Gitmeden önceki son gün onda kaldım. ilk defa onda kalmıştım. Tüm gece konuştuk birazda sarılıp uyuduk. Ertesi gün garaja varmıştık onu görebileceğim son dakikalardı. Gidiyordu aq gidiyordu. Ama kalması gitmesinden daha kötüydü. Anons geldi *** şehrine gidecek yolcular aracımız birazdan harekete geçecektir. Denmesiyle içime bişiler oturdu. Artık hiç bir şey eskisi gibi olmayacaktı. inceden gözlerim dolmuştu. Bana baktı. Ağlama dedi. ‘’sen dünyadaki en güzel gülümsemeye sahip insansın her zaman gül olur mu?’’ tam olarak bunu dedi. Kelimesi kelimesine buydu. Hiç unutamadım o sözleri ve bana olan tebessümünü. Sonra sarıldı ve kulağıma şunları fısıldadı.

‘’Bu günden itibaren ne sen beni tanıdın nede biz böyle zamanlar yaşadık. Ben bu otobüse bindiğim andan itibaren aramızdaki her şey bitecek. Bir birimizi asla aramayacağız. Böyle olması ikimiz açısından da en iyisi. Sen daha büyüyeceksin hayatını yaşa. Beni düşünme.’’

Sesi titriyordu. Ağlamaklı bir ses tonuyla diyordu bunları hissediyordum. istemeyerek söylüyordu hatta biliyorum öyleydi. Bunu bana yapamazdı en azından arayıp anlatmalıydı neler olup bittiğini. iyi olup olmadığı söylemeliydi. Bu kadar kolay mıydı? Her şey o kadar hızlı gelişti ki o an otobüse doğru gitmeye başlamıştı bile. Arkadaşına hiç dönmedi. Son kez bana bakmadı. Galiba ağlıyordu. Ben üzül miyim diye de bakmamış olabilir. Yada gerçekten onun hiçin hiçbir değerim yoktu. Bu soruma hala verecek yanıtım yok.

panpa bulabilirsin onu gerçekten çok etkilenmişsin ki istismara uğramışsın zaten illa ki etkileneceksin. bulabilirsin yani memur sonuçta en kolay ulaşabileceğin mesleği yapıyor

Otobüs kalktı. Olduğum yere çakılı kalmıştım. Hareket etme kabiliyetimi kaybetmiştim. Gerçektende gitmişti. Biliyordum gideceğini ama bilmiyorum çok üzülüyordum. Kendime yavaş yavaş geldim markete doğru yürüyüp 1 paket mavi monte aldım. (Hala aklımda ve benim sigaraya başlamam da böyle oldu.) Hızlı hızlı paketi açtım. Sanki 40 yıllık sigara tiryakisi gibi. Yaktım bir tane boğuluyordum. ama içmeye devam ettim biri bitince diğerini yaktım. Bu duygudan beni kurtarmalıydı en azından biraz olsun rahatlatsa bile yeterdi. Ama işe yaramadı.

Ondan sonraki günler hep evdeydim hatta yatağımdan bile çıkmıyordum. Depresyona girmiş bile olabilirdim. Zaten ne anlatıcak kimsem vardı nede dışarı çıkıp bişiler yapacağım arkadaşım. Kafayı yemiş bile olabilirim o dönem. Birkaç hafta boyunca böyle devam etti. Artık dayanamadım aradım. Hiçbir telefonumu açmadı. Annemden aradım açmadı babamdan aradım açmadı. Her gün aradım. Allahın her günü. Bi yerden sonra hat kapandı. Benim de dünyam.

Kafayı yiyordum. Beni nasıl merak etmezdi. 2 yıl beraber geçirdik beni nasıl özlemezdi. En azından sesini duysam yetecekti. Ama aramadı. Belki aramak istemiştir ama beni düşündüğü için aramamıştır. Çocuğumuza nolmuştu. Her gün fotoğraflara ve hazırladığı slaytlara bakıyordum. Bana ondan sadece bunlar kalmıştı. Annem babamda fark etmişti üzüldüğümü ama çok sevdiğim bi hocam gittiği için üzülüyorum diye biliyorlar tabi.

