beyler uzun soluklu bi hikayem var. gerçekten dinlicek pampalarım varsa dinlemeye değer olduğunu söyleyebilirim. var mı 'anlat pampa dinliyoruz' diyecek bi kaç babayiğit?

harbi mi lan :( bak çok hüzünlüyüm bu aralar aq. bi kaç pampa daha toplansın başlıyorum.

korkunçlu kız hikayesi. aslında hayat dersi bile çıkarırsınız sonunda. bayaa uzun pampa.

yok pampalarım biraz hüzünlü bayaa renkli bi hikaye. ağzım da iyi kötü laf yapar. anlatırım yani. 20. entryde başlıyorum anlatmaya.

eyvallah pampacım. zaten başlasam zamanla yayılır aq. belki efsane bile olur.

hatta sorulu cevaplı da gidebiliriz çok pampa toplanırsa

yok mu lan dinleyecek kimse?

neyse başlıyorum pampalar paragraf paragraf yazıcam. çok bekletmem sizi. buralarda olun, yan sekmede dursun aq.

pampalarım ilkokul 1. sınıfta ilk kez bi kızdan hoşlanmıştım. öncesinde ne bir aile dostunun kızı, ne bir komşu çocuğuna karşı ilgi duymamışım. aşk meşk işleri hakkında bildiğim tek şey 'iki kişi birbirini sevip evlenirse çocukları olur'dan ibaret. --isimleri ifşa olmamak için değiştirerek veriyorum, hatta bazı yerlerde soyisimleri kullanıcam.-- neyse kızın soyismi lapayeva, romanya göçmeni. sınıfta tek kısa saçlı kız. ilk günlerde herkes hüngür hüngür ağlayıp burnundan salya sümük saçarak 'ben annemi istiyom yeağğğğ' derken, hanımkızımızda çıt yok. bu nedenle üstündeki dikkatim yavaş yavaş ilgiye dönüşmeye başladı. çocukken çok karamsar bir çocuktum pampalar. kimseyle konuşamaz, insan içine çıkamaz ve hatta bakkaldan sakız bile alamazdım. bu huyumu bir şekilde kırıp ilk kez kızın ismini sorduğumda kalbim yerinden çıkmak üzereydi hiç unutmam. hatta donuma bir iki damla kaçırdığımı dahi hatırlıyorum.

kız ismini söyleyip benimkini sorduğunda bende tüm muhabbet son bulmuştu. ilk ya da ikinci haftanın sonuydu net hatırlamıyorum, hoca yerlerimizi belirlemeye başladı. kısalar ön taraflara, uzunlar arkaya vesaire. benim lapayeva ile münasebetim dikkatini çekmiş olacak ki bizi yan yana oturttu. bir sene içerisinde sınıfa her gün onu görecek olmanın mutluluğuyla gittim. kalem ve silgi paylaşmalarımızı dahi hatırlıyorum lan. pembe bi silgisi vardı. ablasınındı sanırım biraz eskiydi. durumu parlak olmayan bir ailedendi belli. zaten okulun çevresinde durumu en iyi olan aile toplum nezdinde orta halli olarak adlandırılıyordu. bir gün suluğunu evde unutmuş. benden suluğumu paylaşmamı istemişti. o gün beraber aynı suluğu kullandığımız için öpüşmüşüz gibi saçma bi hisse kapılmıştım. okuldan dönüş yolunda bir bayır vardı, ordan koşarak indiğimi ve duramayıp yolun sonundaki tellere yapıştığımı hatırlıyorum.

biz yan yana cam kenarında önden üçüncü sırada otururduk. soğuk günlerde cam kenarını ona verirdim. kalorifer o taraftaydı üşümesin isterdim. harfleri öğrenirken a harfini bi türlü beceremezdim. beraber a lardan kiraz yaparak öğretti bana. kocaman gözleri vardı. açık kahverengi. camdan vuran ışıkla birlikte gözleri parlardı. pokemonlu bi çantam vardı benim de. set halinde almıştık. sırt çantası, beslenme çantası, suluk,kalemlik ve içinde kalemler. bi gün beslenme çantalarımızı değiştirmeye karar verdik. onun beslenme çantasının barbie tarzı bi deseni vardı pembe renkli. ama barbie değildi eminim. onu takıp eve dönene kadar yüzlerce kişinin odak noktası oldum. dalga geçenler, gülenler,karşıdan parmakla işaret edenler. bi yandan aldırış etmemeye çalışsam da diğer yandan çizilen erkeklik gururum içimi acıtıyordu.

