beyler uzun ve ciddi bi şey anlatcam

Kampa varıyoruz. Eşyaları çadırlara yerleştiriyoruz. Sonra eşya dağıtımı için sıraya geçiyoruz. Kampa geldiğim daha ilk gün eşyalarımı yerleştirmeden komutan çağırıyor yine. Eğitim yapıyoruz yine gece herkes çadırını düzenlerken. ilk günden de nöbet varmış bana bir de onu söyledi. ilk günü bu şekilde atlattıktan sonra o gün 3 saat uyuyabildim şükürler olsun.

@139 bekle panpa geliyorum oralara da

Sabah sporu için kalktık ve hazırlandık koşmaya başladık,(bu arada her sabah 14 km kamp turu koşusu yapardık) kahvaltıdan sonra eğitime çıktık. Eğitimde her ne hikmetse yine ben ayrıldım ve özel bir gruba alındım. Yine çök kalk, koş, sürün gibi eğitimleri yaparken diğer arkadaşlar oturmuş komutanı dinliyorlardı. Ben neden bu gruptaydım, neden diğer arkadaşlarımın yanında değildim bilmiyordum. Fakat bir şeyi çok iyi biliyorum ki bana karşı farklı bir muamele vardı. Sanki tüm komutanlar Fahri’ye karşı düşmandılar. Benim yılmam, ayrılmam için her türlü pgibolojik baskıları yapıyorlardı. Eğitimler bu şekilde devam ederken birçok arkadaşım ayrılmaya başlamıştı çünkü gerçekten bazı kişilere karşı farklı bir eğitim uygulanıyordu.

@143 ne çalıntısı amk bi gibtir git

Bir süre sonra pgibolojim alt üst olmaya başlamıştı. Arkadaşlarımın yanında ağlamıyordum fakat tuvalete her gittiğimde kabinde gözümden yaşlar akardı. insanın bu şartlarda eğitimlere dayanması hem fiziken hem de ruhen gerçekten çok zordu. Fiziken sabrediyorduk ve dayanabiliyorduk fakat pgibolojik olarak çökmüştüm. intibak kampında kaldığım 8 gece boyunca diğer arkadaşlarımdan bir kez bile nöbet tutmamış olan olmasına rağmen her gece nöbet tuttum. Ayrıca her gece diğer arkadaşlarım yatmak için gittiklerinde bizler 17 kişilik bir grup olarak her gece saat ikiye kadar eğitim yaptırılıyorduk. Artık komutanımız yorulunca, uykusu gelince bizi bırakıyordu. Fakat bıraktıktan sonra ya nöbetim oluyor ya da gece bir komutan gelip kaldırıp ben gelene kadar çadırının önünde esas duruşta bekle der ve esas duruşta 2 saat beklememizi isterdi. Bu olaylar istisnasız her gün olurdu ve bana en fazla bir saat uyuma fırsatı verilirdi. Fakat ağrılarımızdan dolayı bu sürede bile uyuyamadığımız günler olurdu. Günde 22 saat eğitim yaptığım zamanlar olurdu.

Ertesi güne 17 kişilik grup ile eğitime başladım. Bu gün benim hayatımın değiştiği gün olmuştur. Grupla beraber diğer arkadaşlarımız yürüyüş eğitimi yaparken, biz bir düdük çömel, bir düdük koş şeklinde yaklaşık 2 saat boyunca komutan eşliğinde sıcak asfalt ve güneşte eğitim yaptık. Tam bu grupla eğitim bitmiş diğer gruba geçerken hasan adlı başka bir komutan beni tekrar eğitime aldı ve bu eğitimde üç kişiydik. Aynı şekilde bir düdük yat veya çömel, diğer düdük koş olacak şekilde 2 saat te bu grupla devam ettim. Fakat 4 saat boyunca ağzıma bir damla su girmedi. Bir süre sonra hasan komutanımız beni italyan çukuruna attı ve oradan çıkmamı istedi fakat o kadar yorulmuş güçsüz kalmıştım ki yarım saat sonunda çıkabildim oradan. Ben hareketleri yapamayınca emre itaatsizlikten savunma veriyor ve ceza almamı istiyordu. Sanki bana bunları yaptırırken ayrı bir haz duyuyordu. Ben inlerken o zevk alıyordu sanki.

