Koştum, koştum. Ama ne çare. Sonun belirsizliği adete bir solucandeliği gibiydi. Kendine çekmiyordu. içeisine düşmemi sağlıyordu.
Eve doğru attığım hızlı adımların ardından nefesim kesilmişti. Eve vardım ama bir gariplik vardı. Sabahta hiç farketmemiştim. Annem, babam ve abilerim evde yoktu. Onları da geçtim kimse yoktu, sonsuzluğun başlangıcı tam olarak burasıydı. Tek tek odaları dolaştım. Ve onu bir kez daha duydum.
Sen O'sun.
O korkuyla birlikte ne yapacağımı şaşırdım. Ses kapısında azda olsa aralık bırakılmış olan, benim küçük odamdan geliyordu. Ne yapacağımı bilemiyordum. Ama o odaya girmek zorundaydım. Varlığım tek ispatının bu odada olduğunu biliyordum. O korkuyla kapıyı yavaşça açtım. Ve o an !!! köşede ben duruyordum. Korku kendine 5 kat artırmıştı bi anda. "Sen kimsin?" demekten başka hiç birşey diyemedim. Aldığım cevap ise gerçekliğin dünyasından çıktığımın en büyük kanıtıydı.
-Ben senim.

Bilmesen daha iyi evlat bilme en iyisi bu. Ya dede anlatta öğreneyim dedim. Sakın, bunun üzerinde pek durma. Daha kötü olur. dedi. Ya dede dalga mı geçiyon benle dememe kalmadan. Annem yine bu konuyu bölmüştü. Ee nasıl gidiyor dedesi ne anlatıyor sana bizim ki ? bu kadar şaşırdın da merak ettim. - Yok bişey kızım okuldan kızlardan konuşuyoruz dedi. Annemde ha diyerek çıktı odadan. Bende annemle çıktım odadan. Acıkmıştım bir kere. Son zamanlarda çok yemek yiyordum. Ama yediklerimin etkisini gösterdiğinden emin değildim. Hiç kilo almıyordum. Bu saçma düşünceleri kafamdan atarak akşamı düşünmeye başladım. Ne yapacaktım ? Simge'den uzak durmalı mıydım ? Yoksa aksine daha çok yakınlaşmalı mıydım ? Bu düşünceler eşliğinde yemeğe koyuldum. Biraz atıştırdıktan sonra yatağa uzandım. saatin su gibi akıp gittiğini hissettim. Akşam olmuştu bile. Ama farklı bir akşamdı bu. Alacakaranlık yerini ardından hevesle gelen zifirikaranlığa bırakmıştı. üstümü değiştirdim çıktım evden. Buluşacağımız yere herkesden önce gelmiştim. Aradım bizimkileri yola yeni çıkmışlardı. Bende beklemeye başladım.

Biraz sordum soruşturdum. Pekde uzatamdım ama bırak gideceği varmış dedim. Zil çaldı çıktık teneffüse. Sınıfta geçen konuşmalardan haberdar olduğum kadarıyla bizim hemen karşı sınıfa yeni bir kız gelmişti. ilk iş olarak o sınıfa girdim. Zaten bizim Mehmet'te bu sınıfta okuyordu. Girdim sınıfa kız falan yoktu. Biraz Mehmet'le konuştum. Anlattı kızı izmir'den gelmiş işte, babası öğretmenmiş buraya tayini çıkmış. Ama on numara kız dedi. Hiç ötekilere benzemiyor gibisinden laflar söyledi. Güzel mi ? diye sorduğumda da at gibi demişti. Bu konuşmalar devam ederken o kız sınıfa girdi. Gerçekten dedikleri kadar vardı. Hafif sarımsı saçları vardı. Gözleri deniz mavisiydi. Fiziği ise tek kelime ile "müthiş"'di. Bi an göz göze geldik sonra çıktım sınıftan. Çok hoş biriydi. Ama benim bu işlerde pek gözüm yoktu. Girdim sınıfa, tüm gün yatarak bir şekilde akşamı getirmiştim artık. Zil çaldı evlere dağıldık. Açtım televizyonu izlemeye başladım.

