bilim kurgu hikayesi yazıyorum

reserved güzel gidiyor ilerde aşka felan baglarsan giberim

Bizim aldığımız başarıyı müttefiklerimiz alamamıştı. 1 ay süren saldırı sonucunda almanya moskavayı alamamış hatta nükleer bomba yemişti... bu yüzden hemen acil bir uçakla ankaraya gittik. burada ben dahil seçilen 20 kişi özel ekipmanlarla donatıldık.

görünmez deniz altılara binip karadenizden rusya yoluna çıktı. korkuyordum, nede olsa rusya bu herşey çıka bilir karşımıza korkmamak elde değil. ama "biz" insan değildik.

göz açıp kapayıncaya kadar askerleri indirdiler 15 dakika sonrada yeni f16lar ve helikopterler geldi. inanılmaz bir şekilde suriyenin başkentini ele geçirdik. çok kısa sürmüştü sadece 4 saat. fakat tek sorun esad ortalıkta yoktu. bilgi edinmek için onu canlı yakalamamız lazımdı fakat herif ortalıkta yoktu.

2 gün onu aradıktan sonra komutanın emri ile geri çekildik. kudüsteki üsse dönünce komutan hepimizi tebrik etti ve bunun daha başlangıç olduğunu söyledi. ve daha sonra bir düğmeye basıp suriyede ki neredeyse tüm şehirleri sarin gazına boğdu...

orada yaşıyan masum insanlar çocuklar vardı dıbına koyim!

komutan çatışmanın gereksiz olduğunu ve f16ların birazdan onları haşat ediceğini söyledi. arkamızdan 2 tane f16 geliyordu bir den karşı taraftan silah ve füze sesleri gelmeye başladı. ulan herifler 2 f16 yı patlattı. hemen sıcak temasa geçtik tak tak! yukardan gördüğümü indiriyordum bizimkiler desen aşağıda terör estiriyor.

önüne gelen herkesi vurup hedefe doğru hızlıca ilerliyorlar. çocuk kadın demeden yollarında ki tüm suriyelileri öldürüyorduk. içim acısada belli etmiyordum. ola bildiğince askerleri vurmaya özen gösteriyordum.

bizim askerler kısa sürede düşmana yaklaştı.

Hemen benimde canım yanıyormuş gibi taklit yaptım. etrafım da kilerin yaptıklarını taklit ediyordum. yavaş yavaş şehre giriyorduk derken bir roket atar sesi duydum. hemen koşmaya başladım fakat bizimkiler kaçmadı roket yanlarına çarptı bende karizmayı bozmamak için hemen toparlandım. birimiz ölmüştü galiba.

e kafası kopmuş dıbına kodumunun. adam ayağı kalktı kafasını yerine koydu ve bir helikopter gelip onu sedye ile aldı. bu neydi lan?! etrafta kilere uyum sağlıyarak şehrin içine kadar girdik. hemen kendime etrafı kontrol edebileceğim bir yer bulup yanıma birini alıp çıktım. ben sniperdaydım yanımda ki ise koordinat filan veriyordu.

yaklaşık 1 km ötede suriyeli askerleri gördüm ve bizimkilere haber verdim.

@25 (bkz: Genç bir ss subayı iken)

--spoiler--

--spoiler--

kaç aydır yoktum diyo amk ciksinci nesil, okumayın beyler boşa yalancı puştu

bu ne amk

reserved

2015'in ocak ayı bitmişti. tüm telvizyonlarda sivillerin askeri sığnaklara gitmeleri ve askerlerden yardım almaları söyleniyordu. savaş geliyordu.

şubat ayının sonunda 2 adet taşıma uçağı ile bizi ankaradan kudüse zütürdüler. burada israilin ma'larıylar (mükemmel asker) tanışıp kaynaştık. biz onlardan biraz daha üstündük. nede olsa türküz.

yaklaşık 2 hafta sonra savaş başlamıştı tüm amerikan müttefikleri füzelerle saldırıya geçti. bu bizi biraz rahatlatmıştı. kudüsten direk taşıma uçağıyla suriyeye gittik. zaten askeri gücü az olan bu ülkenin baş kentinin yakınlarında paraşütle indik. 10 israilli ve ben dahil 10 tane türk ma'ydık sayımız azdı fakat bizi havadan destekliyen 5 tane helikopter ve 2 tane f16 vardı.

sanırım tekrar kodlamışlardı. herkes kafasını tutup "ığğ" diye canı acımış gibi bi ses çıkardı. fakat bana bir şey olmamıştı...

ve sonunda büyük gün geldi. tüm komutanlar toplandı birlikte ankarada ki büyük bir yer altı tesisine gittik. burada tüm amerikan ittifakı olan ülkelerin yüksek mevki sahibi komutanları vardı. her ülkede bizim gibi 50 tane mükemmel asker vardı.

büyük bir odaya girdiler bizde dışarda durup onları koruduk. daha sonra bizim orgeneral çıkıp bizi bir yere topladı ve konuşmaya başladı. durmadan türk evlatları türk ordusu diyip bizi gazlıyordu. ne gerek vardı ki zaten insan değildik.

