beyler yeraltı edebiyatı sevenler gelsin

beni çok sevmezler.

2 yıl önce sosyal medyadan takip ettiğim bir kız vardı. onunla aynı okulda okuyormuşuz. gittim. konuştuk. başka bir arkadaşı daha vardı, hayatta tanıştığım en ciksi hatun. dudakları halk edebiyatındaki dudaklardan öte, modern dünyanın şişirdi dudaklardandı. göğüsleri, inanın bana estetiğin oranı varsa o göğüsler o oranlarda yaratılmıştı. yaratılırken verilmiş bir rüşvet sözkonusu olabilirdi fakat aldırmadım. göğüslerini de es geçtim, gözleri, duygusal akıntıyı en iyi oradan sağlayabilirdiniz. sağladım. ve her zaman bir kadında aradığım o uzun şey. hayır, tabi ki yaraktan bahsetmiyorum. bacaklar... seviştiğim her kadının bacaklarına özen göstermişimdir. o bacaklara özen göstermeyi öylesine çok istedim. ve biramdan bir yudum daha aldım. dorock bara zütürmüşlerdi beni. youtube dan dinlediğim bazı müzikleri orada duyabiliyordum, bu benim için ilk oldu. kadına dönersek ona bi isim bulalım, tak çuvalı. evet tak çuvalı güzel bir isim. tak çuvalıyla muhabbete girmedim, dedim ya beni çok sevmezler. sosyal medya kızına yürüdüm, hafif bir yürüyüşe çıkmış gibiydim, sanki eskişehirde yaz aylarında porsuk çayının etrafında gibiydik. biramdan bir kaç yudum almıştım, bu sefer fazla aldım. sosyal medya kızını es geçip tak çuvalıyla ve bir başka kıvırcık oğlanla muhabbete tutuştuk. kıvırcıkla muhabbet etmiştim, o insanlar arasında beni seven tek insandı, ve sevenlerinize kıymet bindirmeniz gerekebilir. her neyse. tak çuvalıyla beklediğim tartışma geldi. Kıyıda kalmışların popüler kültürünü kült bir havada konuşmaya başladı tak çuvalı. gibtiri çektim.

hayatımda yaptığım en büyük hataydı belkide. o gün o kıza gibtiri çekmeseydim, bugün tak çuvalından farksız bir hayatım olmayabilirdi. fakat ben o gibtiri çektim. ardından biramdan bir yudum daha aldım. kız gitti. gittikten sonra 3-5 kişilik bir sohbete tekrar devam ettik. ayrıldık. taksimde, gecenin en işlek olduğu zamanlardan birinde yemek yemeye bir yerlere giderken yeni tanıştığım insanları takip etmede bir problem yaşadım. mesajımı okurken kafamı kaldırdığımda etrafımda kimsecikler kalmamıştı. çoktular, her yer tak çuvallarıyla doluydu ve bira kokusu vardı. ama kimsecikler yoktu etrafımda. o gün biraz dokundurdu bana.

ertesi sabah metrobüs durağında beklerken, bir kızla tanıştım. Hatun iyiydi, onun ismini ise; serçe parmak koydum. serçe parmak sordu, ne haltlar karıştırırsın? -yönetirim, bazen yazarım. ah öyle mi? -evet ama beni çok sevmezler. ilk defa orada kurdum bu cümleyi. o gün akşam eve geldiğimde, hatunu çağırdım, bir 35lik almıştık. devirdik. ona da aynı şeyi söyledim. -beni çok sevmezler.

üç ay önce tanıştığı yaşlı herifin cenazesindeydi. isteği üzerine, eski dostları birer sigara yakacaklardı, köküne kadar sömürülmüş izmaritleri toprağın arasına karışacaktı. izmaritlerin süngerleri, yaşamın akışından emdiği tüm sarılıkların sonunda kararmış birer yürek gibiydiler. karaciğer misali. her bir dostundan bir izmarit. eşinden, oğlundan, keman çalan kızından, memurluk yıllarındaki çaycısından, mecidiyeköydeki kiracısından, devlet tiyatrosundaki öğrencilerinden... her birinden izmaritler dökülüyordu toprağa.

yaşlı herif oyun yazarlığı yapardı son yıllarında. yazdığı oyunlar istanbul çapında, sanat camiası tarafından ilgi toplardı. kimileri bir taka yaramadığını düşünürdü herifin ve yazdıklarının. bukowskivari bir herifti. sigaraseverdi, alkolseverdi, kadınseverdi. favori içkisi, viskiydi. ağır içerdi yaşlı herif.

