beyler koşun yardım lazım about english

acayip ingilizcem vardır:

çatışma aşağı yara olması halinde, gerçek uzlaşma anayasası üzerinde yapılacak olacak, kadın hakları ve sivil özgürlükler. "bu afghan sahnesinde bir editör yorumu ile ve uluslararası toplum içinde ağırlıklı olarak yazılı bir derginin kelimeler afganistan.

şiddetli mücadele ve sayısız counterinsurgency girişimleri, afgan hükümeti ve uluslararası müttefiklerinin bazıları gibi yıllar sonra çaresizlik zirvesine ulaşmış. şimdi bile afganistan kadın hakları için "başarılı misyonu" ilan etmek için feda edilip edilemeyeceğini araştırıyor.

sona erebilir savaş ve bazı milletvekilleri, hükümet yetkilileri arasında resmi ve gayrı resmi görüşmeler geldiğini de kabil toplantılara uluslararası diplomatların bazılarının arasında alaycı tartışmaların bir parçası olduğu bildirilmiştir kadar kadın hakları subsuming fikri.

birçok kadın aktivistler, ancak afganistan ve farklı etnik yapısını altüst olabilir aynı zamanda onların hakları ile bu siyasi çözüm için ödeyeceğiniz tahmin, afgan hükümetinin büyüyen talibanisation sadece daha fazla istikrarsızlığa getirmek olmayacağına inanıyorum.

uluslararası toplumun ve taliban ile müzakerelerin sözde "kırmızı çizgileri" hakkında afgan hükümet üyelerinin söz alan rağmen, kadın aktivistler son gelişmeler kadın haklarının kaybı doğru adım adım hareket olduğunu düşünüyor.

afgan barış jirga bu ayın başlarında siyasi "öfkeli kardeş" sadece suçlular olarak başvurarak ayaklanma ceza yönlerini meşru. örneğin, bir komisyonun oluşumu ile militan esirlerinin olgu gözden geçirmek - bu dokunulmazlık devam edeceğini sağlamıştır.

15 eski savaşçıların parwan ve kabil'de iki hapishanelerden tahliye edilmiştir çevresinde son iki hafta içinde, göre, ulusal televizyon afghan için. gerçekleşen en uzun deneme dört saat idi.

kadın aktivistler yargı ve masum suçlu ayırt donanımlı olmadığını korkuyorlar. sonuç olarak, ünlü savaş suçluları ve insan hakları ihlal devam kıdemli polis memuru, malalai kakar suikaste kandahar'daki kızların yüzlerine asit attı adamlar, bu ve bu militanlar dahil olmak üzere, bu siyasi çözümün altında piyasaya sürülecek için hedef kız okulları.

aynı barış planı da militanların da yeniden entegrasyon mekanizmaları kucaklamak rağmen silahlarıyla saklamanızı sağlar. bu, ezilen olmuştur öldürülen ve işkence silah gücüyle iç savaş sırasında ve daha sonra afganistan ve kadınlar için büyük risk taşımaktadır.

bu, hükümetin aşırı militanları ile siyasi çözüm bu konuşma iddialı görünüyor yeni bir komisyon daha fazla, bu nedenle siyasi gündemler hizmet edecek hukuki olmaktan çok siyasi olduğunu. kaçırma raketleri sorumlu idi isyanın suç unsurları da dahil olmak üzere - biz geçmişte tanık olarak başkan, af mahkumlar için yetkilerini kullanmıştır. bu komisyon devletin yolsuzluk ve adam kayırma büyüyen arasında adil ve şeffaf olacak mi sorusu sorulabilir.

afgan istihbarat servislerinin eski şefi son birkaç yıl içinde militanların çabuk siyasi baskı duyduğu endişeleri paylaştı. o merkezi cezaevi militanlar ve teröristlerin çok kolay militanlığı geri dönmek için serbest bir "terör kampı" e charkhi pulmoner çağırdı.

kadın aktivistler "barış" için bu kısa termist yaklaşım sadece adalet için bir tehlike olmayacak, aynı zamanda afgan hükümet içinde daha fazla yolsuzluk ve adam kayırma için daha fazla fırsat yaratacak endişe duyuyorlar.

kapsayıcı endişe kısa ve uzun vadede böyle bir stratejinin etkisidir. tehlikeli ceza militanları kolayca kurtulmuş ise, toplumsal refah ve güvenlik ilk etapta bu ne anlama geliyor? değil genel olarak "kontrgerilla" operasyonları gündeme çağrı geliyor?

bu gelişmeler afganistan ve kadınların haklarını feda argümanı için tehdit başgösteren yansıtmak iken barış programın amaçları için yaratılmıştır. ancak afganistan dünyanın ikinci büyük anne ölüm oranına sahiptir. okul çağındaki kız çocuklarının yarısından fazlasını okula gitmek mümkün değildir ve kim cesaret bu çok sık güvensizlik ve okul saldırılar tarafından tehdit edilen gidin.

