aslında beyler sırf bu entryi girebilmek için sözlüğe tekrar üye oldum biraz içimi dökmem gerekiyordu. beyler 20 yaşındayım bir baba var ben de bana göre süpermendi amk ben o zamanlar 10-12 yaşındaydım her şeyi bilir ne sorsam cevap verirdi amk bi oyuncak isterdim alırdı o zamanlar mcdonaldsa gitmek bana kolay gelmezdi sanki çok pahalı bir yeri gibi gelirdi belki de öyleydi hatırlamıyorum ama istediğim zaman oraya hamburger yemeye gitmek gerçekten bambaşka bir duyguydu yine böyle 13-14 yaşındayım bi akrabaya gittik akrabanın çocuğunda böyle platformda giden arabalar vardı o zamanlar tuşa basıyorsun gidiyor falan garip bir şeydi onu gördüm ama nasıl deli gibi istiyorum amk her eve geldiğinde soruyorum almadım falan diğer böyle 2-3 gün geçti yine almadım dedi içeri girdikten sonra da kapıyı açta ayakkabılarımı düzelt dedi bi baktım oyuncak orada amk nasıl mutlu olduysam hala unutamam bu olayı neyse ben üniversite 2 ye giderken yani geçen sene arkadaşlarla okey oynarken bi haber geldi babam mide kanseri olmuş ulan dünyam yıkıldı amk ha gibtir dedim noluyoruz neyse sonra kemoterapiye başladılar şu an 13 ay oldu 13 ay içinde babam gözlerimin önünde eridi amk ilk önce araba süremez hala geldi daha sonra merdiven çıkamaz hale sonra yürüyemez şimdi tuvalete bile gidemiyor. bugün de bi o kadar garip bir şey oldu normalde destek falan çıkıp yürütürdük bu sefer o da olmadı ben babamı benim çocukluğumun süpermenini hayatımın en büyük addıbını kucağıma alıp yatağına zütürdüm belki basit gelebilir ama insanın babasını kucağına alıp yatağına taşıması gerçekten çok zor ve şu an gözlerimizin önünde eriyor adam ve biz hiçbir şey yapamıyoruz yakında ölücek biz hala bi tak yiyemiyor olacağız