beyler sizle bi derdimi paylaşmak istiyorum

beyler canım şu aralar çok sıkkın, yakınımdaki insanlara anlatmak istemiyorum. bi kere anlatıcam sonra 50 kere sorucaklar nasısın falan diye, kendimi acındırmak gibi geliyo. baştan söyliyim karı kız derdi falan degil, liseliyim, üçüküncüyüm (2-3 hafta öncesine kadar 2. nesildim hesabımı çaylağa attılar.) anan yazan, günde beş kere asılan sivilceli ergen degilim, dalga falan geçicekseniz yazmayın hiç bişey. özet de geçemicem yazıp rahatlıcam kimseyi tanımıyorum nasıl olsa.

dıbına koyım bişeyin uğruna bu kadar uğraşıp hiç bişey yapmamışsınız gibi gösterilmesi çok zoruna gidiyo lan insanın. şuan 17 yaşındaıym ilkokula başladığım günden beri, evet o günün sabahından beri hatta, anamın babamın kavgalarıyla büyüdüm. dıbına koyım 7 yaşında çocukken babam bişey derdi git annene bunu söyle diye binbir yalan dolanla kıvıra kıvıra gider anneme söylerdim sinirlendiricek kısımları çıkarırdım aynısını annem babama bişey söylemem için yolladığında da yapardım. sürekli kavga ederlerdi ben sürekli ağlar onları ayırırdım. boşanıcaz dediklerinde de ağlar zırlar vazgeçirirdim küçücük çocuğum dıbına koyım ne biliyim. annesi babası yanında olsun ister züt kadar çocuk. ama bi taka yaramadı işte dıbına koyım, babam dayanamadı yurtdışı öğretmenliği sınavına girdi kazandı 2. sıradan almanyaya gitti. babam almanyaya gittiği gün çok televizyon falan izlemenin etkisiyle kendimi ailenin babası gibi bişey olucam büyük sorumluluk alıcam sanmıştım. senin neyine sorumluluk dıbına kodumun veleti boyun 1.10 ya var ya yok çık dışarı top oyna. neyse, 1 sene sonra ben 2. sınıfa geçince biz de almanyaya gittik, babam kocaman bi ev kiralamış bize süper bi oda hazırlamış. hatta kardeşimle benim odamın duvardan duvara halısı vardı böyle arabalı yollu falan bişeydi hiç unutmam çok mutlu olmuştum. sonra almanyaya gideli bir buçuk ay oldu falan ben okula başladım yavaş yavaş almancayı söküyorum, alışmışım. bi gün iki tane alman bini geldiler kafama çaktılar aynı anda arkadan. ben arkamı döndüm bana baby, baby falan diyolar. babamlar kavga edince ağlardım hep, kendimi ağlak falan sanardım ama öyle değilmişim. döndüm, baktım, sonra ikisine birden daldım dıbına koyım. o güne kadar hiç kavga etmemiştim. ikisini de dövdüm, zaten uzundum baya onlara göre. öğretmen geldi bizi ayırdı falan babamı çağırdı eve gittik. babam kızmadı, baya eğitimli bi insandır ama, çocukların ağzına sıçmışsın dedi güldü. sonra içeri gitti bağrışmalar falan gelmeye başladı uzun süre kavga ettiler annemle. sonra annem bizi aldı çıktı bi kaç parça eşyayla, bilet aldı, türkiyeye kesin dönüş yaptık.