Çukurdan çıktıktan sonra koşturmaya başladı meydanda ağaçlık yerlere zütürdü ve devam ediyorduk. Bir süre sonra kendimi yerde buldum, ne olduğumu sorduğumda koşarken ağaca çarpıp düştüğümü söylediler. Koskoca ağacı nasıl görememiştim ki acaba. Daha sonra komutan geldi ve elimi yüzümü yıkamam için gönderdi ve daha sonra ana gruba geçmemi söyledi. Ana grupta yürüyüş eğitimine devam ederken birden bayılmışım ve revirde açtım gözlerimi. Artık dayanamamıştım yapılan eğitimlere zulümlere işkencelere…

Revirde yatarken devre arkadaşım devamlı su içiriyordu fakat içtikçe içiyordum çünkü ihtiyacım vardı, çok su kaybetmiştim. Bir süre sonra odaya komutan geldi ve hiçbir şey olmamış gibi saçımı okşamaya başladı dalga geçer gibi. işte ne olduysa o revirde oldu yatabildiğim nadir anlardan olduğu için düşünme fırsatı buldum ve buradan ayrılmalı mıyım diye sordum kendime. Çünkü birileri benim burada kalmamam için uğraşıyordu sanki. Zaten okula devam etsem de bir süre sonra disiplin puanlarımı düşürerek atacaklardı beni okuldan diye düşünüyordum. Fakat bir şey vardı tazminat çok pahalıydı. Ben babama nasıl yapardım bunu. Ama sonradan anladım ki babam ödemese de ben gerekirse çalışır yine öderdim. Yeter ki bu lanet yerden kurtulayım da…

Ertesi gün eğitime çıktım ve komutan ayrılmak isteyenler gelsin dediğinde koştum ve beklemeye başladım. Komutanla her konuşan en erken bir hafta sonra ailesini aramak üzere randevu alıyordu. Sıra bana geldiğinde komutanın yanına gittim ve ben artık dayanamayacağımı ailemi arayıp buradan gitmek istediğimi söyledim. Herkese randevu veren bir hafta sonra ara diyen komutan benim ismimi duyunca tamam arayabilirsin diyerek beni babamla görüşmem için yolladı. Artık içimde garip bir duygu vardı. Babama nasıl söyleyebilirdim ki böyle bir şeyi, otogardaki konuşmaları hatırlayıp ilk başta abimi aramak geldi aklıma ve abimi aradım ve haberi verdim. Babama söylemesini istedim.

@166 uydurma bin bekle ve gör sonu nasıl bitiyo istersen sen de kaşık sok zütüne iddaaya girelim de

@172 panpa bunları kitabımdan alıp kopyalıyorum sadeleştirip buraya yazıyorum şimdi gibtir git

Birkaç dk sonra babamı aradım ve ayrılmak istediğimi söylediğim. Neden? Niçin? Diye sormadı bile. Sadece dedi ki “oğlum sen canını sıkma yarın oraya gelip alıyorum seni” ve o an çok duygulandım, bir adam 50 bin tl ödeyeceğini biliyor fakat sorgusuz sualsiz geliyor. Çünkü bana güveniyor. O odadan çıkıyorum ve artık rahat bir nefes alıyorum. O akşam rahat bir uyku çekiyorum. Fakat ertesi gün sabah bakıyorum ki bana yine nöbet yazılmış. Ben ayrılacağım ne nöbeti diyorum bir şey demiyorlar. Neyse tutuyorum nöbeti fakat terlikle kirli sakalla tutuyorum inadına, kimse bir şey diyemiyor nasılsa, artık ayrılacağım, özgürüm. Babam geliyor komutanın odasına gidiyoruz görüşmeye hiç konuşamadık daha yalnız olarak. Babamı kandırmak için yalan söylüyorlar, ben yapılanları anlatıyorum inkâr ediyorlar, neyse ben babamla özel konuşmak istiyorum dedim ve çıktılar, anlattım gerçeği babama, hayatımda en değer verdiğimdir insandır herhalde babam bana çok güvenir. istifamı yazdım ve çıktım oradan.

Nizamiyeden çıkarken öyle bir derin nefes aldım ki sanki yeniden doğmuşum da ciğerlerime ilk defa hava giriyor. Neyse eve gidiyoruz annem üzgün, ağlıyor gizlice. Babam zaten düşünüyor tazminatı. Ben bir yandan mutluyum diğer yandan sudan çıkmış balık gibiyim. Hayatım bir günde değişti diye düşünüyorum. Bir ay boyunca evden çıkmıyorum dışarı. Hep yaşadıklarımı görüyorum rüyalarımda, kan ter içerisinde uyanıyorum rüyalarımdan. Her seferinde aynı rüya; geri dönmüşüm kampa yine aynı işkenceler…

evet beyler hikayemin son kısmı kaldı sadece sizce bana harp okulunda yapılanlar neden olabilir bi tahminlerinizi alıp ondan sonra anlatıyorum hemen

