10 gün oluyor benden ayrılalı. tam on gündür kendime gelmeye çalışıyorum ne bileyim spora başladım saçımı sakalımı düzelttim bir şeyleri toparlamaya çalışıyorum. ama olmuyor beyler. şu kafamı yastığa koydugumda gözlerimi zor tutuyorum yaş dökülmesin diye. aklımdan bir türlü çıkmıyor yaşadıklarımız güzel günlerimiz.

ayrılma sebebini anlatıyorum. instagramdan her attıgı fotografını begenen iki üç tane yavşak tipli çocuk vardı. onları engellemesini istedim. 'sen bana güvenmiyor musun'la başlayıp 'takıntılısın'dan çıktı. bi de ne yazık ki benim biraz ağzım bozuk beyler çok sinir oldugumda küfür edebiliyorum. dayanamayıp seninde hayatını gibeyim onlarında gibtir git dedim. 3 4 gün konuşmadık. sonra bu bi dünya şey yazmış. olayı tam tatlıya bağlama aşamasına girecektik.

zoruma giden ne beyler söyliyim mi. 1 senemi verdim. araya mesafe girdi. o bodrumda ben antalyadayım. ve mesafe girdikten sonra değişmeye başladık. ben bunun yanına gidebilmek için big yellow taxi diye bi mekan var orda işe başladım komi olarak. günlük 12 saat çalışıyordum ve sakalımı falanda kesmiştim. bi sabah uyandığımda sebepsiz ve durduk yere 'umudum kalmadı' diye mesaj geldi. uzatmayacagım işi bıraktım. çünkü çalışma amacım kızın yanına gitmek için para bulmaktı. baktım zaten olay ilişkiyi bitirmeye gidiyor. bari ben öncelikli davranayım dedim. umudun olmadığı bir ilişkide ben yokum diyip bitirdim. deli gibi üzülüyorum işte. neden bilmiyorum ama sabah akşam kafamdan çıkmıyor. yüzüm hiç gülmüyor dıbına koyim. yaz okuluna kaldıgım için burada bi tane bile arkadasım yok. tamamen yalnızım ve gün içinde yaptıgım tek şey kendimle konuşmak. sigaraya alkole vurmaktan ne kafa kaldı ne ciğer. biriniz bana yardım etsin. akıl versin. kardeşlerim abilerim önerilerinizi bekliyorum ne yapmalıyım?