beyler solcuyum ama

geldim

ne diyorduk, evet özgüven. benim özgüvenim 8. sınıfta tam gibildi. o zamanlar en azından iyiydim. normal davranıyordum. ta ki kızın teki beni tecavüzle suçlayana kadar. kendi erkek arkadaşı bunu sarhoş edip gibmiş kevaşe de bana kakalamaya çalıştı. çocuk aklımızla bırak ciksi tecavüzü nerden bilelim amk. ailesi zengin aile olduğundan 4 gün nezarette kaldım, nöbetçi savcı da beni -yaptığıma- zorlayınca 14 yaşında pgibolojim bozuldu. üstüne üstlük -suçumun olmadığı kanıtlandıktan sonra bile- okulda "tecavüzcü geliyor beyler bizi de gibmesin" laflarına maruz kaldıktan sonra iyice depresyona girdim. iyi çalışkan bir öğrenciydim. ama o depresyon hali devam etti ve zar zor bir anadolu lisesine geldim. sonra da orda aşık oldum ama kızın tipi değildim, güzelce bir tersledi beni ben de tabiri caizse mal gibi kaldım. sonrasında beni parmağında oynattı o da. en sonunda benimle çıkmayı kabul etti. nasıl seviniyorum ama. uçuyorum resmen. bir gün de evine çağırdı. ders çalışalım ayağına. biraz oturduk dersti sohbetti vesaire benim bi gidip gelmem gerekti. kız da anahtarı verdi gelince sorun olmasın falan dedi. keşke önemli bi işim çıksaydı da gelemeseydim. geldiğimde kız ve "asıl erkek arkadaşı" kızın odasında "mercimeği fırına veriyorlar".

salak gibi aşık olduğunuz kızı başka bir erkekle -hatta boy ölçüşemeyeceğiniz bir erkekle- yatakta görmek bilmiyorum size nasıl duygular yaşatır. ben o anda tüm gerçeklik algımı kaybettim. "size kolay gelsin, ben gidiyorum" dedim, arkamdan bir kahkaha sesi ve erkeğin devam etmek isteyen hırıltısı. kapıyı çekip çıktım.

sonrası? sonrası 3 yıldır süren insomnia, 8. sınıftan daha ağır bir depresyon, anti-depresanlar, pgibologlar vesaire. şimdiden bana "deli lan bu" yaftasını yapıştırmayın. o kadar uyumaya ihtiyacım oluyordu ki uyuyamadığım günler ölmek istiyordum. kendime sövüp saymaktan çeki düzen veremedim kendime. o arada sınıf arasındaki kutuplaşmaya kendimi kaptıramadım ve bağımsız bir kutup oluverdim. insanlardan uzak, içe kapanık bir kutup oldum. o iki yıl da böyle geçti. sonraki zamanlarda annem benim iyileşmem için ellerinden gelen herşeyi yaptı. kadın benimle sırf ben istiyorum diye metallica konserine bile geldi. kaç anne 16 yaşındaki oğlunu başka bir şehire konsere gönderir? tanıdık falan olmadan, kafası düzelsin diye sadece? annem bunu yaptı ve herhalde aldığım ya da yaz tatillerinde kazandığım paranın nerdeyse hepsini konserlere yatırdım. 3 yılda gitmediğim konser kalmadı.

neyse, böyle bir lise hayatı geçirdikten sonra tabii ki insanların bana gösterdiği ilgi hoşuma gitti. ama bir gün gelecekti ki baştan çıkacaktım.

isimler geçecek ama bu isimlerin hiçbiri gerçek değildir.

bir gün kampüste oturuyoruz arkadaşımla birlikte. ismi süleyman çocuğun. öylesine konuşuyoruz. bi arkadaşıyla mesajlaşıyor bir yandan ben de laptopu açtım öylesine internette geziniyorum. bir ara dedi "ya bizim esra diye bir arkadaş var, o gelicekmiş de onlarla takılırız" diye. niye olmasın dedim. o 3 kişi geldiğinde bir boşluğum daha olacaktı.

esralar geldi, o üç kişi. süleyman bizi tanıştırıyor;

bak, bu esra, bu nur, bu da..

"leyla" diye yanıtladı kız.
evet, artık bir diğer boşluğum "leyla boşluğu"

kıza ilk görüşte vurulduğumu hissettim. hani ayaklarınız yerden kesilir derler zamanında, aynen o durum. güzel bir kızdı, aklım onda kaldı tabi.

nur ve leyla gittiler, sonrasında biz de esra ve diğer arkadaşlarıyla bir saat takılıp çıktık.
ondan sonra kızlar facebook'tan beni eklemişler. konuşuyoruz leylayla falan. ortak noktalarımız falan aynı çıktı. "şanslı rakam" dan tut dinlediğimiz müziğe kadar. o şanslı rakam da burcun rakamı işte. gel zaman git zaman, yine leylayla konuşuyoruz, şöyle bir mesaj geldi:
akşam bizde kalsana divide, film falan izleriz güzel olur.

şimdi onlar öğrenci evinde kalıyolar. gideyim dedim kendime, ne olacak ki?
gittim.
güzel bir akşam geçti, bira almıştım "onun isteği üzerine". sonra da oda arkadaşı yattı, biz de film seyrettik. arada tabi kız aşımı omzuma yaslıyor sonra kaldırıyor falan.
ertesi günü çıktım evlerinden, dersten sonra arkadaşlarla buluştuk, leyla ile oda arkadaşı da orda tabi.
çıkışta şöyle bi mesaj attım
"herşey için teşekkürler, makarna, bira, film falan güzel geçti herşey."
"ne demek, asıl ben teşekkür ederim" diye bir mesaj geldi.

sonra herkes dağılıyor tabi, bizim süleyman "hadi pese gidelim" dedi. iyi tamam gidelim. oturduk, ben united o city oynuyoruz falan. maçta 2-1 öndeyim. o anda bir mesaj daha geldi. bi bakayım dedim oyunu durdurmadan.
tabii ki leyladan.
ama şöyle bi mesaj: divide belki biraz erken olacak ama senden hoşlanıyorum fark etmişsindir sanırım.. vesaire.

bir anda ışıklar söndü, sesler kesildi.
kalbim bir anda saatte 210 km/s'a çıktı.
karnımı da birisi yumrukluyormuş gibi hissediyorum. ama esaslı darbeler böyle.
bir 10-15 saniye kadar geçti bana göre, ama en az 2 dakika geçmiş.
ışıklar yandı, sesler geri geldi.
teveeeeeeeeeeeeeeeez! diye bağırıyor süleyman. maç umrumda mı, her tarafım titriyor.

neyse, çıktık, dedim ben leylalara gidiyorum diye, o da tamam ben de geleyim dedi.
leylaya mesaj attım kapıya çık konuşalım diye
o da tamam dedi.
o yanıma geldiğinde ilk yaptığım şey onun o duru mavi gözlerine bakarak ona sarılmak oldu.
aşk böyle bişeymiş diyordum kendi kendime.