bi kez daha anladım yalnızlığımı beyler

saat 11-12:30 civarı arkadaşımla beraber birer bira aldık oturduk dertleşmek için.arkadaşımın derdini dinledim her zaman yaptığım gibi.sıra bana gelmişti anlattım.mutsuzluğumu,yalnızlığımı biraz da çekindim anlatırken çünkü o bana sevgilisiyle arasındaki ufak tefek sürtüşmeleri anlatıyordu.ama ben 3 yıldır yalnız geçen hayatım da tek başıma başa çıktığım sorunları anlatmak ve anlatmamak arasında gidip geliyordum.ama sonuç belli anlatamadım çünkü benim hiç birşeyim yok beyler.çok şükür ailem yanımda sağlığım yerinde ama tak gibi bi durumdayım yaşamak için bi sebebim yok.derdimi dinleyen yok kimse kendinden başkasını düşünmüyor.kızlarla aram iyi değil çünkü onlara yalakalık yapmıyorum.arkadaşım yok çünkü ortamcı huur çocuklarından değilim.sevgilim yok sevdiğim olsa bile söyleyemediğimden ve sevilmediğim için.

http://inci.ca/u4ha55ytio

giblenmesem bile yazcam beyler burası benim

sokağa çıktığım zaman yürüyüşüm değişir. insanlar her seferinde beni aşağılayacakmış gibi hissediyorum. saçlarımı 3 numara yaptırmayı düşünüyorum ama insanlar ne derler diyorum. etrafınızdakilere bakarsanız hayatınız yaşayamazsınız. bunun farkındayım ama elımden hiç birşey gelmiyor. yanımda arkadaşlarım varken gülüyorum espriler yapıyorum ama sırf onlar benim yanımda sıkılmasınlar diye. yapmacık insanları sevmiyorum ama yapmacık davranıyorum. kızlarla ara yapan arkadaşıma sinirleniyorum. çünkü ben yapamıyorum ve yalnız bırakılıyorum. benim hayalimde sevgilimi duvardan duvara vurup gibmek yok.onu mutlu etmek var onunla güzel şeyler yaşamak var.ama sevgilim olursa kandırır beni hiç sevgilim olmadı ne dese inanırım beni kullanır.ben hayatımı bu şekilde geçirmeye mahkumum.

aynaya bakıyorum diyorum ki seni kim ne yapsın. herşeyden umudumu kestim sevgilim hiç olmicak beni anlayan birileri olmicak. evimde tek başıma ölcem cesedim çürüyecek. dalga geçerdim ergenlerle ulan ev mi geçindiriyorsunuz da ağlıyorsunuz jilet çekiyorsunuz diye.ama ben de onlar gibi oldum ağlamıyorum jilet çekmiyorum. ağlamıyorsam kendimden utandığımdan ağlamaktan bile utanıyorum.

sizi anlayacak birileri olmadıktan sonra yanınızdakilerin hiç bir anlamı yok

içimden ne geliyorsa yazacağım beyler size anlatırken bile utanıyorum içler acısı bi durumdayım.ne yapabilirim bi fikrim yok dinlediğim müzik tarzı değişti ve inadına melankolizme gömüldüm.bu bataktan çekip çıkarabilecek birilerinin olması umuduyla yaşayamıyorum. gerçekçi oluyorum. kimse sizi giblemiyor. herkes kendini düşünüyor. insanlar sağda solda iyi gün dostu kötü gün dostu diye ayrım yapıyorlar.ama bunlar lafta aynı şeyler bunlar kötü gün de yanında olan dostun seni can kulağıyla dinlemez. konu mankenidir o.ben yaşıyorum bu durumu kalabalık içinde yalnızlık diye bi klişe var o durumdayım işte.

bilmiyorum kimseyi suçlamıyorum. insanlara güvenmiyorum her an arkamdan iş çevirecekler gibi hissediyorum. insanlar beni ya gülmek için kullanırlar ya da dertlerini dinlemem için çünkü ben onların aracıyım

çok şey mi istiyorum. anlamıyorum bi sevgilim olsun beni anlasın. bana vermesin seveyim. onun saçlarını okşayayım beraber yemek yapalım. televizyon izleyelim ona şakalar yapayım.bi davete katıldığımız zaman benim üstümü başımı düzeltsin. ailemle tanışsın annemle alışverişe çıksın. aldığı kıyafetleri bana göstersin. beraber spor yapalım. beraber şarkılar dinleyelim ağlayalım gülelim.ben bunları isterken başkaları gibiş peşinde kazanan onlar oluyor ben hep kaybediyorum sokak ortasında sevgilisini tartaklayanlar kazanıyor.ama ben sevgilime kızamam bile.

imrenilecek bişeyler yaşamak isterim filmlerdekinden bile daha güzel olsun ama olmayacağına inanıyorum ben buyum. böyle de yaşanmaz değil mi beyler.ama yaşayacağım gittiği yere kadar daha da yazmıyorum utandım.