yeni seçim yasasında bir adam kendi koltuk verirken onlar ofis güvenlik nedeniyle aday yoksa kadınların siyasete, (kim tehdit ya da nadiren öldürmek bu ceza gidin) hayatlarından riskler alıyor. medya nadiren karşıtı girişimleri ile ilgili değil çünkü açlık ve yoksulluk ile boğulmuş olan orta ve kuzey ilde kadınlar için şartları kapsar.

biz fedakarlık isteniyor, bu durumlar için daha uygundur. afgan kadın ağlarından biri aktivistleri dediği gibi: "biz ölü ve harap olanlar vardı hayatımızda hak ve erkekler ile son 30 yıl için feda ettim biz de bu yüzden bizim hükümet bizim için mücadele edeceğini ayrıcalıklı değildir - bu yüzden. onlara güçlerini feda etmek ve daha fazla şiddet ve kadınlar için adaletsizlikler oluştururken vermek zamanı gelmiştir. "

kadınların durumu murkier alır seslerini birleştirmek için afganistan istikrar ve yönetim için mücadele eden uluslararası topluluk üyeleri için bir insani çağrı var. afgan hükümeti biz 10 yıl önce idi aynı afganistan kadar bitmeden parçası üzerinde daha fazla hesap için daha güçlü bir ihtiyaç vardır.

"If the conflict is to be wound down, real compromises will have to be made on the constitution, women's rights and civil liberties." These are the words of an editorial comment in Afghan Scene, a magazine written by and mainly for the international community in Afghanistan.

After years of fierce fighting and numerous counterinsurgency initiatives, the Afghan government and some of its international allies seem to have reached to the peak of desperation. They are now even exploring whether Afghan women's rights can be sacrificed in order to declare "mission accomplished".

The idea of subsuming women's rights so that the war can end has come in formal and informal talks between some parliamentarians, government officials and is also reported to be part of cynical discussions among some of the international diplomats in Kabul gatherings.

Many women activists believe the growing Talibanisation of the Afghan government will not only bring further instability, as it could upset the diverse ethnic composition of Afghanistan, but also predict that they will pay for this political settlement with their rights.

Despite receiving promises from the members of the international community and the Afghan government about the so-called "red lines" of talks with the Taliban, women activists are concerned that recent developments are step-by-step moves towards the loss of women's rights.

The Afghan peace jirga earlier this month legitimised criminal aspects of the insurgency by referring to offenders merely as political "angry brothers". It ensured that impunity will continue – for example, through the formation of a commission to review the cases of militant prisoners.

In the past two weeks, according to Afghan national television, around 15 ex-combatants have been released from two prisons in Parwan and Kabul. The longest trial that took place was four hours.

Women activists fear that the judiciary is not equipped to distinguish between the guilty and the innocent. As a result, notorious war criminals and human rights violators will be released under this political settlement, including the men that threw acid in the faces of girls in Kandahar, those who assassinated the senior police officer, Malalai Kakar, and those militants who continue to target girls' schools.

The same peace plan also allows the militants to keep their guns even though they embrace the reintegration mechanisms. This is of great risk for the women of Afghanistan, who have been oppressed, killed and tortured by the power of guns during the civil war and afterwards.

It appears that the government is over-ambitious in this talk of political settlement with the militants, and the new commission is more political than legal, so it will serve political agendas. The president has used his powers to pardon prisoners, as we witnessed in the past – including criminal elements of the insurgency who were responsible for kidnapping rackets. It is questionable whether the commission will be just and transparent amid the corruption and growing nepotism of the state.

The former chief of the Afghan intelligence services has shared his concerns over the political pressure of the quick release of militants in the past few years. He called the Pul e Charkhi central prison a "terror camp" where militants and terrorists are too easily freed to go back to militancy.

Women activists are concerned that this short-termist approach to "peace" will not only be a threat to justice but will also create further opportunities for more corruption and nepotism within the Afghan government.

The overarching concern is the impact of such a strategy in the short and long run. If dangerous criminal militants are easily freed, what does this mean for societal welfare and security in the first place? Does it not call into question the overall "counterinsurgency" operations?

While these developments reflect looming threats for the women of Afghanistan, the argument of sacrificing their rights has been created for purposes of the peace programme. But Afghanistan has the second largest maternal mortality rate in the world. More than half of school-age girls are not able to go school and those who dare to go are too often threatened by insecurity and school attacks.

Women in politics are taking risks with their lives (those who threaten or kill them rarely go punished), while the new election law gives their seats to a man if they don't run for office due to security reasons. The media rarely covers the conditions for women in the central and northern provinces who are plagued with hunger and poverty because they do not relate to the counterinsurgency initiatives.

It is in these circumstances that we are being asked to sacrifice. As one activists from the Afghan Women's Networks said: "We have sacrificed for the past 30 years with our lives and rights and the men were the ones who killed and ruined. We are also not so privileged that our government will fight for us – therefore it is time for them to sacrifice their powers and give up creating more violence and injustices for women."

There is a humanitarian call for the international community members struggling for stability and governance in Afghanistan to unify their voices as the plight of women gets murkier. There is a stronger need for further accountability on the part of the Afghan government before we end up in the same Afghanistan that we were in 10 years ago.