babası als hastasıydı, yatalaktı. yaklaşık 3 yıldır yatar haldeymiş ondan önceleri de hastalık yavaş yavaş kendini göstermiş. biz de 8 aydır çıkıyoruz. babasıyla aynı evde kalıp genelde babasına bakan oydu ama sürekli kavga ediyorlardı ve babası huysuzlaşmıştı hastalığından dolayı. hatta anestezist olduğum için ilaçları hakkında benden bilgi alarak intihar süsü verip onu öldürmeyi bile düşünmüştü, evet. ama şimdi nasıl bir halde bilmiyorum, konuşamıyoruz. bir saat falan mesajlaşabildik ancak onda da hiçbir tepki vermediğini, ağlamadığını sadece ölü halini görünce donup ayaklarının boşaldığını söyledi. annesi ağlıyormuş ablası da öyle. bu akşam 6 sularında öldü. şimdi yıkamışlar, bekliyorlarmış. erdeğe gömülecek. bu gece yola çıkıyorlar ailesiyle. son zamanlarını babasıyla geçirmediği için pişman olduğundan eminim fakat artık bıktığı da belliydi. kendine bir şey yapar mı diye düşünüyorum fakat bilmiyorum. böyle bir potansiyeli olan bir kız. ayrıca kız erdeğe çok düşkün, çocukluğu orda geçmiş ve hep oradan bahsediyordu. orda evlenip aile olma hayalleri bile kuruyorduk. şimdi size soracağım şey böyle bir durumda ne yapmalıyım yada ne yapabilirim? nasıl yaklaşmalıyım, ne demeliyim, ne yapmamalıyım bilmiyorum. istanbulda hastane şartları iyi olduğu için babasının hastalığıyla birlikte buraya gelmişlerdi. şimdi kalmaları için bir sebep kalmadı. annesiyle birlikte erdeğe gidecek diye düşünüyorum. ben de 2 haftada bir falan yanına giderim, buluşuruz. fakat şimdiki durum hakkında düşünceleriniz neler beyler, belki hakkım bile değil ama ben ağladım amk. ilgilenenlere teşekkürler.

@2 zütü yer. bu öyle biri, tanıyorum onu. söylemez, bahsetmez, tutar içinde ve yapar.

@3 bazı şartlardan böyle düşündü. fazla detay vererek sıkmak istemedim.

@5 eyvallah, sağolasın. şu an yanında olabilsem zaten burda durmam, direk koşarım yanına. fakat ailesiyle ilgili sorunlarım oldu, gizli bir ilişkimiz var ve bu yüzden yanında olamıyorum.