Herkes anne babasını çok sever ya ben en çok dedemi sevdim bu hayatta. ilk o tuttu elimden canıydım onun ben. Yemin ederim 20 yaşında bir herifim ama yarımım. Hep beraberdik be biz. O kötü günlerin geleceğini bilemeden geçti günler. ilkokula başladığım zamanlar öğretmenler günü annem kek falan hazırladı okula getirdi. Dedem eve çağırmış onu , hastaydı ama ağır değildi. Annem yanımda olmamı istiyor herhalde dedi gitti. Okuldan sonra uğrayıp eve geldim. Gece sabah karşı 5:30 gibi babam uyandırdı. "Oğlum kalk dedeni kaybediyoruz." dedi. Beyler tarif edilmez bi his kapladı içimi ya. Gittik almadılar içeri sabaha karşı bakmam için gönderdiler odaya yerde kefenlenmiş yatıyor. Ağlamak istedim ağlayamadım. Kafa vurdum duvarlara nolur dedim gitmesin burda kalsın. Üstünde duran bıçağı kaldırdım attım. Aldılar beyler elimden bi tahta geldi tabut diyorlarmış koydular ona. 1.90 civarı bir adamdı rahatsız olur dedim oraya koymayın. Nereye zütürüyorsunuz diyemeden atladık yeşil bir arabaya mezarlığa geldik. Bi çukur kazdılar bıraktılar oraya elime kürek verdiler hadi dediler. işte o an bittim ben ağladım çok ağladım. Omzuna çıkıp dolaştığım sinir edip mutlu olan ben. O adamı toprağa emanet ediyordum. Eve geldik dualar okundu, günler geçti. Salonda oturup haber izlediği o koltuk hep boş kaldı. Hep giydiği hırkasını alıp kokladım dedem dedim sarıldım. Kimseyi sevemedim ben bu kadar. Bu haftasonu gidicem ziyaretine yine çok özledim seni be dede. Neden bu kadar erken? Bana üniversite diplomanı beraber alırız demiştin neden gittin?