senin dıbına koyayım huur evladı gerçekse senin dıbına koyayım sen bunu burda nasıl anlatırsın senin utanman yokmu bre huur çocugu sana birşey demiyorum...

Açtım telefonu, melikenin babası, nerdesin dedi, göztepedeyim dedim, bekle gelip alıcam dedi, tamam dedim, geldi aldı beni ama hiç konuşmuyo, hiçbi şey sormadım ben de, ama meraktan deliricem, bi hastaneye zütürdü beni, indik arabadan o önden ben arkadan yürüyoruz, odanın birine girdik, bi baktım melikem yatıyo bi odada, nefessiz, dayanamamış bensizliğe, canına kıymış, şok oldum, eridim orda, o yoktu artık, o an içimden bi çok şey kopup gitti, bağırdım, ağladım, kalbim sökülmüş gibiydi, yerlere yattım, sakinleştirdiler beni, babası sağlam bi tokat geçirdi bana, ağlamay başladı, aldı beni , evlerine, melikenin odasına zütürdü, girdim, her tarafta fotoğraflarımız var, bi de not bırakmış bana:
Denizimmm,
Sensizliğe dayanamıyorum, ben sensiz bi dünya istememiştim ki, seninle mutlu olmak istemiştim sadece, neden bıraktın ki beni, neden sevmedin beni, oysa ben seni çok sevmiştim, gözüm senden başkasını görmemişti, sen benim ilk aşkımdın, ben nasıl yaşarım sensiz, yaşayamam denizim, yaşayamam, ne olur affet beni, ben hep seni bekliyo olucam, burda olamadık ama diğer tarafta belki çok mutlu oluruz sevgilim, hoşçakal...
O an öyle bir acı çektim ki tarifi yok, ben de öldüm o gün orda, çoğu şey uçup gitti benden, elbiselerine sarılıp koklayıp ağladım sabaha kadar, ölsem o kadar acı çekmezdim, göğsüm yırtıldı, parçalandı sanki, hiç unutamadım onu, hiç hafiflemedi acım, her gün biraz daha arttı, her gün daha çok özledim onu, o an onu ne kadar çok sevdiğimi anladım, bi ömür de sevicem, artık ona kavuşacağım günü bekliyorum, o son aşkım olacak benim... O acı geçmiyo emin olun, 1.5 sene oldu, hala ilk günkü gibi acı çekiyorum, hiç çıkmıyo aklımdan, hayatımdan zevk almıyorum, acıdan ölücem bi gün...
siz siz olsun fırsatınız varken sevdiklerinizin kıymetini bilin...

Aslında olay şuydu: çok seviyodum onu, aşıktım, hem de zeynepten daha çok aşıktım, ama kendime kabul ettiremiyodum, aynı şeyleri yaşamaktan korkuyodum, onu kendimden uzaklaştırmaya çalışıyodum, kaç kere söyledim bırak beni benimle mutlu olamazsın üzülüyosun diye, sen yokken daha çok üzülüyorum derdi bana, sürekli ayrılıp barışırdık, dayanamazdık ayrı kalmaya, en son 1 mart 2014 te tekrar ayrıldık, bu sefer kararşlıydım barışmayacaktım tekrar, daha fazla üzmek istemiyodum onu, normalde ayrıldığımızda yine de konuşurduk mesajlaşırdık, bu sefer yazmadım da hiç, ayrılırken de kırdım onu biraz, 18 mart 2014 günü bi kızla kafede oturduk, kızı eve bıraktım ben de eve gidiyorum akşam saat 10 suları, telefonum çaldı, yabancı bi numara, telefonu değiştirmiştim, sim karta numaralar yoktu, açtım telefonu, efendim dedim.

