bilim kurgu hikayesi yazıyorum

beni tanıyan tanır zaten. bir kaç aydır ortada yoktum manita yaptıydım * ) o gibtiri basıp gidince bende tekrar sağlam bir hikaye yazayım dedim.

Konu tsk'da ki özel bir askerin hayatını ve 3. dünya savaşını anlatıcak.

Erkenden reserved alın.

Twitter; twitter.com/sigifrithh

Hikayeye 1-2 saate kadar başlıycam en uzun hikayem olucak sandalyenize kurulun binler...

--spoiler--
http://ccc.incisozluk.cc/...az%C4%B1yorum/@gavat-maul
--spoiler--

-Hikayede sadece adım gerçektir gerisi sallamadır-

Merhaba, adım Eymen kırklareliliyim. şu anda 49 yaşındayım. Size gençliğimi ve 3. dünya savaşını anlatıcam.

Ben doğarken annem ölmüş babamsa 9 yaşında daha fazla dayanamayıp beni yurda vermişti. Yurtta geçen inanılmaz kötü 9 yılın sonunda 18 yaşımda yurttan çıkmıştım.

yurtta çok fazla imkan olmasada internetten deep webe girip politik konular, silahlar ve patlayıcılar hakkında döküman bulup günlerce incelemiştim. hatta bir keresinde kendimi havaya uçuruacaktım.

Her neyse artık o tak çukurunda değildim lise bitmişti ve yurtlu olduğum için bana iş imkanı verilmişti. küçük bir evde tek başıma kalıyor biriktirdiğim parayla silah alıyorum. Tam bir silah tutkunuydum oklar, tabancalar, bıçaklar, kılıçlar.

Ev müstakil olduğu için küçük bir garajım vardı bunu zamanla deney alanına çevirdim. küçük bombalar ve meşaleler yapıyordum. Bazı özel günler için havai fişek üretiyor bunları organizasyon şirketlerine satıyordum.

aradan bir kaç yıl geçtikten sonra askere gittim. askere gitmeden önce elimde ki her şeyi satıp tüm paramı bankaya yatırmıştım. yaklaşık 200 bin tl civarı bir paraydı. planım askerde kalmak ve orada yükselmekti. askerliğim biraz farklı geçti. silahlar ve patlayıcılara olan merakım oradada devam ediyordu.

Bir kaç komutan bunun farkına varmış olacak ki beni yanlarına çağırdılar ve bana özel bir teklifleri olduğunu söylediler. Labaratuarda bir kaç askerle birlikte vakit geçire bileceğimi ve bize silah sağlayacaklarını söylediler. teklifi tabi ki kabul ettim.

bir ay sonra gelen bir mektupla istanbula gönderildim. burada bulunan bir kaç askerle birlikte çeşitli araştırmalar yapıp bozuk olan silahları tamir ediyorduk. işi iyice kapmıştım.

fakat sonunda askerliğimin sonuna gelmiştim. komutanımla görüşerek. evim ve ailem olmadığını, askerde kalıp türk ordusuna yardım etmek istediğimi söyledim. komutan bir kaç yüksek rütbeli askerle görüşüp bu teklifimi onayladı.

6 yıldır askerde araştırmalar yapıyordum. Hatta yeni bir silah prototipi yapmıştık orduda bunu kabul edip seri üretime geçirmişti. Bir gün gelen bir haberler şok oldum. geçen 6 yıl boyunca yaptıklarım çok yüksek mevkilerin kulana kadar gitmişti. çok özel bir araştırma için beni içinde alman ve amerikalı bilim adamlarının bulunduğu bir projeye verdiler.

Benim konumum ise çok değişikti, denektim…

etrafımda ki bilimadamları deli gibi çalışırken ben sadece izliyordum bazı projelerde bendende fikir alıyorlardı. 1 yıl geçmişti ve hiç bir deneklik faaliyeti olmamıştı. bu 1 yıl içerisinde herkes tatilsiz çalışıyordu. sanki kıyamet yaklaşıyor gibiydi.

Öyle mükemmel silahlar ve bombalar üretiyorlardı ki hayran olmamak elde değil. bunların hepsini istanbulun çıkışında bir ormanın altındaki devasa sığınakta yapıyorduk. sonunda yakın arkadaş olduğumuz emre gelip bana "gün geldi hazır mısın?" diye sordu.

"neye hazır mıyım?" dedim ve elime bir kağıt tutuşturdu.

