ilk bi şunu açın :
http://www.youtube.com/watch?v=iTuYunp4a3Y
ne yapacağımı bilmiyorum. kuşadasında yazlıkta bi kızla tanışmıştım. işte takılıyorduk denize gidiyorduk falan. o kadar güzel geliyordu ki. sanki ne bileyim. yok böyle birşey. hayatımda ondan başka bi kız olamaz gibime geliyordu. bir ay takıldık bununla. bi gece beraber oturduk. ikimizin de morali bozuktu. bi düzlük böyle mermer biyere oturduk. sohbet ettik dertleştik kucağında bi 20 dakika uyudum. saçımla oynadı. hayatımda hiç o kadar mutlu uyumamıştım daha önce. sonra telefon çaldı babam gel artık falan dedi tamam geliyorum dedim. tuttum evin yolunu. giderken de
benim olur musun diye bi mesaj attım kıza. Evet dedi. hayatımda o andan sonra birdaha bu kadar mutluluk yaşamadım. eve gidince sürekli kafamdaydı o gece uyumadım hatta. o gülüşü, o hafif peltek konuşuşu, o tatlı gamzesi, kokusu, saçlarının yumuşaklığı bile bambaşkaydı. mutluluktan içim içimi yiyordu. hergün beraber olalım herşeyimiz beraber olsun diye heves ediyodum o gece içimden. mutluluktan babama bile iyi davrandım. sonra aniden olmuyo falan demeye başladı...
neden böyleler? neden? hayatımda bu kadar mutlu olmamıştım. neden bu mutluluğu bitiriyorsun ki? kendin mutlu olmuyorsan bi söyle bence. bi çaresini bulalım. ben bu kadar mutluyken neden? kahrolası bu yerde bunları niye ben yaşıyorum ki.
ağlayarak geçirdiğim bir gece de daha size yazdım. ağlamayı pek sevmem. fakat içimden geldi bu sefer. son kez baktım fotoğrafına. gerçi bidaha baksam nolur bakmasam nolur. kafama kazındı ki o gülüşü. sesi bile kulağımda hala...
ayrılalı 2.5 yıl oldu. hala özlüyorum.
hala
özlüyorum...
buraya yazdım çünkü doya doya, hunharca ağlayarak yazabildiğim, içimi dökebildiğim bi tek siz varsınız. sağolun varolun..
(liseli yavşaklar ve gırgırcı pekekentler siz bi gibtirin gidin lütfen. kötüyüm.)