Velhasıl kelam; Hani “Veli” vardı ya cemaatten olan; işte o şimdi kara harp okulunda, ben dışarda. Başkaları da var bildiğim cemaatten olup kara ve hava harp okullarında olanlar, hem de inanılmaz fazla sayıları. Bizler askeri liselerden hava harp okuluna gelen 250 kişi kadardık. Hava harp okulu bir dönem sayısı ise 300 kişi civarında. Peki, sivil liselerden kaç öğrenci kamplara dâhil ediliyor dersiniz. Tam sayısını bilmiyorum ama 200 den fazla diyebilirim. Peki, 50 kişilik ihtiyaç varken neden 200 kişi alınıyor sivilden hiç sordunuz mu acaba? işte bunun cevabını bulduysan harp okullarındaki ve askeri liselerdeki yapılanmayı çözmüşsün demektir.

Peki, ben neden ayrıldım, hep ben bunu sordum geçen 3 sene boyunca kendime? Ama sonradan öğrenmeyi başardım bunu. Kimden mi? Eskilerden, yani bir abiden, cemaatçiden öğrendi bunu. Eğer bizimle devam etseydin orada olacaktın dedi harp okulunu ima ederek. Evet, ben belki devam etseydim ajan olsaydım, ülkemi satacak bir kişi olsaydım yapabilirdim fakat bunlar bizlere öğretilen şeyler değildi. Aslında sadece benim gibi cemaati bırakanlar değildi ayrılmaya zorlananlar veya atılanlar. Atatürk’ün gösterdiği yoldan ilerleyen ve Türkiye’nin geleceğini oluşturacak gençleri istemiyor cemaatçiler ve onların görüşlerine sahip siyasetçiler. işte bu yüzden Kemalist arkadaşlarımız da ayrılmaya zorlanıyorlar. Kendi görüşlerine karşıt olabilecek insanları uzaklaştırıyorlar tıpkı gazetecilerimize yapılanlar gibi. Evet, bizlerin yerine kimler mi giriyor? Komutan sorduğunda sen buraya neden geldin diye, buraya gelmeseydim inşaatta amele olacaktım, nasılsa askerlik yapacağım burada komutan olayım diyenler geliyor. Komutanı tüfeğini temizle gel dediğinde, çeşmenin altına tüfeğini sokanlar geliyor. Evet, üniversite sınavlarında barajı geçip ülkenin geleceğini oluşturmaya geliyor bu insanlar… Fakat biz ayrılan öğrenciler şu an Türkiye’nin en iyi üniversitelerinde okuyoruz. Kimimiz mühendis, kimimiz öğretmen, doktor, avukat olacak yakın zaman da, merak etmesinler yine geliyoruz geleceği oluşturmaya bizden kaçış yok. Uyanın beyler harp okulları ele geçirildi…

Devletimiz gelmiş bizden tazminat istiyor okuldaki giderlere karşı. Tamam, öderiz elbet ama peki bize yapılanları kim ödeyecek, o işkenceyi çektiren cemaatin maşalarına yok mu bir şey, galiba yok çünkü yasalarla korunur onlar, suçları ispatlanamaz. Aklıma her geldiğinde dua ederim bu dünyada cezasını çeksin diye, bilirim ki bu dünyada olmasa da diğer tarafta alırım hakkımı… Fakat en çok ne koyuyor biliyor musunuz ne zaman gökyüzüne baksam hayallerimi hatırlarım, çocukluk hayallerimi… Peki, benim çalınan hayallerimin hesabını kim verecek?

@209 panpa liseden sonra sen ilkokula mı gidion

Bu yazı ile herkesin bildiği ama kimsenin ispat edemediği askeriyeye sızma operasyonunu kendimi anlatarak gösterdim. Ben 13 yaşındayken mantıklı düşünememişim. Fakat iyi ki askeri liseye gitmişim ve iyi ki doğru yolu bulmuşum ve kurtulmuşum bu insanlardan. Evet, şu an çok güçlüler orduda, yargıda, eğitimde, hastanelerde, devletin her kademesinde ve aklımıza gelemeyecek her yerlerdeler! Evet, çok iyi sistemleri var. Evet, siyasi otorite de destek veriyor fakat bunların hiçbiri yolun sonu olduğunu göstermez. Bilinçlenelim ve kendimize gelelim!

@213 panpa veliyle birlikte abilere gidiyorduk, o devam etti abilere gitmeye lisedeyken daha sonra abiler sayesinde harp okuluna girdi.