"Savaş başlıyor, sizin göreviniz tüm savaş boyunca en önde savaşmak gerektiğinde karşı cepheye sızıp belge kaçırmak. savaşın ne kadar süreceğini bilmiyoruz. umarız ki çok kısa sürer ve zaferle sonuçlanır. biz türkiye olarak israille birlikte orta doğu ülkelerini ele geçirmek. sizin sayenizde bu daha kolay olucak.

Allah yardımcımız olsun!"

bu konuşmadan etkilenmiştim.

Fakat son yazılım ile bende bir değişiklik oldu. silahları denerken vurduğumuz insanlara acıyordum... her ateş ettiğimde gözüm kapanıyordu. emre bunu farkedip bir sorun olup olmadığını sordu. ben ise hiç bir şey yok dedim.

eğer bi şey olduğunu söyleseydim yaşatmazlardı. bunca şey gördükten sonra zaten kimseyi yaşatmazlar. gün geçtikçe değişiyordum. düşünmeye, kitap okumaya ve hissetmeye başlamıştım.

fakat bunu kimseye söyliyemezdim.

yıllar çok çabuk geçiyordu 7 yıldır bu şeydim. yıl 2014 olmuştu ve herşey çok fazla hızlanmıştı özel silahlar bizim tarafımızdan deneniyor daha sonrada seri üretime geçiyordu.

savaşın 2015'te başlıyacağı ve amerika ittifakı ile rusya ittifakı arasında geçeceğini öğrenmiştim. korkmuyor bekliyordum. bana verileren silahları deniyor takımım ile antremanlar yapıyorduk. toplam 50 kişi olmuştuk ve ben 2. komutandım. yani 50 kişinin komutanına bir şey olursa tüm sorumluluk bende olacaktı.

Ara sıra yeni yazılımlar yüklüyorlardı bize. teknolojiyle birlikte bizde gelişiyorduk.

bizi robot yapmışlardı. o kod girildimi sıradan bir robot oluyorduk. ama bunlar ne içindi. neden bu kadar savaş teknolojisi üretiliyordu. acaba yakında savaşmı çıkıcaktı. bunlarını hepsini düşünüyor fakat söyliyemiyordum.

bir kaç insan öldürdükten sonra girilen başka bir kodla aynı acıyı yine hissettim. ve emreye dönüp ne olduğunu sordum. bana her şeyi en ince detayına kadar anlattı. yakın zamanda 3. dünya savaşı çıkacağını ve savaş için mükemmel askerler yaratıldığını söyledi yani biz.

tahmin etmiştim böyle bir şey olacağını ama korkmuyordum.

sadece senin yazdiklarinin linkinide koy

uyandığım gibi beni atış talimine zütürdüler. gördüğünüzde uzaylı teknolojisi diye bileceğiniz silahları elimize tutuşturdular ve karşımızda duran insana ateş etmemizi söylediler. 15 kişiydik ve birbirimize bakıyorduk. ulan karşımızda ki kanlı canlı insandı. hepimiz silahımızı indirdik.

başta ki komutan bize dik dik baktı ve bilgisayara geçip bir kod girdi. kafamın arkasında ki bir ağrı ile başım dönmeye başladı. bi şeyler olmuştu bu sefer hiç bi şey hissetmiyordum. silahı çektiğim gibi karşımdaki kadının kafasına ateş ettim. acımadım ve acımıyordum kadın yere yığılmıştı. hedef yok edilmişti. yanımda ki 14 kişide aynı şeyi yapmış hazır olda bekliyordu.

reserved

okuyacak onca kitap varken seni niye okuyum amk

miğde bulandırıcı rüyalar görüyordum sanki solucan deliğinin içinden geçiyordum. deliğin sonuna varınca gözlerim açıldı.

Bi şey hissetmiyordum. robot gibiydim. ne karnım açtı nede tuvaletim vardı. emre gelip nasıl hissettiğimi sordu. hiç bişey dedim. güldü birden herkes alkışlıyarak birbirini kutladı. sanırım bu başarılı geçen bir ameliyattı.

ama ben hissetmemem dışında bi değişiklik fark etmemiştim. ertesi gün silah eğitimi vardı. beni bir kapsüle koydular ve içeri birden su dolmaya başladı tüp tamamen su doldu nefesmin bittiğini anladım ve ölmemiştim. nefes almıyordum ve yaşıyordum daha sonra uykuya daldım.