pampalarım şu ara biraz yoğunum. bi iki güne devam edicem.

devam et panpa.

devam panpa takipteyiz.

ulan bi iki yorum paslayacak bi allahın pampası yok mu şu sözlükte?

beyler şimdilik bu kadar. yine devam ederiz.

http://tinyurl.com/p7voz5o siz dinleyedurun, ben de bi sabah kahvesi kapatayım kendime beyler.

ikea'ya geçiyoruz. her gördüğüm kahvaltılığa atlıyorum vera bunu ister misin, bak bundan da alalım, aaa bak bunlar çok güzel oluyo diye. tepsilerimizi hazırlayıp bi masaya oturuyoruz. ben çay almaya gittiğim sırada onun aynaya baktığını farkediyorum, hoşuma gidiyor bu durum. çayları alıp dönüyorum masaya. havadan sudan muhabbetler ediyoruz. sanki daha dün görüşmüşüz gibi devam ediyoruz kaldığımız yerden muhabbete. çenem düşüyor benim de konuştukça konuşuyorum. ne kadar boş muhabbet varsa ediyorum, ne kadar saçmalanırsa saçmalıyorum. kahvaltıdan sonra ikea'da şöyle üstünkörü bi gezinti yapıp anatolium avm'ne geçiyoruz. vera kahvaltıda sinemaya gidelim mi diye sormuştu. gidelim demiştim. anatolium'a girer girmez sinema biletimizi almak istiyoruz. avm'de sinema yokmuş o sıralar. çıkıp minibüse biniyoruz kent meydanı avm'ye gitmek için. vardığımızda ilk önce sinema katına çıkıyoruz. onu ilk kez gördüğüm yerde duruyoruz film seçmek için. şirinler'e gitmek istiyor. seans başlayalı 20 dakika olmuş. bi sonraki seansa alıyorum biletleri. o arada biraz dolaşıyoruz avm'nin içinde. filme girdiğimizde yine pür dikkat filmi izliyor. ben yine onu izliyorum. neredeyse filmde sadece tek fiil geçiyor; şirinlemek. 'aşçı şirin pasta şirinleyelim mi?' , 'sakar şirin dikkat et, yere şirinleyeceksin' , 'gözlüklü şirin olarak şirinler köyünün en çok kitap şirinleyen şirini benim' tarzında cümleler geçiyor sürekli filmde. film arasından hemen sonra, filmin ikinci yarısında fazlaca dikkatimi çekiyor bu durum. vera'nın kulağına eğilip 'seni şirinliyorum' diyorum. hiç tepki vermiyor. hoşuna gitmedi herhalde diye üzülmektense, acaba duymadı mı endişesine kapılmayı tercih ediyorum. lan diyorum kulağına girip söyledim kızın, nasıl duymasın? ilk ihtimal daha ağır basıyor. ben bu şekilde için için yerken kendimi vera birden elimi tutuyor. kulağıma yaklaşıp 'ben de seni şirinliyorum' diyor. elimin terlediğini hissediyorum. suratımda engelleyemediğim salak bi ifade oluşuyor. pollyanna gibi sürekli gülümsüyorum.

keyfim bi anda yerine geliyor. içimde ufak ufak umut filizleri yeşermeye başlıyor yavaştan. kendimi affettirmenin derdindeyim. eşşeklik ettim, kızı üzdüm, yok yere kalbini kırdım diyorum. artık bu lanet hayat düzenimi ancak vera adam edebilir diye düşünüyorum. o artık benim çıkış umudum. elleri bataklığıma uzansın diye bekliyorum. yaklaşık 25 gün sonra buluşmaya karar veriyoruz. bursa ikea'da kahvaltıya zütüreyim diyorum. 13 ağustos 2011. sabah saat 10'da buluşmak için sözleşiyoruz. ikea, bursa terminalinin hemen önünde, yanında anatolium isminde yeni yapılmış güzel bi alışveriş merkezi yer alıyor. kent meydanından demirtaş minibüsleri kalkıyor terminale. bindiğimde mesaj atıyorum vera'ya nerdesin diye. yolda olduğunu söylüyor. benden önce varacak. durakta minibüsten indiğimde içimde onunla ilk buluştuğum günkü his oluşuyor. hafif bi sıkışıklık, hafif bi tedirginlik, sonsuz bi mutluluk. ben daha minibüsten inmeden yazdığı mesajda gelip ikea'nın önünde beklediğini söylemişti. hızlı adımlarla üstgeçide çıkıp karşıya geçiyorum onu bekletmemek için. üstgeçitten indiğimde biri arkadan gelip gözlerimi kapatıyor. ellerinin sıcaklığı hiç değişmemiş. aylar sonra sesini ilk kez duyduğumda bana sarfettiği ilk cümle 'bil bakalım ben kimim' oluyor. kim olduğunu o kadar iyi biliyorum ki.