mükemmel geçen bi senenin sonunda dört işlem, okuma yazma, hayat bilgisindeki saçma bilgiler ve daha öğrenecek ne varsa hepsini öğrenmiş ve tatil kitabımın başına geçmiş kirazdan a lar yılandan s ler şemsiyeden j ler çizmeye başlamıştım. bu şekilde geçen yaz tatilimin ardından eylül ayında çantamı sırtıma takmış annemin elinden tutmuş okul yoluna düşmüştüm. açılış töreni, egoist müdürün konuşması, istiklal marşı ve andımızdan sonra ikili sıralar halinde okula girmeye başladık. gözlerim lapayeva'yı arıyordu. göremedim. sınıfa girdik. yeni sınıfımız, önceki seneki sınıfla dizayn olarak aynıydı. herkes eski yerlerine otursun yeniden oturma düzeni yapıcaz dedi. gittim sırama oturdum. kız yok. gelmemiş okula. dedim ki hoca kesin beni başlasıyla oturtur. hemen parmak kaldırdım. öğretmenim benim sıra arkadaşım okula gelmemiş dedim. öğretmenin söylediği cümle hala kulaklarımda : LAPAYEVA OKULDAN AYRILDI!! annemin sınıf annesi olması sayesinde hoşlandığım ilk kızın daha aşkımı itiraf edemeden ailevi sebeplerle romanya'ya döndüğünü öğrendim. yanıma sınıfımıza yeni gelen süleyman'ı oturttu öğretmen. sonraları çok iyi arkadaş olacağım süleyman'ın hareketlerini ilk günlerde nefretle gözlemlemiştim.

böylelikle ilk aşkım o yaşımda ağır bir trajediyle sonlanmıştı. 5. sınıfta gizem diye bi kıza sardım bu sefer. bu arada hikayeye zaman zaman fotoğraflarla destek vericem pampalarım. gizem beş senedir aynı sınıfta olduğumuz, güzelliğinin yanında oturan çirkin arkadaşı elif sayesinde bu kadar göz önünde olduğunu sonradan anlayacağım, piknikte elini tutmak istediğimde beni öğretmene şikayet edecek kadar yelloz, her dansa davet oyununda beni seçip umutlandıracak kadar dengesiz ve sonraları aşkımı farkedip bana karşı olan sevgisinin sadece arkadaşlık sınırları içinde kaldığını, bana hatıra defterime yazdığı hatıra ile aktaracak olan, daha o yaşta kahverengi saçları annesi tarafından siyaha boyanan, tırnakları her tırnak kontrolünde hocanın dikkatini çekecek uzunlukta olan bir kızdı. okula gelirken sıktığı annesinin parfümüyle tüm sınıfı kokutan gizem'in bana yazdığı hatıra yazısını izninizle paylaşıcam.

pampalarım bi sigara içip geliyorum devdıbını anlatmaya

beyler geldim. anlatmaya devam edicem birazdan. yarım bırakma gibi bi düşüncem yok. dinlediğiniz sürece anlatmaya devam. daha başlamadı bile hikaye. ısınma turlarındayız. dediğim gibi biraz uzun soluklu.

beyler velhasıl-ı kelam ilkokulu iyi kötü bitirdiğim senenin yazında evimizin 30 metre ilerisinde yapılan yeni okulun inşaatı bitti ve yeni eğitim öğretim yılında o okula aldırdı ailem kaydımı. ortaokula başladığım sene yeni okul, yeni arkadaşlıklar ve yeni bi ortam içinde buldum kendimi. artık mavi önlükten kurtulmuş beyaz gömlek, kravat ve hırkaya geçiş yapmıştım. kendimi büyümüş ve fazlasıyla olgunlaşmış hissetmeye başlamıştım. 6. sınıfa gidiyorum. alt sınıfların hepsiyle aynı kattayız. okul yeni açıldığı için sınıflar maksimum 20 kişilik. sınıfın başarılı öğrencilerindenim. zamanla yavaş yavaş arkadaşlıklar kurmaya başladım. sınıftaki mevcudun az olması da çabucak kaynaşmaya yol açıyordu.