Kağıtta "mükemmel asker deneyi" yazıyordu ve imza atmam gerek yeri gösterdiler. hiç düşünmeden imzamı attım. nede olsa kaybedicek bi şeyim yoktu. emrenin dediğine göre bu deneyde daha önce 3 denekin öldüğünü fakat bu sefer sıkıntıyı çözdüklerini ve bu yüzden beni istediklerini söyledi. her ne kadar inanmasamda.

deney odasına giderken etrafta insan mankenler duruyordu hani şu giyim mağazalarındaki. ne kadar saçma bi şeydi bu böyle. beni deney odasına soktular. ilginç bir odaydı etrafta çok özel giysili adamlar vardı. beni bir koltuğa oturttular ve bağladılar. ameliyat olacağımı ve yaklaşık 1 gün süreceğini söylediler.

Sonra biri gelip bana narkoz vurdu ve gözlerim kapandı.

miğde bulandırıcı rüyalar görüyordum sanki solucan deliğinin içinden geçiyordum. deliğin sonuna varınca gözlerim açıldı.

Bi şey hissetmiyordum. robot gibiydim. ne karnım açtı nede tuvaletim vardı. emre gelip nasıl hissettiğimi sordu. hiç bişey dedim. güldü birden herkes alkışlıyarak birbirini kutladı. sanırım bu başarılı geçen bir ameliyattı.

ama ben hissetmemem dışında bi değişiklik fark etmemiştim. ertesi gün silah eğitimi vardı. beni bir kapsüle koydular ve içeri birden su dolmaya başladı tüp tamamen su doldu nefesmin bittiğini anladım ve ölmemiştim. nefes almıyordum ve yaşıyordum daha sonra uykuya daldım.

uyandığım gibi beni atış talimine zütürdüler. gördüğünüzde uzaylı teknolojisi diye bileceğiniz silahları elimize tutuşturdular ve karşımızda duran insana ateş etmemizi söylediler. 15 kişiydik ve birbirimize bakıyorduk. ulan karşımızda ki kanlı canlı insandı. hepimiz silahımızı indirdik.

başta ki komutan bize dik dik baktı ve bilgisayara geçip bir kod girdi. kafamın arkasında ki bir ağrı ile başım dönmeye başladı. bi şeyler olmuştu bu sefer hiç bi şey hissetmiyordum. silahı çektiğim gibi karşımdaki kadının kafasına ateş ettim. acımadım ve acımıyordum kadın yere yığılmıştı. hedef yok edilmişti. yanımda ki 14 kişide aynı şeyi yapmış hazır olda bekliyordu.

bizi robot yapmışlardı. o kod girildimi sıradan bir robot oluyorduk. ama bunlar ne içindi. neden bu kadar savaş teknolojisi üretiliyordu. acaba yakında savaşmı çıkıcaktı. bunlarını hepsini düşünüyor fakat söyliyemiyordum.

bir kaç insan öldürdükten sonra girilen başka bir kodla aynı acıyı yine hissettim. ve emreye dönüp ne olduğunu sordum. bana her şeyi en ince detayına kadar anlattı. yakın zamanda 3. dünya savaşı çıkacağını ve savaş için mükemmel askerler yaratıldığını söyledi yani biz.

tahmin etmiştim böyle bir şey olacağını ama korkmuyordum.

yıllar çok çabuk geçiyordu 7 yıldır bu şeydim. yıl 2014 olmuştu ve herşey çok fazla hızlanmıştı özel silahlar bizim tarafımızdan deneniyor daha sonrada seri üretime geçiyordu.

savaşın 2015'te başlıyacağı ve amerika ittifakı ile rusya ittifakı arasında geçeceğini öğrenmiştim. korkmuyor bekliyordum. bana verileren silahları deniyor takımım ile antremanlar yapıyorduk. toplam 50 kişi olmuştuk ve ben 2. komutandım. yani 50 kişinin komutanına bir şey olursa tüm sorumluluk bende olacaktı.

Ara sıra yeni yazılımlar yüklüyorlardı bize. teknolojiyle birlikte bizde gelişiyorduk.

Fakat son yazılım ile bende bir değişiklik oldu. silahları denerken vurduğumuz insanlara acıyordum... her ateş ettiğimde gözüm kapanıyordu. emre bunu farkedip bir sorun olup olmadığını sordu. ben ise hiç bir şey yok dedim.

eğer bi şey olduğunu söyleseydim yaşatmazlardı. bunca şey gördükten sonra zaten kimseyi yaşatmazlar. gün geçtikçe değişiyordum. düşünmeye, kitap okumaya ve hissetmeye başlamıştım.

fakat bunu kimseye söyliyemezdim.

ve sonunda büyük gün geldi. tüm komutanlar toplandı birlikte ankarada ki büyük bir yer altı tesisine gittik. burada tüm amerikan ittifakı olan ülkelerin yüksek mevki sahibi komutanları vardı. her ülkede bizim gibi 50 tane mükemmel asker vardı.

büyük bir odaya girdiler bizde dışarda durup onları koruduk. daha sonra bizim orgeneral çıkıp bizi bir yere topladı ve konuşmaya başladı. durmadan türk evlatları türk ordusu diyip bizi gazlıyordu. ne gerek vardı ki zaten insan değildik.

