).

-otobüse girersiniz ortalik tak kokar, corap kokar.

-otobüs terminalinin tuvaletine girersiniz insanlar utanmadan gözünüzün icine baka baka zatir zutur osurur.

-bakkala ekmek almaya gidersiniz saticiya "merhaba" dersiniz, size ters ters bakar.

-devlet dairelerindeki memurlar kendilerini adeta tanri gibi görürler, ben böyle nemrutlari baska bir yerde görmedim.

-ailenizle carsiya gezmeye cikarsiniz issiz gücsüz adamlar ablaniza, kiz kardesinize gibecekmis gibi bakis atar.

-sokakta kücücük picler birbirine "anani giberim, bacinin amina korum" gibi hakaretler eder.

-esnaf sizi mütemadiyen kaziklamaya calisir, kötü mal satar.

-trafik kurallarina uyulmaz, kirmizi igibta durdugunuzda arkadan bir hödük kornaya basar.

-sokak ortasinda kendi basina sarki söyleyerek gezen meczuplarla karsilasmaniz isten bile degildir.

-yollar bozuktur, cukurdan gecilmez.

-yollar pistir, sehir icinde bile cöp kokusu yayilir etrafa.

simdilik aklima gelenler bunlar. biraz daha düsünsem eminim karakter sinirina takilacak.