Mart ayı dediğim gibi sıkıntılı geçti. Hiç bilmediğim yerlerden borcum çıktı. Damla'nın yengesi öldü 1 hafta görüşemedik. Varol'a araba çarptı. Semih Ceyda'ya çıkma teklifi edip tokat yedi. Böyle böyle 4 ay geride kaldı. Temmuz ayında Damla'yla tatile çıktık. Ağustosta ise unutulmaz bi an yaşadık. Ben, evet ben Damla'ya evlilik teklifi ettim. Ünlü oyuncularla dolu bir tiyatro oyunundan önce sahneye çıkıp bu konuşmayı yaparak evlilik teklifi ettim.

"Merhaba değerli izleyiciler. Aslında ben de izleyiciyim ama deliler gibi aşık bir izleyiciyim. Bu aşk beni yaktı ama ateşi canımı acıtmadı. Aksine mutlu etti beni. Şimdi o mutluluğu sonsuza taşımak istiyorum. Damla, Damlam, kadınım. Benimle evlenir misin ?"

Kabul etti gül güzelim. Ama bi sıkıntı vardı. Ben askerlik yapmamıştım hala. Eylül ayında söz kestik aile arasında. Kasımda patronla konuşup iş garantisi alarak aralıkta askere gittim. Mayısta döndüm. 2012 temmuzu için nikah tarihi aldık. Her şey bundan sonra başladı...

Haziran ayının 7'si. Yani doğum günümde Damla arkadaşlarımı organize edip sürpriz bi doğum günü hazırlamış. O günün akşamında herkesin beni unuttuğunu düşündüğüm anda beni arayıp "Serhat seni acilen Osmanlı Cafe'ye bekliyorum" dedi. Acilen dediği için nasıl gittiğimi hatırlamıyorum oraya. Gittiğimde mekan karanlıktı. Sonra ışıklar açıldı ve "Happy Birthday" şarkısı başladı işte. Damla elinde pastayla geldi yanıma kadar. Pastayı bırakıp sarıldı bana. Ve kollarıma bıraktı kendini. Bayıldı o gün Damla. Hemen hastaneye zütürdük. Başından bir saniye bile ayrılmadım. Ve doktor o acı haberi verdi beyler. Kanser olmuş canım benim. Yıkıldım be beyler. Onun yanındayken belli etmesem de köşede bucakta ağladım beyler. Ağladım, için için ağladım. O gunlere gittiğimden yazamadım bunları hızlı şekilde. Affedin beyler. Neyse, nikahı erteledik. Ağustosa kadar iyi şekilde tedavi oldu Damla...

Çok kötü oldum beyler şuan. izin istiyorum sizlerden bi 10 dk en azından. Bu gece bitmeyecek hikaye bu arada. Yarın 3 uzun part + 1 foto atıp bitiricem. Hep beraber ağlayacağız.

Geldim. Gecenin son partını atıp gidiyorum izninizle

Gece 10'da Damla'nın odasına geldim. Damla uyanıktı. O hayat dolu kız eriyip gitti be beyler göz göre göre. Ağlıyodum sadece elimden başka bi şey gelmezdi ki amk. Neyse, Damla yaklaşmamı söyledi. Yaklaştım yanına. Elinde bir kağıtla bir kol saati vardı.

-Serhat. dedi hasta hasta. Hayatımın erkeği. Seni çok sevdim. Her şeyden çok. Her şeyden fazla. Saf ve temiz sevdim ben seni Serhat. Sen de beni böyle sevdin. Adım gibi biliyorum. Ama korkuyorum Serhat. Ölümden değil. Sensiz kalmaktan Serhat. Beni unutmayacagini biliyorum ama yine de beni hatırla be Serhat. diyip elindeki kağıtla saati uzattı bana. Alıp koydum masaya. Elini öptüm. Elini öpüp başımı yasladım. Ağladım beyler, bu sefer onun yanında ağladım.

-Serhat. dedi tekrar. Beni dinle canım. Bu not 2 Ocak 2011 gününe ait. Okuyunca anlayacaksın zaten. Kol saati ise babam verdi bana sözden sonra. Doğacak ilk çocuğuna ver dedi bunu. Hem kadın hem erkek takabiliyomuş bunu. Bana nasip olmayacak belli ki. Sen bunu al, çocuğuna ver erkeğim dedi. Son kelimeyi zor söylemişti beyler. Öldüm be beyler. Ağlaya ağlaya öldüm o gün.

-Damla dedim. Damlam. O saati ilk çocuğumuza sen takacaksın. Sen kalkacaksın burdan ve evlenicez. Unuttun mu bak krediyi de çektik, yapicaz o düğünü. dedim. Bunu ağlaya ağlaya dedim beyler. Gözüm dolu dolu yazıyorum zaten.

