beyler toplanın hayat hikayem

babam önce derin bir iç çekti;

"ah hoca hanım bilmezmiyiz okumanın kıymetini. bak biz okumadıkta noldu, 40 sene çalıştık emekli olduk, hala daha çıkıp ekmek peşine düşüyoruz. kimseye muhtaç olmasak yeter, fazlasında hiçbirimizin gözü yok"

doğru diyordu babam. annemin bir gün olsun halimizden şikayetçi olup babama söylendiğini duymamıştım.

annem kanser hastalığına yakalanmadan önce apartmanlarda merdiven temizliğine gider, elinden geldiğinde yardımcı olmaya çalışırdı babama. hafta sonları bende giderdim annemle.. arap sabunu kokusu gelir burnuma o günleri hatırladığımda hep..

kimseye muhtaç olmamıştık. hep kendi başımıza ve halimize şükrederek bunca zaman yaşamıştık.

çok şükür derdi babam hep, "çok şükür bugün de doyduk, bugün de yatacak yerimiz var"

öğretmende lütfen önce siz oturun diyor. böyle bi seromoniden sonra herkes yerli yerince oturuyor nihayet.
klagib hal hatır sorulmasından sonra öğretmen babama da söyledi anneme söylediklerini. "bu çocuğu değerlendirin, imkansızlıkların içinde kaybolup gitmesin, sizin ve bu çocuğun geleceği kendisine bağlı" babam önce derin bir iç çekti; "ah hoca hanım bilmezmiyiz okumanın kıymetini. bak biz okumadıkta noldu, 40 sene çalıştık emekli olduk, hala daha çıkıp ekmek peşine düşüyoruz. kimseye muhtaç olmasak yeter, fazlasında hiçbirimizin gözü yok" doğru diyordu babam. annemin bir gün olsun halimizden şikayetçi olup babama söylendiğini duymamıştım. annem kanser hastalığına yakalanmadan önce apartmanlarda merdiven temizliğine gider, elinden geldiğinde yardımcı olmaya çalışırdı babama. hafta sonları bende giderdim annemle.. arap sabunu kokusu gelir burnuma o günleri hatırladığımda hep.. kimseye muhtaç olmamıştık. hep kendi başımıza ve halimize şükrederek bunca zaman yaşamıştık.
çok şükür derdi babam hep, "çok şükür bugün de doyduk, bugün de yatacak yerimiz var"
zeynep öğretmen döndü bana, sen asker olmak istmezmisin diye sordu. olmam dedim. annemi babamı bırakmam ben, bırakamam. ama senin geleceğin aynı zamanda onların da geleceği dedi. hayır dedim, istemiyorum öğretmenim. askeri okulu sen yine düşün ama bari o zaman bari bu anadolu liseli sınavlarına hazırlayalım seni dedi ben zaten çalışıyorum öğretmenim, kazanacağım inşallah iyi bir okulu dedim. hazırlanıyorum dediğimde gazetelerin her pazar verdiği deneme sınavlarını gidip kahvelerden topluyorum akşam olduğunda. kimisi kahveden içeri girmeme bile izin vermeden basıyor küfürü, kimiside gibtir git lan senle mi uğraşıcam diyor gazetede ki deneme sınavlarını istediğimde.
kimiside acıyor halime, hemen kesip veriyor gazeteden.

zeynep öğretmen soruyor bana nasıl hazırlanıyorsun sınavlara diye. yan odaya gidip sedirin üstünden alıp geliyorum hemen gazete kağıtlarını. hepsini topluyorum ki çalışmıyor, hazırlanmıyor sanmasın beni.. kucağımda gazete kağıtları, işte bunlarla çalışıyorum öğretmenim diyorum, annem başımı okşuyor, yapıyor kendince bişeyler keşke bizde yardımcı olabilsek diyor.
babam kafasını çevirmiş, camdan dışarıya bakıyor.
zeynep öğretmen tutamıyor kendini daha fazla. ağlamaya başlıyor. ben bi kabahat işledim sanıp babama bakıyorum hemen, babam ben ikindiyi kılayım deyip hızlıca gidiyor odadan yüzünü saklayıp. gariban annem de başlıyor ağlamaya.. ben mal mal bakıyorum bi elimde ki gazete kağıtlarına, bi anneme bide zeynep öğretmene. noldu diyorum.. zeynep öğretmen bana sarılıp hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlıyor bu defa. demiştim ama beyler, tekrar diyorum. fakirlikle öyle yoğrulmuş ki hamurum zenginlik diye bişeyin 1000 de 1 olduğunu sanıyorum. yani herkes default fakir doğuyor, sonra işte bakkalı, dükkanı vs. varsa adamın adam zengin oluyor. çocukken buydu kafamda ki zengin / fakir kavramı. olağan bişeydi yani benim için fakirlik. ne var yani ahmetin babası zenginse, benim de babam fakirdi.
bu böyle olmaz diyor zeynep öğretmen, olamaz böyle. konuşacağım seni bi dersaneye yazdıralım. adam gibi çalış, hazırlan derslerine. bizim paramız yok öğretmenim dersaneye verecek. kızıyor bu defa zeynep öğretmen, sande para isteyen oldu mu diye azarlıyor beni tatlı sert. annem gerek yok hoca hanım, sağolun kapımıza kadar zahmet ettiniz geldiniz. hal hatır sordunuz ilgilendiniz. ama bu kadarına gerek yok gerçekten. ben halledeceğim diyor zeynep öğretmen. mart ayı falandı sanırım, öğretmenim diyorum zaten az zaman kaldı sınava, teşekkür ederim. ben çalışıyorum ki zaten diyorum. yok, en kısa sürede bu işi halledeceğiz diyor. annem bi çay ikram edelim, kusura bakmayın böyle oturduk kaldık falan diyor.
gelecek defa içeriz çayınızı diyerek kalkıp gidiyor zeynep öğretmen.
ablam geliyor yan odadan zeynep öğretmen gittikten sonra namazını kılıp. annem yemenisiyle siliyor gözlerini, bi yandanda beni bağrına bastırıyor. o akşam konuşmuyoruz hiç sofrada falan. garip bi sessizlik var evde. kendimi suçluyorum, o lastiği kopan klasörüme kızıyorum... nerden çıktı şimdi bu olaylar, annem babam üzülüyor diye yiyip bitiriyorum kendimi.

