bi yardim

anlatiyorum, dinleyin.

gecen haftalarda ev arkadasimla aram kotuydu. ustelik vize haftasi. moralim pek duzgun degildi yani. tam bu kotu hissettigim zamanlarda eski sevgilimle karsilastik. tesaduf. (eski sevgili dedigim de, 2 yil once bi iki ay takildigim bi cocuk. ama kotu ayrilmistik cocukla, hicbisey soylemeden bi daha beni arama dedim bitti, gitti.) neyse gorustuk falan derken tekrar sevgili olduk.

icime sinmiyodu tabi ki, sadece bi anlik gaza geldim baristim. o halinden gayet memnun hergun goruselim havalarindaydi. sonra ben sinavlari bitirdim, sorunlarimi hallettim falan. bu cocuk fazlalik gibi gelmeye basladi. bikac gun once telefonlarini acmamaya basladim, ariyo tabi baya baya. ben de ailemle ilgili bi durum var, anlatamiyorum simdi kusura bakma ama ben memlekete gidiyorum dedim. neden dogru duzgun ayrilalim demedin diye sormayin, utandim. dalga geciyo gibi olsun istemedim. tabi ki inanmadi bana. aramaya devam etti, ben de cevap vermemeye tabi ki.

neyse bikac gun gecti aramaya devam ediyodu. vazgecer bi saatten sonra dedim, hic tepki vermedim. ama biraz once arkadasla otururken kapi caldi, ev sahibidir heralde dedik. malum ayin 7si kira isticek falan diye actim kapiyi. baktim karsimda bu. ne yapacagimi sasirdim, cok sinirliydi. bagirdi cagirdi. onu aldattigimi dusunmus. ben de yalanimi surdurmeye devam ettim mecburen. ailevi bi durumum var, yarin goruselim anlaticam soz dedim. bukez gecen seferki gibi kolay kolay ayrilamazsin benden, ciddiyim bu kez kotu olacak dedi gitti. tehtid eder gibiydi.

ozet: korkuyorum, ne diyecegimi bilmiyorum. bana yardim edin :(

reserved
insan okuyacak bunu
edit: sadece seni korkutmaya çalışmış. bişey yapamaz. ayrıl gitsin. hatta fazla uzatma. yoksa daha zor olur

:(

laaan, uplatmayin sunu.