DiSiPLiN

Ödül mekanizmasını düzenledin mi herşey geçer

bu tanrısal bir sistem. tanrı kadar eski.

"iyi" ve "kötü" ayrımı canlının evrimine dayanır.

"ödül" ve "ceza" yaşamın nihai prensibidir. ancak genel kültürel ahlaki yargıların aksine, biz sonu gelmeyen tartışmaların içinde girmicez.

bizim kumarımız basit. kurallar basit. kazanması basit... fakat oynaması zor.

başlıyoruz ,

1 kişi dahi okumasa problem teşkil etmez , bu yazı aslen kendim için. yazdığım her kelimede bu mentaliteyi kafama zorla sokuyorum.

beyin ödül ve ceza sistemi üzerine çalışır. seni hayatta tutan şeyler iyidir ve ödüllendirilmelidir.

hayati ama daha "zor" olan şeyler daha "çok" ödülü hak eder. sistem basit; daha büyük balığı yakalamak istiyorsan daha çok yüzmen gerekir.

sizi yaşama motive eden şey "dopamindir". bir şey başardığınuzda , kazandığınızda , uzun ya da kısa vaade de sizi hayatta tutan şeyler dopamin salgılatır. bu sizi mutlu eder. haz verir.

uzun uğraşlar sonucu bi kadını elde ettiğinizde , bir ödevi tamamladığınızda , spor yaptığınızda veya bir dil öğrendiğinizde "beynin dopamin sistemi 'aferim oğluma' dercesine başınızı okşar ve size keyif verici 'hormon' salgılatır".

bu motivasyon sizi hayatta tutar. "dopamin" salgılatmak için yemek yer , su içer , uyur , gibişir , spor yapar , para kazanır ve sizi mutlu eden "diğer" şeyleri yaparsınız.

ama insan o kadar bintir ki , her seye bir hile bulur. bu onun zararına olsa bile .

"zor ama faydalı" olan şeyler elde edildiğinde mutlu eder dedik . fakat gelişen teknoloji , bizim "gelişimimize" ket vuruyor . izlediğiniz cinsel içerikler , oynadığınız oyunlar , alkol , sigara gibi şeyler "kolay" yoldan "yüksek" dopamin salgılatır. bunu sürekli tekrar edersiniz.

normalde zar zol elde edebileceğiniz bu keyifler neredeyse "her gün" kolayca "elde edilebilir" bir konuma gelir.

yani normal bir insanın beyninde böyle "yüksek" oranda dopamin salgılanması için çok "başarılı" ve "emektar" olması gerekirken , sizin beyniniz oturduğu yerden bu dopamini elde eder. peki bu beyninizde neyi etkiler ?

çıtayı yükseltirsiniz. nasıl? şöyle; bir insan olduğunu hayal et (şu an değilsin , et) , yaşıyorsun. ama her şey "gerçek" bütün zevklerin ve acıların "gerçek" hayattan salgılanıyor .

oyunlar , ferregrafi , alkol , sigara vs hiç bir şey yok. beynine dopamin salgılatmak için "çabalaman" gerekiyor . karşı cinsle bir araya gelebilmen için "çabalaman" gerekiyor. büyük uğraşlar sonucunda bunu başardığında da beynin seninle gurur duyuyor ve seni yüksek "dopaminle" ödüllendiriyor.

hayatın böyle "çabalayarak" geçmiş. "normal" bir insan gibi. mutlusun. ama bir gün karşına bir herif çıkıyor , sana bir "düğme" veriyor . diyor ki ; her dopamin istedipinde bu "düğmeye" bas.

önce ne olduğuna anlam veremiyorsun . sonra düğmeye basıyorsun ; bir anda "oturduğun" yerden , hiç *çabalamadan" yüksek dopamin salgılanmaya başlıyor . oysa herhangi bir karşı cinsle konusmadın , spor yapmadın , yemek yapmadın , "çabalamadın". bu şaşırtıcı ama inanılmaz "keyifli".

sonra odanda oturmaya başlıyorsun . artık dışarıya çıkmıyorsun. çünkü "gerek yok". zaten dışarının sana verebileceği her türlü ödülü , hazzı elindeki "düğme" sana yaşatıyor .

aradan zaman geçiyor. artık aynada gördüğün tek şey , hiç bir şey için çabalamadan deliler gibi düğmeye basan bir herif.

önceki hayatında da mutluydun , ama o zaman sebeplerin vardı. şimdi ise sadece "düğmen" var.

bazen düşünüyorsun , eski hayatına dönmek istiyorsun , ama her çabaladığında başarısız oluyorsun. sonra pes ediyorsun. neden?

çünkü dostlar , beyin "kolay" yoldan "yüksek dopamine" o kadar alıştı ki , artık "zor dopamine" öcü gözüyle bakar oldu .

ağaçta bir elma var. açsın. onu yemen lazım. beyin seni şöyle motive eder "o elmayı yersen sana dopamim veririm" . ağaca tırmanırsın , "çabalayıp" o elmayı alırsın ve beynin sözünü tutar , sana dopamin verir.

yine açsın , yine ağaçta elma vardır. fakat bu sefer ağaca tırmanmazsın, çünkü elinde düğme vardır. beyninin sana vereceği dopamini düğme daha kolay yoldan verecektir. o ağaca tırmanmanı, yorulmanı istemiyor. düğmeye basarsın. sana dopamini verir. ama bir sorun vardır. "HALA AÇSIN".

düğmeye defalarca basarsın. dopamin eşiğin yükseldiği için her seferinde aldığjn haz "azalır" ama açlığın "artar". dopamin eşiğin yükseldiği içinde artık ağaca çıkmak için "hiç" motivasyonun yoktur. çünkü kolay yoldan gelen dopamin bile artık seni tatmin etmezken, zoru denemek hiç etmez.

bingo... depresyon.

işte bulunduğumuz nokta bu. elimizdeki düğme , elimizdeki telefon, bilgisayar , ferregrafi , online oyun, sigara , alkol ...

bu durumdan kurtulmak için ne yapmanız gerektiğini anlamışsınızdır.

ben sizi motive etmek için bu yazıyı yazmadım. farkındalık yaratmak istedim. şu satırları 1 kişi bile okuyorsa ve ona daha önce "bilmediği" bir şey katmışsam, bu benim için yeterlidir.

YAPILACAKLAR:

1. pormografi

2. online oyun

3. alkol , sigara vs

4. "gereksiz" internet

ve aklınıza gelen "düğmeyle özdeşleşen" her şey "bırakılacak"

sabah uyandığında bilgisayara oturma. gereksiz yere telefonu eline alma.

sıkıntıdan patla ama düğmeye BASMA

beynin dopamin sistemi düzene g-i-r-e-c-e-k

sonra ne mi olacak ? eski hayatında canını sıkan o "sıkıcı" işler daha kolay gelmeye başlayacak.

artık ağaca tırmanmak için "motivasyonun" olacak.

çünkü düğmeyi kaybeden beynin için tek bir çıkar yol kalacak; çabala ve elde et.

düğmeyi vermediğin beynin günden güne sana yeni hedefler koyacak. "şunu elde et" diyecek. düğme olmadığı içinde sana "şunu yalvarırım elde et , eğer elde edersen sana dopamin vericem" diyecek. işte bu "motivasyondur"

ve sen, yine aptallık edip o düğmeyi kullanmazsan, önünde tek bir yol "göreceksin"

çabalamak

işte beynin kilit sistemi budur.

teşekkürler.

Asıl ben teşekkür ederim.