beyler ocağınıza düştüm yardım edin

üşenirsiniz şimdi okuyamazsınız o yüzden alın binler önce özet:çok seviyorum, aşığım,dayanamıyorum..

günlerdir yemeden içmeden kesildim ulan.. tünemişim pc başına çay+sigara+slow müzik, kardeşim sağolsun 4-5 saatte bir sigara tedarik ediyor, sabahları fatma hanım uyandırıyor helva ekmek çay bana onlar bakıyor odanın hali perişan ben perişan kimse yok işime karışan..tam erhan güleryüz oldum çıktım eheheh..şu aşk denen illetin eline düştüm resmen kan alıyor lüleden off..

şimdi mesele şu;aynı özel hastanede yaklaşık 1 yıldır çalıştığım bi kız var, ikimizde öğrenciyiz ve gece nöbetleri tutuyoruz hastanede, tutuldum tabi kıza bu arada ve platonik takılmaya başladım.. sürekli izliyordum kızı, ilgilendiğimi anlamıştır sanırım, hiçbirşeyden anlamasa onla konuşurken şekilden şekle girmemden anlamıştır diye düşünüyorum çünkü onu karşımda gördüğüm an heyecandan ölüyordum artık.. ilerlemiş bir samimiyet olmasada aramız iyiydi genel olarak lakin bana karşı yakınlık duyduğunu hissettirecek herhangi bir tavrı olmadığından gidip derdimi anlatmaya da cesaret edemedim, biraz daha bekleyeyim, sabır sebat edeyim diye durumu salladım nasıl olsa kız gözümün önünde sürekli, istediğim zaman gförebiliyorum falan diye..ama o lanet günde geldi çattı 5 gün önce, baktım diğer nöbetçi arkadaşlarda bir hareketlilik,bir hazırlık almış başını gidiyor, yaş pastalar kolalar çerezler hazırlanmış, yine birilerinin doğum günüdür diye düşündüm ilk önce ve arkadaşa sordum hacı kimin doğum günü diye, sormaz olaydım.. bilmiyor musun zeynep bugün işten ayrılıyor, onun için böyle kendi çapımızda veda partisi yapacaz dedi, -hay ağzını gibeyim arkadaş-benim dünyam başıma yıkıldı o an..karnım ağrıyor diye yalan söyledim, ikram edilen pasta kolayı reddettim, saatte gece yarısını çoktan geçmtiğinden yanlarında da oturmayıp gidip yattım, uyuyormuş gibi yaptım ,diğerleri sabaha kadar oturup muhabbet ettiler, beraber geçirdikleri güzel günleri önemli anıları olayları yad ettiler bende o ortamda olmak istedim ama yapamadım öylece yattım, dinledim,zeynep birde 1 ay sonra okulunun biteceğini bu yüzden memleketine döneceğini,bu şehirde kalmayı hiçbir şekilde düşünmediğini vs. planlarını anlattıkça ben yatağımda üzüntüden, pişmanlıktan,çaresizlikten sabaha kadar taklalar attım.. sabah olunca ne o hoşçakal dedi nede ben gülegüle diyebildim daha doğrusu yüzüne bile bakamadım.. hayatta kendimi hiç bu kadar çaresiz hissetmemiştim, hastayım diyerek yalan söyledim izin aldım 1 hafta ve 5 gündür minimum uyku ve yemek maksimum sigara* ve demli çay* tüketerek, yapacak hiçbirşey bulamadığımdan, kafamı dağıtmak istediğimden ya tv karşısında pc başında tüneyip duruyorum..tam bir bohem yaşıyorum, hayattan büsbütün soğudum..

kız çok güzel bu yüzden yanına varıp hislerimi anlatmaya çekiniyorum.. haliyle tavrıyla tam bir hanımefendi, ömrümün sonuna dek yaşamak isteyeceğim biri.. bende çirkin, yüzüne bakılmayacak bir tip değilim* ama böyle drumlarda çok çekingenim ve kız beni eminim çekingen biri olarak tanıyor bundan dolayı daha imkansız görünüyor bana,bu belki ona karşı hissettiklerimden, gözümdeki değerinden kaynaklarınıyor olabilir, ayrı dünyaların insanıyız diyesim geliyor ancak o kadar da değil heralde ama bilemiyorum offf.. gidip konuşsam eminim çok çok kibar bir dille reddecek, beni incitmemeye çalışacak öylede dünya tatlısı ama öyle çaresiz, kolu kanadı kırık hissediyorum ki kendimi karşısına geçecek gücü bir türlü bulamıyorum kendimde..

godoş herifler, sizden isteğim ciddi bir şekilde o üstün dimağlarınızdan fışkıran tavsiyeleri dinlemek, inanılmaz tecrübelerinizden faydalanmak.. hadi bakalım,ya derdime derman ya katlime ferman...