Bi gün anne babası şehir dışına çıkmış, beni çağırdı eve, gittim oturduk film falan izledik, öpüşmeyle başlayıp yatağa kadar gitti iş, ilişkiye girgik, fakat beni şaşırtan nokta bakire olmasıydı, beklemiyodum açıkçası, ilk defa; bi kızın bakireliğini elinden aldığım için üzüldüm o gün, tamam bi kızın kendini size teslim etmesi güzel bi şeydi ama ben bunu haketmeyecek birisiydim, o günden sonra daha da yakınlaştık, biraz da mecbur hissediyodum kendimi, ayrılsak ve ileride tekrar aşık olsa durumu karşısındakine nasıl açıklayacak diye düşünüyodum.. Zaman geçti beni ailesiyle tanıştırmak istedi, kabul ettim, gittim ailesiyle tanıştım, mükemmel insanlardı, tertemiz ve masumlardı, tıpkı melike gibi, ama ben değer bilmiyodum, melikeyi aldatmaya başladım, başka kızlarla birlikte oldum, defalarca öğrendi melike, ama hep affetti, sırılsıklam ve çaresizce aşıktı bana, tıpkı benim yıllar önce olduğum gibi, kaç kere ağladı omzumda yapma diye, ama vazgeçemedim bi türlü.

Beyler biraz üstünkörü yazıyorum detaya girmek istemiyorum hatırladıkça canım yanıyo

Akşam gidince baktım telefona mesaj var melikeden, konuşmaya başladık, 1-2 gün sonra buluştuk bi kafede, çok uyumluydu kafa yapımız, iyi anlaştık, samimileşme başladı aramızda, ama uzun zamandan sonra ilk defa bi kız hakkında kötü düşünmemiştim, zarar vermek istemedim ona, 1-2 hafta arkadaş olarak takıldık, sonra sevgilim olmasını ,istedim kabul etti, mutlu bi çift olmuştuki gel zaman git zaman benim binliğim tutmaya başladı yine, başka kızlarla konuşmaya başladım, dıbına koyum vazgeçemedim huyumdan, içimdeki intikam ateşini söndüremiyodum bi türlü.

Üniversiteye kadar yaşadığım şeyleri atlıyorum, pek bi şey yok, lise bitti üniversiteyi kazandım, antalyadan taşındım üniversite okumak için, gittim yerleştim, alıştım ortama, binliklere devam tabi, bi gün bi hatunun yanından ayrıldım, gittim sahile bi hava alıyım dedim, oturdum yaktım bi sigara, bi 10-15 dakika sonra bi tane kız geldi ağlayarak, yanımdaki banka oturdu, pek giblemedim bakmamıştım yüzüne bile zaten, biraz zaman geçti gelip sigara istedi bu, verdim, o ara kafamı kaldırıp yüzüne baktım, bakmamla hayatım gibildi, o kadar güzeldi ki, yüzünden masumluğu belli oluyodu, o anda daha önce hiç hissetmediğim kadar güçlü bi duygu hissettim kalbimde, sigarayı alıp teşekkür etti gitti oturdu yerine, ama benim aklım çok fena kalmıştı kızda, biraz zaman geçtikten sonra cesaretimi toplayıp yanına gittim, merhaba ben deniz dedim, ben de melike memnun oldum dedi, oturabilir miyim dedim, kabul etti, neyiniz var alatmak ister misiniz falan yürüdüm ben ordan, baya bi muhabbet ettik 10 kasım 2013 tü, saat akşam 8 suları, ben kalkıyım artık dedi, evine bırakmak istedim kabul etmedi, numarasını istedim verdi, orda ayrıldık ama garip hisler vardı içimde.

ilk zamanlar kahroldum, günlerce ağladım, uyuyamadım, sevdiğiniz insanı kaybetmek gerçekten çok acı, daha sonra bu acılar yerini nefrete bıraktı, içimi bi intikam ateşi sarmaya başladı, zeynep bana acı çektirmişti, ben de başkalarına acı çektirmek istedim, biliyorum yaptığım doğru bi şey diil, istediğiniz kadar küfredin bana, ama o an böyle düşünemiyosunuz işte, kendimi toparlayıp evden çıktığımda bambaşka bi insan olmuştum artık, eski deniz yoktu, önüme gelen kızla gönül eğlendişrip duygularıyla oynuyodum, 1-2 gün takılıp ayrılıyodum, onları üzmekten zevk alır hale geldim, allah affetsin, şimdi pişmanım.