-Serhatım, sende kalsın bunlar. Son isteğim be. dedi. Sus Diyebildim sadece. Kalkacaksın dedim ama dayanamadım. Sabaha kadar ağladım o gün...

içim yanıyor amina koyim içim yanıyor be

Dün gece dayanamayıp sokaga attım kendimi. Şimdi namaza gidiyorum gelince kalanını yazıcam. 1 fotoğraf atıcam beyler ve hep beraber ağlayacağız.

O günün ertesinde babamın mezarına gittim. Ama ne dua okuyabildim ne de mezarını sulayabildim. Mezar taşına kafamı koyup ağladım beyler. Sadece ağladım, için için bağıra bağıra ağladım. "Baba" dedim. "Ben kaçırmadım o kızı baba. Hayat elimden alıyor be baba. Gözümün önünde eriyip gidiyor Damla. Affet beni baba ne olur affet... " diyebildim zor da olsa. Yine ağlamaya başladım. Bu sefer telefonum çaldı. Ahmet amca arıyordu.

-Oğlum. dedi açar açmaz. Damla'yı ameliyata aldılar. Hemen gelmen lazım. dedi. Ağlamıştı o da. Hastaneye nasıl gittim bilmiyorum beyler. Koştum mu uçtum mu valla bilmiyorum. Doğrudan ameliyathanenin olduğu kısma gittim. Ahmet amca ve Suat teyze ordaydı.

-Ne oldu ? dedim zar zor.

-Hastalık iyice içine işlemiş. iç kanama başlamış. dedi Suat teyze.

Allah'ım ne bu böyle ? Yıkıldım olduğum yere. Yine ağladım kız gibi. Sonra Suat teyze yanıma geldi. Elinde kapkara bi defter; üstünde Turkcell yazan. Bu deftere Damla aşkımızı anlatmış. Yaşadığımız her şeyi yazmış, ekgibsiz. Aldım elime ağlaya ağlaya okudum defteri. "Mutluluğuma sebep adam" diyodu benim için Damla'm. En sevdiğim renk lacivert, en sevdiğim dizi Kurtlar Vadisi, en sevdiğim kitap Taht Oyunlarıymış. Beni benden fazla tanımış sevdiğim. Ve en sevdiğim şarkı, Mavi Duvar. Size burada anlattığım anıların hepsini o, oraya yazmış beyler. Kaydetmiş her şeyi, ekgibsiz. Kendime gelemedim beyler, bir kız bir erkeği bu kadar çok bu kadar saf ve temiz sevebilir mi ? Sevmişti Damla. Beni çok sevmişti. Ben de onu sevdim. Çok sevdim be beyler. Sonra doktor çıktı ameliyathaneden. Gelip o acı haberi verdi.

"Kurtaramadık." dedi beyler. Tek kelime yıktı hayatımı. Ahmet & Suat çifti tek kızlarını, ben ise ömrümü kaybetmiştim. Doktordan izin alarak ameliyathaneye girdim. Ve Mavi Duvar'ı söyledim ona. Son kez, ağlaya ağlaya...

Damla'nın selamı var beyler

http://i.hizliresim.com/7v3Bd5.jpg

Cenazeyi Aydın'a, Damla'nın memleketine zütürdüler. Oraya defnettiler benim ısrarıma rağmen. Çok kavga ettim Ahmet amcayla ama dinletemedim sözümü. Ben de bu toprak parçasını alıp getirdim evime. Böyleydi işte benim hikayem beyler. 2 sezon muhteşem gidip 3. sezon biten diziler gibi, son maçta kaçan şampiyonluk gibiydi hayatım. Ama bu bana ağır geldi. 6 ay pgibolog tedavisi aldım. Bi kere intiharın eşiğinden döndüm. Hatırlar mısınız Memati, Çakır'ın mezarına gidip kafasına silah dayamıştı ya hani. Benim gidecek mezarım bile yoktu. Sonra intihardan vazgeçtim. Onun için yaşamaya başladım, işimde yükseldim. Ve hiçbir kadının yüzüne bakmadim. Böyleydi hikayem beyler. Hadi eyvallah

Hayatım şu an iyi sayılır be beyler. Hala bi acı var içimde ama maaşım iyi ortamım iyi. Damla olsaydı yanımda çok farklı olurdu biliyorum ama şu anki halim için de şükrediyorum. Siz de şükredin beyler, ne olursa olsun. Başka merak ettiğiniz şeyler varsa cevaplarım sevdim sizi be : )

Sonuçta hayat bu, hiç belli olmaz ama kolay kolay unutacağımı zannetmiyorum. Bir kadına 2 defa bakmak bile onun anısına saygısızlıktır benim için.

Burdan ülkemi ele geçirmeye çalışanların taaa amk

inci sözlükte bi benlik kazandığım ilk başlığım; ne günlerdi...