yemekten sonra annem tamir ediyor klasörümü. beyaz bi don lastiği geçiriveriyor sonra düğümlüyor uçlarını.

yatıyorum sünger yatağıma. allahım diyorum nolur annem babam üzülmesin, yazık onlara.

böyle düşüncelerle uyuyorum. sabah oluyor, babam yine hazırlamış kahvaltımı, güle oynaya bişiler yiyip çıkıyorum okula.

derste kapı çalıyor. nöbetçi öğrenci beni müdürün çağırdığını söylüyor.

inanırmısınız dizlerimin bağları çözülüyor zor gidiyorum. hep kafamda ne yaptım acaba diye düşünerek çalıyorum müdürün kapısını.

zeynep öğretmende oda da. onu görünce rahatlıyorum biraz. titreyen dizlerimle giriyorum odaya.

çok belli etmiş olacağım ki gülüyor zeynep öğretmen, korkma gel gel diyor.

müdür babacan bi tavırla gel oğlum gel otur şöyle diyor.

oturuyorum sessizce. boş gözlerle bakıyorum.

oğlum diyor müdür, biraz geç kalmış olsakta biz seni dersaneye göndermek istiyoruz. dün zeynep öğretmenin konuşmuş zaten anne babanla, bu hafta sonu hemen başlıyorsun x dersanesine. orada ki öğretmenlerinde çok iyi, arkadaşımız bizim hep. merak etme sıkıntı falan çekmezsin.
babanla bi görüşmek isterim ama gelebilir mi okula?

çağırırım öğretmenim, söylerim akşam. zaten bu soğuk havalarda pek iş olmuyormuş, gelebilir galiba.

tamam oğlum. hadi git dersine, iyi çalış. arkandayız hepimiz.

tamam öğretmenim deyip çıkıyorum.

babam kızacak kesin diyorum. nerden çıkardın bunları başımıza, millete yük olduk diyecek azarlayacak beni diye düşünüp tırsıyorum gün boyu okulda.

eve gidiyorum. evde yok kimse. paspasın altına koyardı annem anahtarı ben geleceğime yakın bi yere giderse falan. bakıyorum orada anahtar. açıp giriyorum... akşam oluyor iyice, gelen giden yok. tek başıma evde oturuyorum. saate bakıyorum, babam çoktan gelmiş olmalıydı ama o da yok. karnım iyice acıkıyor tabi. düzenli harçlık almazdım hiç. babam olduğu zaman zaten çıkartıp verirdi. okulda da hiç bişey yememiştim. soba söndü sönecek bi kaç odun atıyorum. sonra bi kaç dilim ekmek koyup üzerine ısıtıp sürüyorum sana yağını ekmeğin üzerine. ohh missss. hala canım çeker aklıma geldikçe.. yemeğimide yedikten sonra beklerken bizimkileri uyuyakalmışım. babam uyandırıyor, uyudun mu oğlum diyor. bak soba da sönmüş. odun atmıştım ama baba diyorum. demek ki uzun uyumuşsun.

nerdeydiniz diyorum, annem nerede?

meğersem annem rahatsızlanmış o gün, üzüntüye dayanamamış garibim. tıp fakültesine zütürmüş babam.

bu ilik kanseri öyle illet bi hastalık kı beyler, girip bile olursan hastanede yatmadan iyileşemezsin kesinlikle.

baba diyorum gidelim annemin yanına. şimdi geç oldu yarın okula gelip alırım ben seni gideriz diyor.

tamam baba diyorum, o zaman müdürlede görüşebilirmisin geldiğinde?

noldu ki?

seni görmek istedi de diyorum.

tamam diyor babam, erken gelirim o zaman.