yıllardır saçlarına dokunarak uyuduğumu hayal kurduğum adama, bu yalanla gözlerinin içine bakarak sevinç tebessümleri atamıyorum artık, ben bakire değilim ; amcam... ağlayarak başını omzuma yasladı.

"bu cümle tüm umutlarımı, tüm hayallerimi bir sonraki evreye bıraktı beyler."

elini tutmaya kıyamadığım, yıllarca "büyüyünce seninle evlenicem" diye sokakta evcilik oynadığım o pempe dudaklı, sarımsı saçlı mavi gözlü ufaklık bense mahallenin şımarık çocuğuydum.

hıçkıra hıçkıra, ellerimi sımsıkı tutarak herşeyi anlattı.

yutkunamadım. nefes verip aldığını hisseder ya insan, o an almamak için canımı verirdim de, o dayanamaz diye çektim içime bir avuç pul biber yutmuşcasına acı vereni...

bilmiyorum bilemiyorum sözlük. onu her haliyle kabullensem mi