Akşam buluşacaktık. itiraz etmeden tamam dediler. Evlere dağıldık. Benim başım dönüyordu. Gittim az biraz yemek yedim. Dedem salonda televizyon izliyordu. Dede nasılsın ? diyerek girdim içeri. iyi evlat asıl sen nasılsın ? dedi. Nasıl olacak be dede aynı sürünüp gidiyoruz dedim. O ses seni rahatsız ediyor mu ? dedi. Bang!!! Nerden bilebilirdi ki anlatmadım ben ona bunu. Ama nasıl demeye kalmadan, Biliyorum dedi. Nerden biliyorsun ? dede dedim. Sen dün akşam anlatıklarımı pek dinlemedin herhalde. dedi. Hatırladım, peki ya nasıl kurtuldun dedim. Kendime güvenerek, korkmayarak. Sende korkma bırakta o senden korksun. dedi. Peki ya dede iki kişiler onlar. Kim onlar ? Ne diyerek ani bir şekilde zıpladı yerinden. 2 kişi mi ? Evet dedim. Hayır, olamaz bu imkansız dedi. Ya dede ne imkansız anlatsana bi şunu. dedim. Sus, ama nasıl, söz vermişlerdi. dedi. Dede beni korkutuyorsun kim ne sözü vermişti.

sonra sabah rüyamdan korkuyla uyandım ve dedemin simgeyi gibtiğini gördüm
asıl kötü olan şey, mehmeti de gibmişti

Ondan sonra ne oldu hatırlamıyorum. Ama bir kez daha uyanmıştım. Daha doğrusu annem uyandırmıştı. Sanki "inception" filimindeymişim gibiydi. Annemi yok bişey diyerek geçiştirdim. Kalk oğlum kahvaltını et demesiyle birlikte rüyadan uyandığımın farkına varmıştım. Kötü bir geceydi herhalde diyerek, geçtim masanın başına yemeğimi yedim. Hemen ardından üstümü değiştirerek evden çıktım. hayat normale dönmüştü artık. Ve yahut ben öyle sanıyordum. Okula vardığımda kapıda ilk rastladığım kişi Mehmet'di. Mehmet okulda benimle kafa dengi olan ender kişilerden biriydi ve en iyi arkadaşımdı. Biraz havadan sudan konuştuk. Sonra zil çaldı sıralara geçtik. Bizim okul biraz bozuktu o aralar. Her sabah ilkokul öğrencileri gibi sıraya geçerdik. Müdür yardımcısı az boz konuştu. Konuşmasının bitmesiyle birlikte sınıflara geçtik. Ben 12-C sınıfının 6 okul numaralı öğrencisiydim. Sınıfda ki çocuklar biraz "utanmaz" desem en masum tabiri kullanmış olacaktım. Ben en arka dörtlünü ve hatta sınıfın en aklı başında öğrencisiydim desem yalan olmaz. Herkes bir bakıma köleydi. Popüler kültür kölesi gelişmemiş varlıklar.

Gittik bizim eve o bedenimdeydi. Yatıyordu yatağımda. Kaldıracaktım Simge izin vermedi. Aldığı gibi bizi mutfağın olduğu pencerenin önüne getirdi. Ben ona söylemeliyim diyordum. O ara ışık açıldı. O mutfağa gelmişti. Daha doğrusu mutfağın ışığı açıldı. Onun olduğundan emin değildim. O ara Simge bana "Sus sakın söyleme diye bağırdı. O an onu gördüm. Beni benim bedenimde ki hırsızı. Göz göze geldik. O korkarak kaçmıştı heralde. Ama ışığı açık unutmuştu beyinsiz. Bende rahatsız olmasın ve yahut Simge'nin de telkiniyle arka bahçeye gemiştik. Burdan da kendi odamı görüyordum. O ayağa kalmıştı açık bıraktığı ışığı kapatmaya kalkmıştı. Kapattı geldi. Yine göz göze geldik. Bu sefer Simge'yi atlatıp hızlıca yanına gittim. Kalk! dedim. Kalk!

Baktım bu yine gülmeye başladı. Ahahahhah son savaşına hazır mısın dedi. Yolla gelsin lan dedim. Sonra bu yine duvara baktı. Sonra hızla uzaklaştı. Bende uyudum. Uyandığımda nerde olduğumu bilmiyordum. O yerdeydim ilk gittiğim yer. Kimsenin olmadığı sessizliğin hakim olduğu başka bir boyutta. Kalktım yatağımdan. Tek tek odalara girdim, orda olduğuma emin olmam için. Tam da beklediğim gibiydi. Oradaydım. Sonsuzluğun başlangıcında. Çıktım dışarı biraz gezdim etrafı. Onu arıyordum, daha doğrusu Ben'i arıyordum. Kendimi, Alter ego'mu, Siyahın içindeki beyazı, Beyazın içindeki siyahı. Koşmaya başladım tam o anda bir ayrıntı aklıma geldi. Geçen sefer açtığım okulun kapısı.!! Eğer kapanmışsa bu sadece kendini tekrarlayan bir rüya olacaktı. Ama ya açıksa ? işte o zaman o çok bahsedilen savaş gerçekten yaşanabilecekti. Varlığımın savaşı, Benim kendim ile savaşım.