böyle bir adamın cenazesindeydi, otuzundaki Bakir. yaşlı herifin cenazesindeydi. dualar okundu, göz yaşları döküldü. şanslıydı, ağlayanları vardı. Bakir cenazeden çıktı. izmaritini attığı sigarasını düşünüyordu. o anı da tabiki. 've sigaralar yakıldı, izmaritlerle gömüldü moruk' diye başlayan şiirine yoğunlaşmıştı. küçük çaplı bir dergide yazarlık yaparak geçiniyor ve yazdıklarıyla hafızasını resmileştiriyordu. yaşlı herifle üç ay önce bir metrobüs yolculuğunda tanışmıştı. moruğa yer vermesi gerekiyordu. o vermemişti. daha sonra yanında oturan kadın kalkmıştı. kadın ciksiydi. kadın ciksidir. gidişine üzülmüştü elbette. ve elbette bir şey beklemiyordu kadından ama; insan üzülür işte. Moruk oturur oturmaz başladılar konuşmaya. arkadaş oldular. birlikte metrobüsteki kadının elektronik sesiyle otuzbir çekilebilir mi diye düşündüler. e ikisi de marjinaldi. düşünebilirlerdi böyle şeyler. Bakir aklından geçiriyordu tüm bunları. ne kadar iyi bir adamdı. ne kadar iyi bir arkadaşdı. şimdi biraz daha arkadaşsız kalmıştı Bakir. olabilirdi, herkes ölür. zincirli kuyudan binecekti metrobüse. orada oturma şansı vardı, eğer bir takım kurallara uyabilirsen. uydu, oturdu, defterini çıkardı Bakir, elektriği pek sevmezdi. zaten oyunu, elektronik sesle otuzbir çekilmezden yana vermişti. yanına oturdu yaşlı herif. başladılar konuşmaya.

"nasıldı hayat moruk?"

"gürültülüydü."
"dağıldılar mı?"
"kızım duruyor, ağlıyor, bir şeyler söylüyor, kızım için üzgünüm. romantikti."
"işin doğrusu kızınla sevişmeyi isterdim, aslında hala istiyorum, senin için sorun olur mu?"
"olacağından değil de, insanın zoruna gider."
"ama sen artık insan değilsin moruk."
"doğru. kiracıyı gördün mü?"
"n'apıyordu?"
"ağlıyordu!"
"evet, severdi seni."
"yerinde olsaydım ağlamazdım, o evi sadece ona kakalayabilmiştim."
"haha, bin"
"hey evlat ağır ol, az önce babamla görüştüm, özlemişler."

Bakir özlemelerine sevindiğini göstermek için kafasını çevirip, "vaay" dediğinde, moruğun suratı, kadının şaşkın bakışlarına dönüverdi. "pardon" dedi Bakir. Utandı.

"yerinde yine ciksi bi hatun oturuyor."
"ölüm ferresi ha?" Bakir güldü.
"şanslısın, tepeden fener yakmış seni izleyen birileri yok."
"fener sahibinin gözlerindeki ateş burayı yeterince aydınlatıyor evlat, ölmemeye bak"
"ölüm bana göre değil, ama yine de bakarız."
"ben kaçıyorum, beni çağırıyorlar"

Bakir, bir durak sonra inecekti, son kez hatuna baktı ve tabi bacaklarına. hatun çekindi. fakat bacaklarına bakılmasından değil, suratına bakıp "vay" diyen insandan. hatunlar bacaklarına bakılmasından hoşlanırdı. buna inanırdı Bakir. bacaklar tapınalısıydı.

Bakir kulaklığını taktı. cennet durağında inmişti. merdivenlerden yukarı çıktı. üs geçitten sağa döndü, moruk için aldığı marlboro sigarası bitmişti. işportacı tütüncüden karşıladı ihtiyacını. sarmak için biraz ileride e-5i izlemek ve sigarasını sarmak için durdu.

"ışıkları özleyeceğim" dedi moruk, arabaların uzaklaşan kırmızı ışıklarından ve yaklaşan beyaz ışıklarından bahsediyordu. Bakir döndü, gülümsedi. yaktı az önce sardığı sigarasını. birlikte trafiği seyrettiler. yavaşça akan trafiği. sigarasından son nefesi almak için ağzına zütürdüğünde
"bana bırak" dedi moruk. verdi. yaşlı herif son kez çekti nefesini sigaradan. sonra attı. birlikte yürüdüler üst geçitten.
sanki o geçit hiç bitmedi.