"Savaş başlıyor, sizin göreviniz tüm savaş boyunca en önde savaşmak gerektiğinde karşı cepheye sızıp belge kaçırmak. savaşın ne kadar süreceğini bilmiyoruz. umarız ki çok kısa sürer ve zaferle sonuçlanır. biz türkiye olarak israille birlikte orta doğu ülkelerini ele geçirmek. sizin sayenizde bu daha kolay olucak.

Allah yardımcımız olsun!"

bu konuşmadan etkilenmiştim.

2015'in ocak ayı bitmişti. tüm telvizyonlarda sivillerin askeri sığnaklara gitmeleri ve askerlerden yardım almaları söyleniyordu. savaş geliyordu.

şubat ayının sonunda 2 adet taşıma uçağı ile bizi ankaradan kudüse zütürdüler. burada israilin ma'larıylar (mükemmel asker) tanışıp kaynaştık. biz onlardan biraz daha üstündük. nede olsa türküz.

yaklaşık 2 hafta sonra savaş başlamıştı tüm amerikan müttefikleri füzelerle saldırıya geçti. bu bizi biraz rahatlatmıştı. kudüsten direk taşıma uçağıyla suriyeye gittik. zaten askeri gücü az olan bu ülkenin baş kentinin yakınlarında paraşütle indik. 10 israilli ve ben dahil 10 tane türk ma'ydık sayımız azdı fakat bizi havadan destekliyen 5 tane helikopter ve 2 tane f16 vardı.

sanırım tekrar kodlamışlardı. herkes kafasını tutup "ığğ" diye canı acımış gibi bi ses çıkardı. fakat bana bir şey olmamıştı...

@25 (bkz: Genç bir ss subayı iken)

Hemen benimde canım yanıyormuş gibi taklit yaptım. etrafım da kilerin yaptıklarını taklit ediyordum. yavaş yavaş şehre giriyorduk derken bir roket atar sesi duydum. hemen koşmaya başladım fakat bizimkiler kaçmadı roket yanlarına çarptı bende karizmayı bozmamak için hemen toparlandım. birimiz ölmüştü galiba.

e kafası kopmuş dıbına kodumunun. adam ayağı kalktı kafasını yerine koydu ve bir helikopter gelip onu sedye ile aldı. bu neydi lan?! etrafta kilere uyum sağlıyarak şehrin içine kadar girdik. hemen kendime etrafı kontrol edebileceğim bir yer bulup yanıma birini alıp çıktım. ben sniperdaydım yanımda ki ise koordinat filan veriyordu.

yaklaşık 1 km ötede suriyeli askerleri gördüm ve bizimkilere haber verdim.

komutan çatışmanın gereksiz olduğunu ve f16ların birazdan onları haşat ediceğini söyledi. arkamızdan 2 tane f16 geliyordu bir den karşı taraftan silah ve füze sesleri gelmeye başladı. ulan herifler 2 f16 yı patlattı. hemen sıcak temasa geçtik tak tak! yukardan gördüğümü indiriyordum bizimkiler desen aşağıda terör estiriyor.

önüne gelen herkesi vurup hedefe doğru hızlıca ilerliyorlar. çocuk kadın demeden yollarında ki tüm suriyelileri öldürüyorduk. içim acısada belli etmiyordum. ola bildiğince askerleri vurmaya özen gösteriyordum.

bizim askerler kısa sürede düşmana yaklaştı.

göz açıp kapayıncaya kadar askerleri indirdiler 15 dakika sonrada yeni f16lar ve helikopterler geldi. inanılmaz bir şekilde suriyenin başkentini ele geçirdik. çok kısa sürmüştü sadece 4 saat. fakat tek sorun esad ortalıkta yoktu. bilgi edinmek için onu canlı yakalamamız lazımdı fakat herif ortalıkta yoktu.

2 gün onu aradıktan sonra komutanın emri ile geri çekildik. kudüsteki üsse dönünce komutan hepimizi tebrik etti ve bunun daha başlangıç olduğunu söyledi. ve daha sonra bir düğmeye basıp suriyede ki neredeyse tüm şehirleri sarin gazına boğdu...

orada yaşıyan masum insanlar çocuklar vardı dıbına koyim!

Bizim aldığımız başarıyı müttefiklerimiz alamamıştı. 1 ay süren saldırı sonucunda almanya moskavayı alamamış hatta nükleer bomba yemişti... bu yüzden hemen acil bir uçakla ankaraya gittik. burada ben dahil seçilen 20 kişi özel ekipmanlarla donatıldık.

görünmez deniz altılara binip karadenizden rusya yoluna çıktı. korkuyordum, nede olsa rusya bu herşey çıka bilir karşımıza korkmamak elde değil. ama "biz" insan değildik.