Oku!
Okuyun dedi Bilmeyen Adam. Hiçbirşeyi bilmiyordu ancak okunması gerektiğini biliyordu. Okuması gereken yüz binlerce genci tanıyordu. isim isim, sima sima değil hiçbirini ama tanıyordu yüzlerine bakınca her birini.

-"Neden okuyalım? Bunun ne farkı var geleceğimizi karartmaktan" dedi bir genç.

Bilmeyen Adam duraksadı. Duraksadı ve sonra bunun cevabını bildiğini hatırladı.

-"Sizi öldürmek isteyenlerin elindeki gücü almak için okuyun" dedi.

-"Ne okuyalım?" dedi kalabalıktan bir cılız bir ses.

-"Size insan olduğunuzu hatırlatan herşeyi okuyun" dedi.

Her biri bir ağızdan konuşmaya başladı o esnada.
Konuşmalar arttıkça artıyor uğultuya dönüşüyordu. Kurulan cümlelerin her biri bir yenisini doğuran sorulardı.
Dinledi Bilmeyen Adam. Dinledi duyabildiğince.

Gelecek endişesi, savaş düşüncesi, hastalıklar, geçim derdi gibi konularda sorular yükseliyordu.
Düşündü Bilmeyen Adam. Demekki artık bu canlılar insan olmak denilince bunları anlıyordu.

Bağırdı Bilmeyen Adam. "OKUYUN! OKUYUN!"
Herkes sustu o esnada.
Bir genç seslendi kalabalığın ortasından

-" peki ne için okuyalım?"

Çok düşündü Bilmeyen Adam. Cevabını bildiği bu soru karşısında hayrete düştü. Oysa insan nasıl bilmezdi yaşamaktaki gayesini? Maksûdunu bulamamışmıydı yoksa henüz? Sadece arzuları ve kaygıları kalmamıştı ya elinde. Şerefide vardı elbet. Nasıl anlatılabilirdi insalara bu kelime? Manasını yitirmişken hemde.

Bir cevap verdi Bilmeyen Adam.

-"Sizi öldürmek için ilaç yapanlara karşı okuyun."
"Sizi savaştırmak için tarih yazanlara karşı okuyun"
"Sizi öldürdükçe gibkeler ve gümüşler kazananlara karşı okuyun." dedi.

Şaşırmış gözlerle bakıyordu hepsi. Hiçbirisi tanımıyormuş gibi bahsi geçenleri. Ölenlerini hatırladılar birbir.
Ne için ölmüşlerdi? Sahi ya, geride neleri kalmıştı? Öylece yok olup gitmek içinmi yaşamışlardı? Kendileri geldi bu sefer akıllarına. Peki kendilerinin ne farkı vardı?
Herkes bu sefer susmuş fısıltılar dahi kesilmiş aceba ne söyleyecek diye bakıyorlardı Bilmeyen Adamın suratına.

Yüz ifadesi hiç değişmeden devam etti Bilmeyen Adam. O keskin ve parıltılı gözlerini dikti kalabalığa.
Bağırdı,

-" Okuyun ve insanların birbirlerini sevdikleri bir tarih yazın. Okuyun ve insanların birbirlerini sevdikleri tarihi anlatan tarihçiler olun. Okuyun ve dünyadaki bütün silahları yok edecek bir makina yapın. Okuyun ve bizleri öldüren değil en elem hastalıkların elinden kurtaran ilaçlar yapın."

Kalabalık korktu bu kez. Bu anlatılanlar mümkün olabilirmiydi? Yoksa hepsi bir delinin uydurmalarımıydı?
Bir genç bağırdı kalabalıktan

-"Peki ya bu dediklerin mümkünmü? Bizi öldürmek isteyenlerde gerçekmi? "

Bilmeyen Adam gözleri yere bakarak sakallarında gezdirdi parmak uçlarını. Sonra karşıya baktı kalabalığın içerisinde bu soruyu soranı seçebiliyordu. Onunla gözgöze geldi ve sözlerini seçe seçe söylemeye başladı.

-"Gerçek evet. Senin bu soruyu sormanı istemiyor ama onlar. Onlara göre düşünmek sana göre değil. Onlar ne verirse o kadarına razı olmalısın onlara göre ve sizin layığınızı savaş ve kıyım olarak görüyorlar. Bu soruyu bana sorarken düşündün. Artık onların istediği kişi değilsin. Artık bahsettiğim dünya senin için mümkün " dedi bilmeyen adam.

Bilmeyen Adam'ı okurken hayrete düşmüştü hepsi. Daha noktalama işaretlerini, imla kurallarını doğru kullanamayan birisi nasıl olurda bunları bilebilirdi?

Bilmeyen Adam insan onurunun ve şerefinin değerini biliyordu. Özgürlüğün tadını biliyordu. insanın sınırları olmadığını biliyordu. Bunlardan başka birşey bilmiyordu. Bunlarıda insanlar bilmiyorlardı. O yüzden Bilmeyen Adam diyorlardı ona.

Hep korktular ondan. "Onun anlattıkları ya doğruysa? Ya gerçekten bizi yönetenler bizi öldürmek istiyorsa?" diye düşündüler. Düşündükçe korktular.

Bir tanesi uyanmıştı ama artık. Karanlığın ortasında gözlerini açmıştı . Karanlığın ortasında olduğunu anlamıştı.
Bu kâfi idi Bilmeyen Adam için. Bir tanesinin daha uyandığını biliyordu artık.