15 temmuz yaklaşıyor. vera'nın doğum günü. ben haftanın altı günü, günde 8-9 saat, bazı günler 11 saate kadar çalışıyorum. aylardır mesaj atsam mı atmasam mı diye düşünüp kendimi engellerken doğum gününde kendimi tutamayıp, cevap vermeyeceğini düşünerek 'iyi ki varsın bu dünyada, doğum günün kutlu olsun güzellik' diye mesaj atıyorum vera'ya gece vardiyasından geldiğimde. sabahın ilk saatlerinde mesajı attıktan sonra uykuya dalıyorum. diğer gün nasılsa tatil günü diye rahat bi uyku çekiyorum. uyandığımda saat gecenin körü. 15 saate yakın uyumuşum. telefona bi bakıyorum 'teşekkür ederim, nasılsın?' diye bi mesaj var vera'dan. çılgına dönüyorum sevinçten. gecenin köründe şimdi uyuyodur diye düşünüp 'iyiyim, çalışıyorum işte, günlerim çok sıradan geçiyor' tarzı bi mesaj atıyorum. uyumuyormuş. cevap veriyor. benim de günlerim çok sıradan ve sıkıcı yazıyor. yeniden konuşmaya başlayacağımızı hiç düşünmemiştim. seviniyorum, sabaha kadar mesajlaşıyoruz.

diğer gün fizik sınavı var. gittim buldum sınıfı girdim içeriye. bu sefer ingilizce gibi değil bayaa kalabalık içerisi. sınav kağıtları dağıtıldı. kağıdı önüme koydum kalemi elime aldım. ulan ben kağıda bakıyorum, kağıt bana bakıyor. hiçbir şey bilmiyorum. hakkında fikir yürütebileceğim şeyler bile yok. sorulardaki sayılara dört işlem uygulayıp uygun sonuçlar bulmaya çalışıyorum. bi mantık kurayım diyorum ama yok olmuyor. o sırada annem gelmiş okula. sorumluluk sınavları her dersten olduğu için neredeyse tüm hocalar okulda o sıralar. kadın bahçede fizikçiyi bulmuş. resmen yalvarmış geçirin yoksa sınıfta kalır. emeklerimize yazık olur falan filan. neyse hocanın da insaflı tarafına denk gelmiş olacak ki, sınavın sonlarına doğru geldi bu yanıma. baktı kağıtta fizik bilimine dair hiçbir tak yok. başladı o yanlış onu öyle yapma böyle yap falan demeye. bi iki ufak taktik verdi geçti. 2-3 dakika sonra tekrar geldi, baktı ki kağıtta değişiklik yok. bu sefer tane tane söylemeye başladı. işte şu formülü yazıyoruz, ordan bu geliyor, burdan şu sonuca ulaşıyoruz, onu burda kullanıyoruz falan. ulan yine bi değişiklik yok. adam alfa diyor, gama diyor, beta diyor; ben işaretlerin nasıl çizileceğini dahi unutmuşum. en sonunda senin cevaplayacağın sorunun amk demiş olacak ki aldı eline kalemi çıkardı beni sınıftan. zaten en son ben kalmıştım. bu sınav da böyle geçti. diğer iki sınav da aynı şekilde geçti. onları da anlatıp konudan sapmayayım. sonuç olarak geçebileceğim minimum puanla beni geçirmişler. aslında bence dört sınavdan da geçememiştim ama. üç sınavın sonucu 45 birinin 20ydi. anlayacağınız hocaların insiyatifiyle geçtim o sene sınıfı.

aynı taktan hayatım yaz aylarına kadar aynı şekilde devam etti. okulların kapanacağı gün karneyi elime aldığımda yedi tane kırık vardı. dördünü vermem gerekiyormuş sorumluluk sınavlarında. benim kafa hala dank etmedi. restoranla konuştum. yaz aylarında full-time çalışmak istiyorum diye. tamam dediler, başladım yine yardırmaya. ulan sınavlar ne zamana denk geliyor acaba dedim bi gün. okula gittim, baktım bizim tüm keş tayfa, tüm tembel tenekeler, yan gelip yatanlar orda aq. o zaman ampul yandı benim kafada. aha dedim yannanların gazabına hoşgeldim. çalışmam gerektiğini, çalışmazsam sınıf tekrarının kaçınılmaz olduğunu anlamam geç olmadı. züt de tutuştu bi yandan. ama benim ders çalışmaya ne halimi ne vaktim var. hepsine iki üç gün önceden bakabildim. toplasanız yarım saat bile değil. neyse sınav günü geldi. ilk sınav ingilizce. hem yazılı hem sözlü sınav yapılacakmış. girdim önce yazılı sınava. yazılı sınav dediğim de dört tane resim var onlarla ilgili sorular sormuşlar. sınıfta dört kişiyiz. hoca da bilerek camdan dışarıyı izliyor. biz dört kişi kafa kafaya verip karaladık bişeyler. sonra sözlü sınava geldi sıra. iki tane ingilizce hocası karşımda. benden o dört resimde nelerin döndüğünü anlatmamı istediler. bi tak anlatamadım. az önce yazılı sınavda yazdığımız cevaplardan aklımda kalanları saydırdım. tamam çıkabilirsin dedi hocalar, çıktım sınıftan. aha dedim; kaldık sınıfta.