Beyler burdan devam ediyorum

kardeşim başın saolsun dost kötü söyler ama senin kafanı gibiyim salakmısın kız istemiyor işte daha zorlamayacaktın o ölürkende o sözleri duymazdın neyse devdıbını yaz

Allah razı olsun kardeşim, hepsi gerçek bi kelimesi yalan diil, çok zor zamanlar geçirdim, eğer Allah'a sığınmasam aşamazdım bunları, yarın başlıycam devdıbına da.

başın saolsun kardeşim herşeye rağmen... şunu unutma sana kötülük edeni üzeni ne olursa olsun kötülük edip üzme. senin tesellin Allah kardeşim. ne alakası var felan diyeceksin ama öyle. Allaha inanmak güvenmek insanı asla ve asla yanlız hissettirmez yemin ederim bende sevdim böyle. şuan şunları yazarken gözlerim yaşardı hikaye gerçekse cidden başın saolsun kardeşim. devdıbını yakın zamanda yaz trende girsin insanlar birşey öğrensin .

Zeynep yatakta yatıyodu, rengi atmıştı, annesi vardı başında, gittim yanına oturdum, neyin var dedim, çok hastayım dedi, beyninde tümor bulmuşlar, hava almak istiyorum dedi, dışarı çıkardık, ben zor duruyodum ayakta, gözlerimden yaşlar süzülüyodu, oturduk bi banka, ağlıyodum, o da ağlıyodu, başını omzuma koydu, kaybetmek istemiyorum seni zeynebim dedim, bırakıp gitme beni dedim, ben sensiz yaşayamam, yalnız bırakma beni, seni çok seviyorum dedim, nefes alışları azaldı iyice, gözleri kapanmak üzereydi, son sözleri şunlar oldu: ÖZÜR DiLERiM,BEN SENi SEVMiYORUM... insanın son sözleri bunlar olur mu be, yalandan da olsa bi kez duymak istemiştim, yığıldı kaldı kucağıma, bağırıyodum, çırpınıyodum yardım edin diye, gelip aldılar onu benden, kaçtım ordan, eve kaçtım odama kapandım, annem geldi anlattım her şeyi, o da gözyaşı döktü benimle, yalnız bırakın anne beni dedim, şimdi üzüntümü yaşayacaktım...

Beyler hikaye burada biter, sorularınız varsa alabilirim, bi de bu hikayenin devamı olan farklı bi hikaye var, 1-2 güne farklı bi başlıkta onu da anlatıcam.

Bi kaç hafta sonra toparlandım yavaştan, hiç mesaj atmadım o sene boyunca, sadece gizli gizli izledim uzaktan, fotoğraflarına bakıp ağladım, rüyalarımda gördüm, çok acı çektim, araya yaz tatili girdi, tatili anlatmıyorum pek bi şey olmadı çünkü, lise 2 ye başladık, bi gün dayanamayıp mesaj attım zeynebe, arkadaş olmak istiyorum diye, kabul etti, günde 3-5 mesaj belki atıyodu ama o bile yetiyodu bana. Sonuçta benden çok ta uzakta diildi, 1-2 ay bu şekilde konuştuk, daha sonra okula gelmemeye başladı bu, mesajşlarıma cevap vermiyodu, 1-2 hafta gemedi, arkadaşlarına sordum, hasta dediler, aradım açmadı, evini biliyodum, bi cesaret evine gittim kapıyı çaldım, kapıyı yengesi açtı, yengesini tanıyodum, zeynep nerde dedim, hastanede dedi, koşa koşa hastaneye kadar gitim, danışmadan sordum öğrendim odasını, yanına gittiğimde nefes nefesydim.

