Hayatımın şu son dönemlerinde çektiğim sıkıntıları, yaşadığım acıları size anlatsam büyük bir ihtimalle " hagibtir " lafını dudaklarınızla zikredersiniz, fakat benim bunu size inandırma gibi bir inancım yok, sadece benim yaptığım yanlışı sizde yapmayın diye buraya yazıyorum, daha doğrusu yazdırıyorum...

Gece kalkmış, balkona çıkmıştım, iki gün önce sevgilim beni terk etmiş, resmen gibtiri çekmişti...
Kafamda bu kadar mı basitti ilişkimiz, gibi bir sürü soru belirdi, kendimi parçaladım, duvarlara vurdum gece gece...
Bir an gözüm dışarıda çöp kovasının yanında yatmış olan bir çoçuğa takıldı, soğuktan üstüne karton atmış, elleriyle başını kapamıştı, vicdanım onu orada bırakacak kadar küçük değildi..
Üzerime bir mont aldım, ayakkabılarımı girdim, dışarı çıktım, çoçuk orada yatıyordu, gidip dürtükledim, beni görünce ilkte korktu, tebessüm ettim...
Bu saatte burada ne aradığını, evine niye gitmediğini sordum, meğersem ailesi iki sene önce vefat etmiş, çoçukta dışarıda kalmış...
Hemen kucakladım çoçuğu, amacım içeriye zütürüp onu rahatlatmaktı, tam evin kapısından girerken bahçeden bir yerden kafama taş geldi, o yöne doğru baktım, çoçuğu yere bırakıp o tarafa doğru koşmaya başladım.