ne ara başlayıp ne ara bittiğini anlayamadan bitti her şey. saatler gün, günler hafta gibi geçti o yokken. okulda her tenefüsümü onu arayarak geçirdim. bazen gördüm, bazen göremedim; ama hep aradım. çok konuşmak istedim, gidip konuşamadım. her gün yatınca, sabah onu görecek olmanın heyecanıyla daldım uykuya. bazen çok mutsuz görürdüm onu. o anlarda zehra'yı yollardım yanına, konuş da bi gel bakalım diye. zehra hep onun iyi bi arkadaşıymış gibiydi, ama aslında daha çok benim için konuşuyordu vera'yla. aylarca hep vera'yı düşündüm. kaç gece ağlayarak uyudum bilemiyorum. sürekli melankoli, sürekli pesimizm. hayatımı vera'ya obsesif yaşadım uzunca bi süre. kendimi eğlenmeye verdim sonra. giberim lan dedim; unutmam lazım. devamsızlığı arttırdım. bazen bi iki gün okula gitmiyodum ya da rapor alıyodum sırf onu görmemek için. işten çıkmıştım, yeniden başladım. okul dışında nerede vakit geçirilebiliyorsa geçirdim. onu düşünmeyeceğim ne kadar eylem varsa hepsini gerçekleştirdim. alkole başladım, sigarayı arttırdım. itin kopuğun biri oldum anlayacağınız pampalar. maaşımı aldığım gün işteki çocuklarla eğlenmeye giderdik. ya meyhaneye ya club'a. maaşın yarısını hiç ederdim ilk geceden. yolumuzu bulamaz sızıp kalırdık birinin evinde. evdekilerle aramı da iyice bozdum bu süreçte. ergenliktendir dedi herkes. giblemedim.

onu öyle çok seviyorum ki, bi yandan tüm dünya duysun bi yandan da hiç kimse bilmesin istiyorum. tüm dünyanın duyması isteğimin ağır bastığı bi an facebook'a girip arkadaş listemde en üstte sürekli gözükecek şekilde sabitliyorum vera'yı bunun büyük bi hata olacağını sonraları farkedeceğimi bilmeden. günlerimiz mutlu mesut şekilde ilerlemeye devam ederken, vera, sadece 3 hafta dayanabildiğim, sonrasında kaydımı sildirdiğim eski dershanemden samimiyetimin az olduğu laçka bi arkadaşımın bana yazın sonlarına doğru sorduğu bi soruyu, ve benim ona verdiğim cevabı öğreniyor o laçka huur çocuğundan. ben çoktan unuttum. o kadar önemsemediğim bi soruydu ki, aklımda dahi kalmamış. bana 'kanka profilindeki şu vera denen kız kim' tarzı bişey sormuş, ben de 'manita adayı hacı' tabirini kullanmışım. nedeni çocuğu gerçekten umursamamış olmam olduğuna adım gibi eminim. ama bunu bi türlü vera'ya anlatamıyorum. çenemi gibeyim diyorum. yazan ellerim kırılsaydı da yazmasaydım. ger gör ki bu günden sonra vera'yla yıldızımız hiçbir zaman barışmıyor. sürekli sorunlu giden şeyler var. düzelmeyen sıkıntılar var. günlerden birinde o huur çocuğu vera'ya yine mesaj atıyor. vera da cevap yazıyor hala o olayın esrar perdesi aralanmadığı için. ben de doğal olarak buna tepki gösteriyorum ve zaten soğuk olan aramız iyice buz kesiyor. sorunlar katlanarak artıyor ve kaçınılmaz son. 3. ayda ayrılıyoruz.