Biraz sonra zeynep geldi, öğretmenim duymuş bizi ayrılmamız lazım dedi, ben ayrılmak istemiyorum dedim, olmaz yoksa aileme söyleyecek dedi, uzatma daha fazla hoşçakal deyip tersledi gitti, o an yıkıldım beyler, oturdum olduğum yere ağlamaya başladım, yarım saat ağladım orda, sonra emre geldi nerde kaldın diye, bıraktı beni dedim, üzülme kanka dedi, teselli etmeye çalıştı ama olmuyodu, üzüntüm azalmıyodu, eve nasıl gittim hatırlamıyorum, doğrudan kapandım odama, bi de sigara yaktım, babam bilmiyodu o zamanlar sigara içtiğimi, hadi giberim dedim, bi yandan sigara içiyorum bi yandan ağlıyorum, o ara babam girdi odaya, korktum ama sigarayı da bıraktım devam ettim içmeye, geldi yanıma oturdu dertleştik biraz, üzülme oğlum geçer falan dedi, sigara konusuna girmedi bile, sonra çıktı, ben devam ettim ağlamaya, bütün gece ağladım, kendime gelemdim, çok aşıktım ona.

rez rez

Okula gittim hiçbir şeyden habersiz, zeynebin sınıf öğretmeni bizim sevgili olduğumuzu duymuş, beni çağırdı öğle arası yanına, gittim buyrun hocam dedim, zeyneple sevgiliymişsiniz dedi, evet hocam dedim, okulda böyle şeylerin yasak olduğunu bilmiyo musun dedi, bir sürü sevgili var, sadece bizi mi görüyosunuz hocam dedim, ayrılacaksın o kızdan dedi, ayrılmak istemiyorum dedim, ayrılmazsan kızın ailesine anlatırım her şeyi dedi, böyle bi şeyi göze alamazdım, ona zarar gelmesine izin veremezdim, yalvardım hocaya 1 saat, yapmayın etmeyin diye, tamam bi düşünücem dedi, çıktım ben sınıfa gittim, en yakın arkadaşım vardı emre diye, noldu kanka rengin atmış dedi, yok kanka bi şey dedim, neyse çıkışta kaybolma bi yere, sana bi süprizim var dedi, doğum günüm için bi şeyler yapmışlardı heralde, tamam dedim, ders bitti tam gidicez, zeynep mesaj attı, parka gelsene konuşmamız lazım diye, tamam dedim, emreye ben 15 dakikaya geliyorum kanka diyim parka gittim, beklemeye başladım.

Beyler okuyan varsa finali yapıcam bu akşam

Uyandığımda onu aradı gözlerim, sevdiğimi görmek istedim, bütün arkadaşlarım ordaydı, bi tek zeynep yoktu, gelmemişti, telefon istedim arkadaşlarımdan, aradım, hastanedeyim dedim, biliyorum dedi, yalvardım gelmesi için, ağladım, nolur gel seni görmek istiyorum dedim, işim var gelemem dedi, dıbına koyim belki ölecektim ben, umrunda olmadı, benim için kalkıp ta 1 saat hastaneye gelemedi, sarıldım anneme ağladım dakikalarca, gelmedi zeynep. Bir hafta sonra falan taburcu ettiler beni, ben yine hiçbir şey olmamış gibi gittim onunla konuşmaya devam ettim beynimi gibeyim. Hiç açmadım hastane konusunu, kırmak istemiyodum onu... 7 Nisan geldi, doğum günüm, aslında o gün en büyük acılardan birini çekecektim.

Birden aklıma bi şey geldi, arkadaşımın ağzından beni sevip sevmediğini soracaktım. Mesaj attı bu naber diye, ben de cevap verdim, ben denizin arkadaşıyım şu an burda diil diye, tamam dedi, bi şey sorabilir miyim dedmi, tabiki dedi, Denizi gerçekten seviyo musun, aşık mısın ona dedim, açıkçası pek güvenmiyodum kıza, gelen mesaj yıktı zaten beni: Deniz gerçekten iyi birisi ama ben onu sevmiyorum, kimseyi sevmiyorum ben, sevemem, aşık olamam, inanmıyorum ben aşka dedi, O an beynimden vurulmuşa döndüm, yalan söylemişti bana, sevmiyodu işte, başım dönmeye başladı, nefesim sıkışmaya başladı, astım hastasıyım zaten ben, kriz geldi o an,bayılmışım, gözlerimi hastanede açtım.