Hiçbir şey yoktu. Sadece duvarın soğuktan nemlenmiş boyasını görüyordum. Burda bişey yok lan diyerek arkama döndüm. Döndüğümle kaldım. Kimse yoktu, gitmişti O. Kimsesizliğin gidişydi bu olmayanın olmaması gibi. Biraz oturarak düşündüm. Sonra bir kanıya vardım. "Ben kafayı yemiştim."
Geri koydum kafamı uyudum. Bu sefer gerçekten uyanmıştım. Son 2 gündür bir kereden fazla uyanmak pgibolojimi bozmuştu heralde. Şaşkınlığımın nedeni de bu olsa gerek.
Bugün okul yoktu ve saat 11'i çeyrek geçiyordu. Baya geç olmuş diyerek kalktım yataktan. Tam kafamı kaldırdım bir ses geldi. Dong! Dong! telefondan geliyordu bu ses. Mesaj gelmişti. Aldım elime telefonu açtım mesajı.

Gönderen:Mehmet muallaksi
Mesaj: Kanka bugün gezelim mi ? ihtiyacım var da biraz.
Saat:11:16

Tamam diyerek kalktım yataktan. Elimi yüzümü yıkadım, sofraya geçtim.

Bu ne lan. ibn Arabi'den alıntı gibi. "Sen kimsin. Şüphesiz sen, sen değilsin. Sen O'sun ama sen olarak değil" Bu tarzda birşeydi. Vahdet-i vücuddan bahsediyor tabii burada

Kızlarla küçük bir kafede buluştuk. Bizim okuldan gelen erkeklerde vardı. Pek sevmiyordum bu tipleri. Hani olur ya sigara içmeyi marifet sanan tek bildiği şey küfür etmek olan beyinleri soğan cücüğünden bile küçük olan tipler. Ha işte onlar bunlardı. Onların varlığı beni sadece rahatsız ediyordu. Ama gidemezdim bizim Mehmet'in hoşlandığı kız vardı o ortamda ve onu yalnız bırakmak saygısızlık olurdu. Bende çenemi kapatarak bana ikram edilen kahveyi yudumlamaya başladım. Konuşmaları biraz dinledim, o kadar basit ve boş insanlardı ki bunlar konuştukları sadece midemi bulandırıyordu. Biraz zaman geçti aradan ve gelen o mesaj sesi beni bu işkenceden kurtardı. Dong! Dong! Mesaj bana değil çocuklardan birine gelmişti ve gitmeleri gerekiyordu. Yanlarına kızları alarak gittiler. Masada sadece Mehmet'in hoşlandığı kız kalmıştı. Benim de gitmem gerekliydi. Arkadaşlık bunu gerektiriyordu çünkü. Ben gidiyorum demeye kalmadan kapı açıldı. Gelen Simge'ydi.

Oo sinif değişti izmirli gibişi is coming

amk bunlar bi benim mi başıma gelmiyo lan

yalanlarınızı gibeyim

Ruhi çenet sen misin panpa

Ve babamı gördüm, ne işi vardı onun burda ? Uzun zamnadır görmediğim babama koşarak sarılmak istedim ama yatağımdan kalkamıyordum. Karabasan gibi felç etmişti beni benliğim. Nasıl oluyordu hala anlamıyordum. "Beni bırak" diye bağırdım. "Seni sen bırakabilirsin" dedi ve ordan koşarak uzaklaştı, babamda peşinden gitti. ikiside gözden kaybolunca serbest kalmıştım, gittikleri yere doğru koştum ama onları göremedim ve birden annemin sesi geldi arkamdan; "Oğluuuum" diye mutlu ve heyecanlı bir sesle bağırdı ve "Sonunda seni görebildim" dedi. Ben hiç bir şey sormadan "Onlar kimdi ve sen kimsin !" dedim. Annemden duyduğum cevap beni şok etti "Baban ile buraya hapsolduk, diğeride sensin, babanla şakalaşırken oldu zuhahahahahahah" dedi ve uyandım

ananı paslayarak gibtim

Bilmediğim şeyi senin bildiğini nerden bilecem amk. bilmiyorum ki

Piyasada yazarım diye geçinen çoğu insandan iyi yazıyorsun, devam et.

YARIDA BIRAKIRSAN EVVELiYATINI gibERiM O AYRI MESELE

Kan kırmızısı gözler le üstüme geldi. Sen osun kim lanet olsun kim
Yaragimin başı