ilişki gayet güzel gidiyor. her tenefüs vera'nın yanındayım. tayfayla zaman geçirmeyeli günler oldu. çıkışta cod, cs, pes, fifa, blur ne kadar oyun varsa oynamaya gidiyor tayfa. ya gitmiyorum ya da geç gidiyorum yanlarına. haliyle onlar da artık planlarını yaparken beni dışarda tutarak hareket ediyorlar. aradan 20-25 gün geçiyor. vera'yla okuldan sonraları yaptığımız tek şey otobüs durağına kadar beraber yürümek ve onun otobüsünün gelmesini beklemek. bu bile benim için her şeye değer bi aktivite oluyor o zamanlar. 4. haftasonu cumartesi günü buluşmaya karar veriyoruz. ilk kez haftasonu buluşacağız. cuma akşamından konuşup sinemaya gitmeye karar veriyoruz. okul tam gün olduğu için hocalarla aynı anda çıkıyoduk okuldan. okuldan düz inen yol merkeze çıkıyor. hocalar görmesin diye hiç elini tutup rahat rahat gezemedim. cumartesi buluştuğumuzda ilk kez bu kadar rahat şekilde ellerimi uzatabiliyorum vera'nın ellerine. hala ilk günkü heyecan var içimde. elini tutup bi kaç adım attığımda dünyanın en özgür insanıymışım gibi hissediyorum. biraz gezip sinemaya gidiyoruz. pak panter filmine iki bilet alıyorum. oturup izlemeye başlıyoruz. ben filmi değil vera'yı izliyorum sadece. komikli sahnelerde bi güzel gülüyor ki pampalar, bi de utanıp eliyle ağzını kapıyor. her bakışımda tekrar tekrar aşık oluyorum. sinemadan sonra zafer plaza avm'de yemek yiyoruz. akşam olmadan evde olmam gerek diyor. biraz daha turladıktan sonra otobüse bindiriyorum onu. çok mutluyum.

devam ediyorum beyler.

8 ekim 2010. günlerden cuma. o gün okuldan çıkıp her zamanki durağa doğru yürürken vera diyorum. bugün bi kaç durak ileriden bindireyim mi seni? tamam diyor. vera'nın ekürisiyle de yollarımız ayrılıyor böylelikle. bindireceğim durağa yaklaşık 750-800 metre var. başlıyorum konuşmaya. vera'nın yüzüne her bakışımda konuşmayı planladığım her şeyi birer birer unutuyorum. 100-200 metre ilerleyip ulucami'nin yanına geliyoruz. dur diyorum, duruyor. sana söyleyeceğim çok şey vardı hepsini unuttum diyorum. anlayabiliyorum saçmalamandan diyor. yürümeye devam ediyoruz. ulan durağa 50-60 metre kaldı. ben muhabbeti teklif kısmına getirdim iyice ama bitirici vuruşu yapamıyorum. durağa geliyoruz. durağın hemen arkasında bi bakkal var. bişey ister misin diyip hayır cevabını aldığımda soluğu bakkalda alıyorum. bi çikolata bi su alıp çıkıyorum. vera diyorum tutuyorum ellerinden. evet der misin? kalbim ağzımdan çıkacak sanki. evet diyor. o kadar derin bi oh çekiyorum ki saçları havalanıyor. otobüs geliyor. ellerini bırakmak istemiyorum. biniyor otobüse. el sallıyor. arkamı dönüp cahit'e mesaj atıyorum : cahit dondurmalarımı hazırla.

ben hiç başka olmadım pampa. herkes gibiyim. hoşlandığı kızın saçını çekme muhabbetini hiç duymadın mı? o yaşlarda kızın fotoğrafına bakıp şiirler yazarken oluşmadı dizlerimdeki kabuk bağlayan yaralar. rahat.

bi bitmediniz a.q adam 1. sınıfda kızdan hoşlanmış biz o yaşda top oynayım eriğe dalıoduk bizmi yanlış büyüdük yoksa sizmi başkaydınız a.q...

işbu sayko durum bir süre daha aynı şekliyle devam ediyor. okulda tenefüslerde, öğle aralarında ve okul çıkışlarında 3 kişi geziyoruz. gün geçtikçe daha da rahatsız edici bi hal alıyor bu durum. vera'yla olan yakınlığımız stabil kalıyor haliyle. artık tayfa da bi hareketlenme olması gerektiğini düşünüyor olacak ki, beni sürekli artık teklif etmem gerektiği konusunda uyarıyorlar. vera'nın da bu teklifi beklediği aşikar. ona karşı yaptığım her güzel hareketin karşılığını yüzünde farkedebiliyorum. bu kadirşinas kızı ve şahsımı artık daha fazla bekletmenin anlamsızlığı üzerine kafa patlatıyorum günlerdir. ve planımı günler öncesinden yapmış olmanın rahatlığıyla, söyleyeceğim şeyleri tekrar ediyorum içimden sürekli.

http://tinyurl.com/jvtyhy4 buyrun bi şarkı daha paylaşayım sizinle pampalarım.