beyler toplaşın belki ağlıyıcaksınız

bi kaç kişi olsun yeter varlığınızı biliyim oda yeter şu anki durumumu anlatmak içimi dökmek istiyorum sadece

sağ olun beyler başlıyorum şimdi ben 17 yaşında memur bir ailenin çocuğuyum bu hayatta bana koyan bikaç olay oldu ve onlar " ergenliktesin o yüzden böyle mutsuzsun " teorisini çürütüyor . birincisi beyler ben orta okuldayken sürekli anneme bişey olucak annem kanser olucak diye ağlardım birden aklıma gelirdi böyle birşey ve ağlamaya başlardım geldim 16 yaşıma annem kalp krizi geçirdi gece ambulansı aramak zorunda kaldık işte bana en çok koyan olaylardan birisi tam burda bir diyalog halinde gerçekleşti ambulans geldikten sonra annem babama dedikti şurdan ekmek zeytin falan al orda aç kalırsın dedi babamda hastanede alırız bişeyler poğaça falan dedi annemde " poğaça alacak paramızmı var " dedi bi sessizlik oldu herkesin içi bürküldü sanki ama en çok benim ...

hayat bazen öyle ilginç bi hal alıyoki gerçekten anlamıyo insan orta okulda başladığım sigara yüzünden şimdi bu yaşta belkide yaşanmaması gereken bi hastalık yaşıyorum yine fenalaştım ve doktora gittim akciğer filmimi istedi doktor sigaraya başlıyalı 4 yıl olmuştu fakat doktorun bana dediği şey şuydu " 17 yaşındaki bi adamın ciğerleri böyle olmaz eğer sigarayı bırakmazsan 20 yaşını göremezsin " buda ikinci darbeydi sanki annem bi yandan babamın karaktersizliği bi yandan yeni öğrendiğim hastalığım bi yandan aslında en önemsizi gibi görünsede 1 yıldır çıktığım kız arkadaşımın beni tam bu olayların ortasında beni terketmeside canımı çok yakmıştı

her gece uyurken yorganın tam ucunda burnuma yakın olan kısmından süzülüp gelen o kızın kokusu beni bu yatakta tam bu yatakta o kızla ne muhteşem duygular içinde uyurkenki ruh halime sürüklüyo , gözüm doluyo engel olamıyorum tutamıyorum ağlıyorum saatlerce içime çekiyorum daha fazla çektikçe daha fazla özlüyorum sanki anlam veremiyorum kapatıyorum gözümü uyuyorum ...

şimdi yalnızım düşünüyorum hangisine üzülsem hangisini umursamasam umursamıyomuş gibi yapsam nasıl güçlü kalsam nasıl ayakta dursam diye fakat intihar bazen çözüm gibi gelsede korkaklık bana göre değil vazgeçmek istemiyorum sabah 9 da uyanmama , ağzımdaki o boş ve açlığın kokusuna rağmen kendimi teselli etmenin bi yolunu bulmalıyım
okuyan yada okumuş gibi yapan panpalarıma çok teşekkür ederim ...