Aradan aylar geçti bende artık unutmaya başlamıştım. Unuttum dediysem tamamen de unutamadım tabiki aklımın bi köşesi ondaydı hep hala da öyle. Lise başladı ben eski yaşantıma döndüm yavaş yavaş. Arkadaşlarımla aramı düzelttim yalan üstüne yalan söyledim. Yıllar geçti lise bitti.(lisede de bir olay yaşadım onunda şokunu zar zor atlattım isteyen olursa onu da sonra anlatırım neyse) Üni’ye geldim. Ondan hala hiç haber yoktu. Tâki üniversite birinci sınıfın ortalarında bana bir telefon gelene kadar.

Alo dedim. Sadeceokuyun dedi. Oydu hiç unutmamıştım sesini. Şok olmuştum ne diyeceğimi sapıttım. Ne denirdiki 4 5 yıl sonra aramışsın. Bari arama o saatten sonra. Aslına bakarsanız korkmuştumda. Neden aramış olabilir ki. Kafamdan binlerce şey geçti o 1 2 sn’de. Kekeleyerek sen misin gerçekten dedim. Evet benim dedi. Nasılsın iyimisin diye sordu. Aradan yıllar geçmiş ve iyi olup olmadığım şimdi mi geldi aklına dedim. Sinirliydim gerçekten sinirliydim. Haklısın dedi. Ama böyle olması gerekiyordu gibi şeyler söyledi. Gözlerim dolmuştu. Konuştuk konuştuk konuştuk.

Yurt dışına taşınmış beyler. 3 4 yıldır ordaymış. Yeni bi hayat kurmuş kendine. Birde çocuğumuza. Yeni bi sayfa açarlar ya insanlar kendine bu defteri değiştirmiş komple. Telefonu kapattım. Bana 3 tane fotoğraf gönderdi ve bir mesaj. Mesajda ‘’hayatına devam edebildiğini duymam çok güzel. Çok zor zamanlar yaşadım elbette seninkiler kadar değildir. Ama benide düşün biraz. Bu aramızdaki son konuşmaydı kendine iyi bak bizi merak etme. Gülmeyi de asla ihmal etme.’’ Böyle bi mesajın gelceğini az çok tahmin etmiştim. Eskisi kadar üzülmedim.

Gelen 3 fotoğrafta oğlum vardı beyler. O kadar tatlı bir çocuk ki kelimeler kifayetsiz kalır. Yada bana öyle geliyor. Onu görmek tanımak geçekten isterdim. Ama böyle bişi olmayacağını biliyorum. Yani beyler anlayacağınız 22 yaşında biriyim ve hemen hemen 6 yaşında bir oğlum var. Onu hiç göremeyeceğim. Sesini duyamayacağım. Hayatı nasıl olucak izleyemeceğim. Ama onunla güvende olacağına eminim. Şimdi siz ufak dertlerinize üzülmeyi bırakın. Babam bana şunu almadı diye ağlamayın. Sadece hayatınızı yaşayın. Eğlenin gezin tozun. Ve onunda dediği gibi her zaman gülün gülmek her insana yakışır.

ağlattın gece gece :'(

Okuyan okumayan beğenen beğenmeyen her panpama sonsuz teşekkürler. benim de hikayem burda son bulur. Biraz yavaş yazdığım içinde kusuruma bakmayın. ama bu hikayeyi ben size 1 günde anlatamazdım. ve şu an dünya üzerinde benim hakkımda gerçekleri bir tek siz biliyorsunuz. sonunda birilerine anlatabildim.

panpa ya, bence yine de bul çocuğu acaba ne yapıyor? lisedekini de anlat panpa

Lisedeki hikayeyi anlat pampa rez

ağlattın :'(

Vay anasını ne insanlar var lan su ülkede lise hikayesinde bekliyoruz

Lan soyleyecek soz bulamiyom lise hikayesini de yaz

Şukunu kaptın bin gözlerim doldu amk

ulan inşallah yalandır inşallah çok güzel uydurmuşsundur amk